Τι σου είπε; Τι απάντησες; Γιατί στο είπε ή γιατί απάντησες έτσι αντίστοιχα. Ναι, αλλά τι εννοούσες ή πώς θα προτιμούσες να μιλήσεις; Να γίνει πιο κατανοητός ο λόγος σου ή πιο αινιγματικός;

Κι ας έκανες χιλιάδες πρόβες στο σπίτι για κάθε ενδεχόμενη συζήτηση, ίσα-ίσα να έχεις τη σιγουριά της έτοιμης απάντησης σε κάθε ερώτηση, σε κάθε δήλωση, τσάμπα. Χιλιάδες σενάρια καμμένα. Από κοντά όλα είναι διαφορετικά. Κι αυτό κρύβει και μια γοητεία. Ο αυθορμητισμός, η φύση της ανθρώπινης επαφής που είναι καθετί άλλο από αναμενόμενη.

Το τηλεφώνημα, το μήνυμα είναι τα μόνα εύκολα. Προσπάθησε να είσαι ειλικρινής στη θέα ενός βλέμματος. Χωρίς γρίφους κι υπονοούμενα.

Το πρώτο πράγμα που γεννάει το υπονοούμενο είναι ο φόβος. Η αποφυγή κάθε ρίσκου, η δειλία. Πόσα «σε θέλω» έκρυψες σ’ ένα «τι κάνεις;» και πόσα «μη φεύγεις» έντυσες με μια «καληνύχτα»; Ματιές που χαραμίζονται σε τοίχους και ταβάνια, αντί να επικοινωνούν μες’ τη σιωπή τους. Χέρια που αντί να είναι κλειδωμένα μεταξύ τους, κάνουν αμήχανες κινήσεις στον αέρα.

Και το αστείο είναι ότι όντως έχετε πιστέψει ότι πείθετε. Φίλοι, γνωστοί, ξένοι, ακόμα κι εχθροί. Αρκεί να μη σας καταλάβουν. Μην καταλάβουν εσάς κι ό,τι σας ενώνει. Και μην το καταλάβετε και μεταξύ σας. Αυτή η περιβόητη «κόντρα» σας, έχει πάρει απλώς τον ρόλο της βιτρίνας που καλύπτει, όσο γίνεται, την ανάγκη.

Μάθε να παίρνεις ρίσκα. Είναι αυτό που σε καθιστά ελεύθερο. Κι ας μη βγει. Δεν τα πήρες για κάποιον άλλον, αλλά για σένα. Δεν έδωσες για να πάρεις. Ειδάλλως, μη μιλάς για έρωτες κι αγάπες, διότι σε κάτι τέτοια δεν υπάρχει αυτό.

Το λες σύνθετο, αλλά έχει την απλούστερη μορφή. Εσύ το δυσκολεύεις και το περιπλέκεις. Με δικαιολογίες. Γιατί αυτό είναι. Αν δε ρισκάρεις, δε θα μάθεις. Κι ο άνθρωπος που δε μαθαίνει, δε ζει. Είναι σκλάβος αλυσοδεμένος στα πιστεύω και τους εθισμούς του.

Ένας ακόμα εχθρός του έρωτα είναι ο εγωισμός. «Θα πω αυτό για να δω αν θα καταλάβει ότι εννοώ εκείνο» ή αντίστοιχα «δε θα πω τίποτα για να καταλάβει ότι κάτι έγινε». Και γιατί αυτό; Καταστρέφεις κάθε σύνδεση γιατί, αν πάει όπως υπολόγιζες, ή μάλλον όπως ήλπιζες, ο ενθουσιασμός θα είναι λίγο πολύ δεδομένος.

Αν αντίθετα, το τρένο ξεφύγει από τις ράγες έστω και στο ελάχιστο, η απογοήτευση θα είναι δέκα φορές πιο έντονη. Και πάρ’ το κι αλλιώς. Για ποιον λόγο να κρύβεται ένας ολόκληρος ορίζοντας πίσω από λέξεις μικρές κι αδιάφορες; Για ποιον λόγο να τον κρύβεις εσύ; Τον αντικατέστησες αυθαίρετα μ’ ένα κενό. Δεν εκφράζεσαι, δε μοιράζεσαι συναισθήματα ζεστά, που υπάρχουν για να λέγονται, από μουτράκια ή πείσμα;

Είναι άδικο για τον πραγματικό έρωτα. Τον έρωτα χωρίς φραγμούς, εγωισμούς κι υπονοούμενα. Τον έρωτα που τα λόγια έχουν τις διαστάσεις που αρμόζουν. Εκεί που οι λέξεις γλιστρούν πρώτα από τα μάτια και μετά από το στόμα. Αυτό που λες «είμαι για σένα κι είσαι για μένα». Αυτούς τους έρωτες αδικείς, αυτά τα πάθη. Πάθη που έγιναν αγάπη κι όχι συνήθεια. Λόγια που έβγαιναν αυθόρμητα κι όχι σκηνοθετημένα. Σκοποί αγνοί κι όχι πονηροί. Έναν έρωτα δικό σας. Κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σας, παρά τις όποιες συνθήκες.

Αντ’ αυτού, του μοναδικού κι αναντικατάστατου συναισθήματος, έχουμε γεμίσει ανθρώπους της μιας νύχτας. Και συμβιβάζεσαι, γιατί θεωρείς τον εαυτό σου απροετοίμαστο για ένα τέτοιο μεγαλείο. Το μεγαλείο του έρωτα, δίχως υπονοούμενα και πλακίτσες μεταξύ σοβαρού κι αστείου.

Έναν έρωτα που όλες οι αλήθειες είναι φανερές μόνο από το κοίταγμα. Έναν έρωτα που μόνο εσείς ξέρετε. Δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία που όλα είναι κρυπτογραφημένα. Ένας μόνιμος γρίφος για να ξεκλειδώσεις τα πιο απλά. Ένα σ ’αγαπώ, ένα συγγνώμη, ένα μου λείπεις.

Σταμάτα να υπονοείς ό,τι νιώθεις. Αποδέξου. Πες. Πράξε. Ερωτεύσου. Αγάπα. Κι έτσι, φίλε, μόλις πέτυχες. Δίχως πείσμα και δίχως κρυμμένες σημασίες.

Συντάκτης: Βασιλική Νοταρά
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου