Στις μέρες του διαβόλου

Στις μέρες του διαβόλου

Οι Κυριακές από μόνες τους κουβαλάνε πάντα κάτι …πένθιμο! «Πένθος» για το Σαββατοκύριακο που πέρασε; Για τη Δευτέρα που έρχεται απειλητικά και σηματοδοτεί την έναρξη άλλης μια εβδομάδας; Για το καλοκαίρι που ακόμα αργεί και για το χειμώνα που έχει πέσει βαρύς, κυρίως στα μέσα μας; Μπορεί να είναι και «πένθος» για τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας! Για όλα αυτά που νιώθουμε και φοβόμαστε να εκφράσουμε …

Για όλα αυτά που πηγάζουν από τα μύχια της ψυχής μας και ψάχνουν τρόπο να βγουν … αλλά το μυαλό τα βάζει σε λειτουργία ..πτήσης. Έτσι, για να μη τύχει και βρουν ανταπόκριση και μπορέσουν να διαβάσουν κι άλλοι τα μέσα μας!

Βλέπω παντού γύρω μου την «τελειότητα», την ευτυχία όμως πουθενά! Έχουμε μάθει να χαιρόμαστε με διάφορα υλικά και να ξεχνάμε τη σημασία της τρυφερότητας, της ανιδιοτελούς αγάπης, της αλήθειας και του γέλιου που βγαίνει ατόφιο! Βλέπω παντού να γράφουν: «αφού υπάρχουν τόσοι μόνοι…γιατί υπάρχουν τόσοι μόνοι;».

Αναλαμβάνω την ευθύνη και λέω τις απαντήσεις να τις δώσω εγώ:

Γιατί δώσαμε περισσότερη βάση στο «φαίνεσαι», από ότι στο «είσαι»!

Γιατί η αγάπη πλέον κοστολογείται!

Γιατί βαφτίσαμε τη μοναξιά ανεξαρτησία και τον εγωισμό αξιοπρέπεια!

Γιατί προτιμάμε να μας βγει το όνομα…παρά τα εσώψυχα!

Γιατί έχουμε χάσει το νόημα της ζωής, κάπου ανάμεσα σε οθόνες, reality shows και Black Fridays!

 

 

Κείμενο: Δάφνη Τσάρτσαρου

Διαβάστε επίσης

Close