Το εσωτερικό μας παιδί κατά κανόνα κατοικεί

στην ασφάλεια της Σκιάς μας. Κι εμείς, από τη μία μεριά θέλουμε να γίνουμε ολόκληροι, να αποκαταστήσουμε την ιστορικότητά μας – γιατί η συνάντηση με το εσωτερικό μας παιδί είναι η δημιουργία ΝΕΩΝ σχέσεων με τη Σκιά μας· από την άλλη όμως μεριά, μας τρομάζει τι θα γίνει αν τα τότε συναισθήματα ελευθερωθούν στο τώρα και ελευθερωθεί όλος ο πόνος που βρίσκεται αποκλεισμένος “εκεί” μέσα.

Τι να κάνουμε; Πώς να το προσεγγίσουμε;

Να αλλάξουμε τα γεγονότα του παρελθόντος ώστε να μην τραυματιστεί το εσωτερικό μας παιδί, δεν γίνεται.
Να απαλλαγούμε από αυτό, επίσης δεν γίνεται.
Να το μεταμορφώσουμε σε ενήλικα; Αδύνατον – τα τραύματά μας είναι εκεί που σταμάτησε ο χρόνος, ακριβώς όπως πάγωσε ό,τι τότε δεν αντέχαμε.
Να του δώσουμε άλλους γονείς στα πρόσωπα ανθρώπων του παρόντος μας; Δεν θα δουλέψει η ιδέα. Ό,τι έγινε έγινε, και δεν ξεγράφεται – σαν αίμα που ανακαλύπτουν οι ειδικές υπηρεσίες όσο καλά κι αν το σκουπίσει ο δολοφόνος.
Να ξεμωραθούμε και να γίνουμε κι εμείς παιδιά; Είναι σαφώς αδύνατη και παντελώς άχρηστη μια τέτοια μίμηση ενός κόσμου που ούτε μας ανήκει πλέον ούτε του ανήκουμε, απλούστατα γιατί στο παρόν μας δεν είμαστε πια ΜΟΝΟ παιδιά. Το εσωτερικό μας παιδί δεν θέλει φίλο για να παίζει, θέλει αγκαλιά για να κουρνιάσει.

Αυτό που χρειαζόταν τότε το εσωτερικό μας παιδί

και ιδιαιτέρως με τον τρόπο που το χρειαζόταν, δεν είναι τωρινή δική μας ενήλικη ανάγκη. Είναι μια παρελθοντική μας ανάγκη που εκκρεμεί, σε γλώσσα που δεν μιλούμε πια ως ενήλικες. Τα τότε βιώματα γράφτηκαν σε ένα συνολικό παρελθοντικό φόντο Α και τα τωρινά γράφονται σε ένα άλλο, παροντικό Β, το οποίο δεν μπορεί να αντικαταστήσει, να διαγράψει το Α.

Κάποιες φορές επιχειρούμε να εξηγήσουμε όλα αυτά στο εσωτερικό μας παιδί.
Μάταιο – στη γλώσσα των παιδιών οι ενήλικες ορθολογικές ερμηνείες ακούγονται παράλογες. Αν δηλαδή του πούμε “ε, τι να έκαναν κι οι γονείς, δύσκολοι καιροί, τόσα ήξεραν, τόσο έφταναν τόσο έκαναν, δεν είχαν πρόθεση να σε παραμελήσουν, αναγκάστηκαν να το κάνουν”, του εκφράζουμε μία ορθή αλλά ταυτοχρόνως ΠΟΛΥΠΛΟΚΗ ενήλικη σκέψη, ικανή να συνδυάζει και να ζυγιάζει πολλά πράγματα και πολλές μεταβλητές μαζί.

Αν του πούμε κάτι τέτοιο, θα μας απαντήσει (δίκαια) “δεν με νοιάζει, ας πρόσεχαν να μη με κάνουν – από τη στιγμή που μ’ έκαναν, ΟΦΕΙΛΑΝ να ξέρουν πώς να βλέπουν τι είμαι και τι χρειάζομαι”. Είναι σαν, σε ένα παιδάκι που χτύπησε και ματώνει, εμείς να εξηγούμε τον μηχανισμό πήξης του αίματος με όρους ιατρικούς και επιστημονικούς, αντί να το πάρουμε απλώς αγκαλιά.

Δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε το εσωτερικό μας παιδί με τη γλώσσα των ενηλίκων·

αυτή η προσέγγιση δεν είναι λες και επιχειρηματολογούμε με έναν φίλο της ηλικίας μας. Εμείς κι αυτό μιλούμε ΑΛΛΗ ΓΛΩΣΣΑ. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, είναι σαν να του λέμε “κάθισε εκεί μέσα”, σαν να του επιβεβαιώνουμε πως στα μάτια μας παραμένει αόρατο ή παραμορφωμένο.

Πέτρος Θεοδώρου, 2ο-ΣΚΙΑ: Ο ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ »