Τα καλοκαίρια μας φεύγουν …

Κάθε χρόνο περνάνε σα σφαίρα και γίνονται όλο και πιο μικρά, πιο ασήμαντα.

Δεν είναι όπως παλιά. Μεγαλώσαμε.

Σταματήσαμε να μετράμε παγωτά. Σταματήσαμε να μετράμε μπάνια. Σταματήσαμε να μετράμε θερινούς έρωτες. Σταματήσαμε να μετράμε αστέρια ξαπλωμένοι στην άμμο.

Αρχίσαμε να μετράμε χρωστούμενα μαθήματα, πτυχία, μεταπτυχιακά, χωρισμούς, γάμους, παιδιά, διαζύγια και δύσκολες απώλειες.

Έπαψαν οι ομαδικές εκδρομές σε παραλίες με πολύχρωμες ομπρέλες, πλαστικές καρέκλες, ψυγειάκια με φρούτα, νερά και νόστιμα σαντουιτς από μαμαδίσια χέρια. Δώσαμε τη θέση τους σε πολύβουα μπιτς μπαρ, μουσικές που σου σπάνε τα τύμπανα και την τελευταία ρανίδα υπομονής, σε πληρωμένες ξαπλώστρες, σε πληρωμένες ποτάρες, σε πληρωμένες στιγμές.

Οι φίλοι του καλοκαιριού, έγιναν φίλοι του χειμώνα και χαθήκαμε. Η κρίση και οι συνθήκες τους οδήγησαν σε άλλες πόλεις, άλλες χώρες, άλλες ζωές. Έμεινε η αγάπη και οι στιγμές που αναμοχλεύουμε παρέα πίσω από οθόνες και αγχωμένα τηλέφωνα.

Το γαλάζιο της θάλασσας έχει ξεθωριάσει. Η άμμος που βουτούσαμε τα πόδια μας δεν είναι πια τόσο καυτή. Το άρωμα του αντιηλιακού ξεθύμανε και το μπουκαλάκι με τη σιτρονέλα άδειασε εντελώς.

Τα καλοκαίρια μας φεύγουν …

οι αναμνήσεις τους όμως μένουν …όσο τις κρατάμε για πάντα μέσα μας!

Επιμέλεια – Κείμενο – Φωτογραφίες: Δάφνη Τσάρτσαρου