Θέλω να ξέρεις ότι σε αγαπάω και όποιος αγαπάει ζηλεύει. Ζηλεύει γιατί φοβάται να μη χάσει αυτό που έχει. Κι εγώ φοβάμαι να μη σε χάσω και γι αυτό ζηλεύω όμως δε θέλω να σε πνίγω με τη ζήλεια μου και τις ανασφάλειές μου.

Δε θέλω να τσακωνόμαστε και να ψάχνομαι να σου γκρινιάζω για ότι λες και κάνεις. Δε θέλω να αλλάξω ούτε το χαρακτήρα σου, ούτε τη ζωή σου. Δε θέλω να σε διώξω από κοντά μου και να σε κάνω εγώ η ίδια να μη με θες.

Θέλω να μη νιώθεις εγκλωβισμένος μες τη σχέση μας και να επιλέγεις να είσαι μαζί μου επειδή το θες και όχι επειδή πρέπει.

Δε θέλω να είμαι η ανάγκη αλλά η επιλογή σου.

Θέλω να θες να είσαι μαζί μου όσοι πειρασμοί κι αν υπάρχουν εκεί έξω.
Σε αφήνω να μου δείχνεις από μόνος σου αν με θες και πόσο με θες.
Θέλω να με κάνεις περήφανη που σε έχω διαλέξει για αγόρι μου. Δεν έγινες τυχαία “μου”. Κάτι είδα σε σένα, κάτι το ξεχωριστό και σπάνιο. Κάποιον που δεν είναι ίδιος με τους πολλούς. Μη με απογοητεύσεις.

Θέλω να σε θαυμάζω που ενώ θα μπορείς να υποκύψεις σε άλλη εσύ δε θα το κάνεις. Γιατί θα με υπολογίζεις, θα με εκτιμάς, θα με σέβεσαι και θα με αγαπάς. Θα θυμάσαι ότι υπάρχω και όχι γιατί είμαι κάποια που νοιάζεται για σένα και νιώθεις κάποια υποχρέωση αλλά γιατί θα με νιώθεις σε κάθε χτύπο της καρδιάς σου και δε θα μπορείς μακριά μου.

Αυτά θέλω εγώ καλέ μου. Αν μπορείς να ανταπεξέλθεις μείνε, μα αν όχι φύγε πριν να είναι αργά.

Της Ιωάννας Ντρε