Ο Σάμιουελ Μπέκετ γεννήθηκε στις 13 Απριλίου του 1906, στο Δουβλίνο και είναι αναγνωρισμένος θεατρικός συγγραφέας, ποιητής και λογοτέχνης. Το έργο του είναι κατά κύριο λόγο μινιμαλιστικό, ενώ σύμφωνα με πολλούς ερμηνευτές, βαθιά απαισιόδοξο σε σχέση με την ανθρώπινη φύση. Η απαισιοδοξία αυτή εκφράζεται μέσα από συνεχή και ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ που παρατηρείται στο έργο του, καθώς και μέσα από την ανάγκη του συγγραφέα να δείξει πως “σημασία έχει το ταξίδι κι όχι ο προορισμός”, μέσα από τα εμπόδια της ζωής, όπως την περιγράφει. Γνωστότερα έργα του, ήταν το “Περιμένοντας τον Γκοντό”, το “Ευτυχισμένες Μέρες” και  “Το Τέλος του Παιχνιδιού”. Το 1969, τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ενώ το 1984 εκλέχθηκε επικεφαλής της Aosdána, ένωσης ανθρώπων των Καλών Τεχνών της Ιρλανδίας.  Ο Μπέκετ πέθανε στις 22 Δεκεμβρίου του 1989, στο Παρίσι, από εμφύσημα.

20 ρήσεις του Ιρλανδού νομπελίστα

“Οι αναμνήσεις σε σκοτώνουν. Δεν πρέπει λοιπόν να σκέφτεσαι όσα αγαπάς, ή μάλλον καλύτερα να τα σκέφτεσαι, γιατί ειδάλλως διατρέχεις τον κίνδυνο να τα βρεις, λίγο λίγο, στο μυαλό σου.”

“Γιατί είπα αυτή την ιστορία, δεν το ξέρω. Θα μπορούσα κάλλιστα να είχα πει μια άλλη. Ίσως μια άλλη φορά να μπορέσω να πω κάποια άλλη. Ψυχές ζώσες, να δείτε πόσο μοιάζουν μεταξύ τους.”

“Τα λάθη μου είναι η ζωή μου.”

“Κάθε λέξη είναι ένας άχρηστος λεκές στη σιωπή και στο τίποτα.”

“Τι γνωρίζω σχετικά με την ανθρώπινη μοίρα; Θα μπορούσα να σας πω περισσότερα σχετικά με τα ραδίκια!”

“Όλοι γεννιόμαστε τρελοί. Μερικοί παραμένουν.”

“Ναι, στη ζωή μου, αφού πρέπει να τη λέω έτσι, υπήρχαν τρία πράγματα, η ανικανότητα να μιλήσω, η ανικανότητα να σωπάσω, και η μοναξιά, μ’ αυτά έπρεπε να τα βγάλω πέρα.”

“Μην περιμένεις να σε κυνηγήσουν για να κρυφτείς, αυτή ήταν πάντα η αρχή μου.”

“Πάντα προσπάθεια. Πάντα αποτυχία. Δεν πειράζει. Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα.”

“Είσαι στη Γη. Δεν υπάρχει θεραπεία γι’ αυτό.”

“Μη με αγγίζεις! Μη με ρωτάς! Μη μου μιλάς! Μείνε μαζί μου.”

“Ο Θεός είναι ένας μάρτυρας που δεν μπορεί να ορκιστεί.”

“Σε όλη την απαίσια ζωή μου σερνόμουνα στη λάσπη, και μου μιλάς εμένα για το ωραίο τοπίο…”

“Έτσι είμαι εγώ. Είτε ξεχνώ αμέσως είτε δεν ξεχνώ ποτέ.”

“Όταν είναι κανείς μέσα στα σκατά μέχρι το λαιμό, δεν του μένει τίποτε άλλο παρά να τραγουδήσει.”

“Στην άλλη ζωή, θα καθόμαστε και θα μιλάμε για τις παλιές καλές μέρες που ευχόμασταν να ήμαστε νεκροί.”

“Ο αέρας είναι γεμάτος από τις κραυγές μας. Αλλά η συνήθεια τις σβήνει.”

“Το τέλος είναι στην αρχή, και παρ’ όλα αυτά εσύ συνεχίζεις!”

“Η συνήθεια είναι πολύ καλός σιγαστήρας.”

“…σαφές τελικά σε εμένα πως το σκοτάδι που πάντα πάλευα να κατανικήσω είναι στην πραγματικότητα ο καλύτερός μου σύμμαχος…”

Επιμέλεια: Δάφνη Τσάρτσαρου