Οι ροπές του εγωισμού

Οι ροπές του εγωισμού

Πάντα θα αναρωτιέμαι: είναι ο υπερτροφικός εγωισμός ή συνέπεια μιας ψυχασθένειας ή είναι αυτός, ο υπερτροφικός εγωισμός, μια βασική αιτία της ψυχασθένειας;

Με τα χρόνια τείνω να δεχτώ το δεύτερο, κι αν ενισχύεται και το πρώτο απ’ την αρρώστια, είναι φυσικό επακόλουθο.

Εξάλλου, οι ροπές του εγωισμού, το είπαμε και το ξαναλέμε, προκειμένου αυτός να ικανοποιηθεί, είναι δύο. Η πρώτη επιθυμία του εγωιστή είναι, ως γνωστόν, να είναι αξιοθαύμαστος. Το να σε θαυμάζουν όμως δεν είναι και τόσο εύκολο επίτευγμα. Αν λοιπόν δεν μπορεί να το καταφέρει αυτό, έχει ως δεύτερη επιλογή το να είναι αξιολύπητος.

Είναι μια δοκιμασμένη μέθοδος να γίνεσαι έτσι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος των άλλων, γιατί αυτό είναι το εσώτερο ζητούμενο του εγωκεντρικού.

Η επιστήμη της εγκληματολογίας έχει καταγράψει αρκετές περιπτώσεις όπου, όταν συμβαίνει ένα έγκλημα για το οποίο γίνεται μεγάλος θόρυβος, εμφανίζονται κάποιοι που ομολογούν ότι αυτοί το διέπραξαν. Πρόκειται για άτομα εντελώς αθώα, για τα οποία η έλξη της διασημότητας λειτουργεί υπνωτικά.

Επιθυμούν τόσο να προβληθούν, να ασχοληθούν οι άλλοι μαζί τους, ώστε έρχεται δευτερεύων ο τρόπος που θα συμβεί αυτό. Καλύτερα διάσημοι δολοφόνοι παρά αφανείς έντιμοι πολίτες.

Ο εγωισμός, από μόνος του, είναι αρρώστια τεράστια, ψυχασθένεια που εκτρέφει όλο και περισσότερες και διαφορετικές αρρώστιες.

Ξεκινάει από τη θεοποίηση του εαυτού σε έναν ατομικό μικρόκοσμο και κατόπιν αγωνίζεται να επεκτείνει και πάνω στους άλλους τα σύνορά του. Με την επιβολή της «γνώμης μου». Κι αν δεν τα καταφέρω έτσι, προχωρώ στη δεύτερη επιλογή: το ροκάνισμα του «παράπονού μου».

 

Μάρω Βαμβουνάκη, απόσπασμα από το “Ο παλιάτσος και η Άνιμα”, εκδόσεις Ψυχογιός

Διαβάστε επίσης

Close