Το καντηλακι μας εχει προκαθορισμενη διαρκεια…
το μονο που ξερουμε απ τη μερα που γεννιομαστε ειναι πως καποια στιγμη θα σβησει.
Για αλλους νωρις για αλλους πολυ πολυ αργα για αλλους επωδυνα και για αλλους ανωδυνα.
Για ολους οσους μενουν πισω τους επωδυνα.
Σκεφτομουν το αγορι που εφυγε,τον Τομας,και σκεφτομουν ολους αυτους τους ανθρωπους που καθημερινα δινουν τη μαχη τους με τη ζωη,ολων μας…και που φορες δεν σκεφτομαστε πως μπορει καποια στιγμη να χασουμε.
Πολλοι ανθρωποι μετα απο καποιο θανατο ενος αγαπημενου τους ή μετα απο καποια αρρωστια σοβαρη δεν αλλαξαν τροπο σκεψης;Ορισμενοι και ζωης;
το θεμα ειναι γιατι τοτε γιατι οχι πριν…πρεπει να χασουμε κατι για να μαθουμε να το εκτιμαμε;και τοτε που το μαθαινουμε συνειδητοποιουμε πως δεν μπορουμε πλεον να κανουμε τιποτε;
μετα απο το θανατο δικων μου ανθρωπων που ολοι λιγο ή πολυ χωρτασανε καπως τη ζωη τους και δεν εφυγαν οπως ο Τομας οπως παιδια και νεοι απο δυστηχηματα απο αρρωστια οπως αλλοι ανθρωποι που ταλαιπωρουνται ως την τελευταια τους ανασα…παντα σκεφτομουν καλυτερα αυτοι που ζησανε τη ζωη τους απο καποιο μικροτερο που δεν θα χε προλαβει να ζησει ή να δει πολλα…οχι πως σου απαλυνει τον πονο μια τετοια σκεψη αλλα προσωρινα σ’ανακουφιζει…
Η γιαγια μου η Φλωρα ελεγε πως φτανει ενας ανθρωπος να κανει μια βολτα στο νοσοκομειο και στο νεκροταφειο για να γινει καλυτερος ανθρωπος…δικιο και αδικο μαζι…ποσες φορες οταν αντριμετωπιζουμε το θανατο κατα προσωπο δεν λεμε “θα αλλαξω αυτο,εκεινο,το αλλο¨…ποσες…και τις περισσοτερες δεν αλλαζουμε τιποτα…ποσες φορες αναβαλλαμε κατι γιατι “υπαρχει χρονος” και “οχι σημερα και αυριο μερα ειναι¨…δεν λεω ολα θελουν μετρο ουτε να προκαταβαλλεται κανεις αρνητικα ολη την ωρα ουτε να σκεφτεται ομως παντα με τη λογικη “υπαρχει και το αυριο”τουλαχιστον αυτο πιστευω…για τα σημεντικα πραγματα παντα υπαρχει χρονος…τον βρισκουμε εκει που δεν πιστευουμε οτι εχουμε αρκει να το θελησουμε…η γνωμη μου ειναι αυτη…
Ζηλεψα πολλες αγκαλιες που δεν εκανα σ’ανθρωπους που τωρα δεν εχω εδω και προσπαθω να μην ξανακανω τα ιδια λαθη…
Γιατι μπορει να υπαρχουν αγγελοι να μας φυλανε και να μας προσεχουν εκει ψηλα αλλα εχουμε ξεχασει τους αγγελους μας πολλες φορες που περιμενουν να παρουν απο μας μονο τη χαρα μας, το χαμογελο μας, μια κουβεντα μας, ενα χαδι μας…
οι αγγελοι μας ειναι παντα στην καρδια μας και το σημαντικο ειναι να τους ζουμε οσο τους εχουμε εδω κοντα μας και μετα…οταν πια φυγουνε να πανε εκει που ανηκουν να τους κρατησουμε για παντα ζωντανους μες την καρδια μας…
Σώπα μην μιλάς Ειρήνη
Πηγή: kyklothymikos.wordpress.com
