“Τι πα να πει γυναίκα,Δώδεκα παρά δέκα”…και άλλα στιχάκια…

Woman τους φίλους τους διαλέγουμε. Ανταμώνουμε μαζί τους σε μια πορεία ζωής, άλλες φορές περισσότερο κοινή κι άλλες λιγότερο.
Τους συγγενείς τους κουβαλάμε. Άλλοτε στην πλάτη, σαν μεγάλο βάρος, άλλοτε σαν γραμμάτιο που ποτέ δεν ξεχρεώνουμε κι οι πιο τυχεροί σαν πουπουλένιο μαξιλάρι ή σαν πανωφόρι στις δροσερές ανοιξιάτικες νύχτες.

Μεγαλώνοντας το παραπέτασμα, ευτυχώς, φεύγει από τα μάτια ή τουλάχιστον είναι διάφανο για να μπορούμε να ξεχωρίζουμε εκείνους που αληθινά χαίρονται στη χαρά μας και πονάνε στη λύπη μας. Κι ίσως οι πιο σοφοί κι οι πιο γενναίοι να μπορούν ακόμη να συγχωρούν. Κι ας είναι τούτο δύσκολο πολύ.

Woman“σήμερα είμαστε εδώ… για αύριο τι να λέμε”…
“Και δίχως φόβο στήσε παράσταση, με τις σκιές σου φτιάξε ανάσταση
και μη ρωτήσεις πόσο θα αντέξουμε, τα σώματα ζούνε αν τα γιατρέψουμε”.

Woman “σκέψου αν θα αισθανόσουν άνετα να δώσεις το κλειδί του σπιτιού σου στις δυο καλύτερές σου φίλες. Αν όχι, βρες άλλες καλύτερες φίλες”

Woman, “δεν θέλεις πια να ζεις χωρίς εκείνον και τρέχεις σαν τρελή, σπάνε τα φρένα σου”, συγχώρεσε τον, δεν έχει τίποτα άλλο να σου δώσει και ας του φωνάζεις
“μαύρη η ώρα που σε σπίτωσα και απ’ τον γκρεμό σε γλίτωσα, αδέσποτό μου αστέρι. Φύγε και να μαραίνεσαι, σα το σκυλί να σέρνεσαι, να μη στεριώνεις ταίρι!” Ξέρω… ανάποδα γυρίζεις τα ρολόγια. Μην πας τρελή του φεγγαριού εκεί που κυνηγούν τα εφήμερα.

” Η αγάπη ξεψυχά
πιασμένη στο τσιγκέλι
για όλους τους ανένταχτους
τους ανεμοπαρμένους.
Ο κόσμος είναι ανάποδα
όπως και στα τετράποδα”

Woman μην κάνεις δεύτερες σκέψεις. “Τις νύχτες είσαι παντοτινά δικιά σου, τα μυστικά σου μαθαίνεις”. Της ζωής σου εσύ της απομένεις, αφού τα μαύρα σου πυκνά μαλλιά μόνη σου θα τα λούσεις και μη σου κακοφαίνεται, εσύ είσαι παλικάρι.

Woman “δεν είναι ο κόσμος που σου κλέβει τον αέρα, αυτό που μοιάζει φυλακή
είναι το πέταγμά σου” ,

Woman ολοστρόγγυλη και καλοζυμωμένη η κοιλιά σου. Μεγάλα τα φτερά σου καψερή μου κι έγινες μάνα . “Για γύρε γιε μου, άμε στον απάνω, μα έμαθα ‘γω και δίχως σου και κάνω κι αβάσταχτο να σ’ αγαπώ έτσι που σ’ αγαπάω”. Κι οι πόνοι της Παναγιάς για το σπλάχνο των σπλάχνων σου θα σε στοιχειώνουν πάντα.

Woman εμπιστεύσου. Άκουσε. Φόρεσε κάτι φανταχτερό, χόρεψε δίχως ανάσα, πιες για να μεθύσεις, τραγούδησε φάλτσα, τρέξε και μίλα μίλα….

“Γυναίκα αν έχω κάνει λάθος συγχώρα με
Γυναίκα αν είμαι σωστός μη μου το πεις”

***Ο τίτλος είναι στίχος του Νικόλα Άσιμου

Κείμενο: Αθηνά Τερζή

Thessaloniki Arts and Culture,