Θέλω ταξίδια σε μέρη απάτητα από των ανθρώπων την αηδία.

Μακριά από όντα βιαστικά και βιασμένα από της ματαιοδοξίας το κυνήγι.

Σε παρθένες κοιλάδες να τρέξω αγκαλιά με την αύρα σου και να χαθώ στο σούρουπο του έρωτα σου.
Σε γκρεμούς να τραγουδάμε τη ζωής το παραμύθι και ο ήλιος να μας κερνάει χαμόγελα και αέρινα φιλιά.

Και στο ταξίδι μας, κάπου μακριά να συναντήσουμε ανθρώπινους ανθρώπους.
Δεν θα ξέρουν τι σημαίνει να μοχθείς για το ψωμί και να πονάς στη μοναξιά σου.
Σε ένα χωριό αγκαλιασμένοι θα γελάνε. Με μάτια λαγαρά και πύρινες καρδιές θα μας καλωσορίσουν.

Εκεί δουλειά δεν ξέρουν τι σημαίνει. Εργάζονται μα δε δουλεύουν.
Ζουν, δεν πάσχουν να επιβιώσουν. Επικοινωνούν, δεν ανταλλάζουν κούφια λόγια.

Σε μια καλύβα θα στεγάσουμε τις ανάσες μας και των ψυχών μας οι μουσικές θα ενωθούν στο άπειρο.

Και ένα βράδυ, ξαπλωμένοι στην άμμο θα χαζεύουμε τα πολύχρωμα λαμπιόνια του ξεκούραστου ουρανού.
Μια φωτιά θα σιγοκαίει συντροφιά μας και ξάφνου τα εισιτήρια της επιστροφής πυρανάλωμα θα γεννούν και στάχτη ύστερα.

Το ταξίδι δεν θα έχει επιστροφή και οι ζωές μας χέρι χέρι θα περπατήσουν στο άγνωστο.

Από Ατίπικαλ