Κι όμως, αλήθεια, υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από το να αγαπάς και να σ’ αγαπούν;
Μέσα στην αναρχία του έρωτα, κάπως, κάπου, κάποτε, υπάρχουν δυο ψυχές που συναντιούνται και συντονίζονται.
Όλο το σύμπαν αλλάζει θέση ξαφνικά, μόνο και μόνο για να τους φέρει πιο κοντά.
Τα αστέρια τούς φωτίζουν, οι πλανήτες μπαίνουν σε ευνοϊκή τροχιά, ο ήλιος γίνεται πιο φωτεινός, το φεγγάρι πιο λαμπερό.
Όλη η φύση ψιθυρίζει γλυκά λόγια αγάπης και έρωτα.
Λόγια του αέρα που εκείνη τη μαγική περίοδο της συνύπαρξης φαντάζουν αιώνιες αναμμένες δάδες οι οποίες δείχνουν το δρόμο σε απόκρυφες γωνιές στις σκοτεινές συναισθηματικές διαδρομές.
Η λάβα του πάθους ρέει ατέρμονα, οι πηγές αναβλύζουν μεθυστικά αρώματα που σαγηνεύουν το τελευταίο εκατοστό λογικής.
Το συναίσθημα παίρνει τα ινία ρίχνοντας στην πυρά όλους τους ενδοιασμούς, όλες τις αναστολές, όλα τα «αν» και τα «γιατί».
Υπάρχει μόνο η ακατανίκητη έλξη, η αίσθηση πως έχει παραχθεί η τέλεια χημική ένωση.
Η μαγεία γίνεται πραγματικότητα και η πραγματικότητα μπαίνει στο περιθώριο.
Υπάρχει μόνο ένα ζευγάρι μάτια για το οποίο ζεις και αναπνέεις και μετά όλος ο υπόλοιπος κόσμος.
Σε εκείνο το σημείο του απόλυτου μηδενισμού του προσωπικού εγωισμού, μεθυσμένοι από το νέκταρ του έρωτα, οι ερωτευμένοι ανταλλάσουν όρκους αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης.
Γεμάτοι αυθάδεια κάνουν δηλώσεις που αργότερα θα αναθεωρήσουν, θα ξεχάσουν ή ακόμη χειρότερα θα θάψουν μαζί με τον έρωτα που θα τελειώσει.
Κατά βάθος όλοι το ξέρουμε.
Ας το παραδεχτούμε λοιπόν: δεν υπάρχει τίποτα πιο ανόητο και αφελές από το να παραδίνεσαι ψυχή και σώμα σε κάτι που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ο καιρός θα σβήσει, θα πνίξει, θα σκοτώσει.
Κι όμως, αλήθεια, υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από το να αγαπάς και να σ’ αγαπούν;
Τι κι αν ίσως χρειαστεί να μαζέψεις τα ποδοπατημένα κομμάτια σου από το πάτωμα, να θρηνήσεις προδοσίες, να αποχαιρετήσεις μια αγάπη, να κόψεις τον ομφάλιο λώρο που σε τροφοδοτούσε με συναισθήματα καρδιάς.
Aν πάψει ο μίτος της Αριάδνης ξαφνικά να σε οδηγεί στο συναισθηματικό λαβύρινθο και σε αφήσει μόνο στα σκοτάδια να παλεύεις με τους δαίμονες σου.
Τι κι αν τα λουλούδια αργότερα γίνουν αγκάθια, πολλά σχέδια δεν υλοποιηθούν ποτέ, κάποιες υποσχέσεις μπορεί να θυμίσουν μεθυσμένα φαντάσματα.
Οι ερωτευμένοι στην πρώτη ευκαιρία που θα βρουν θα ορκίζονται πίστη κι αφοσίωση.
Όρκοι που αργότερα θα θεωρηθούν προδοσία.
Κι όμως, είναι αλήθεια πως την ώρα που γυμνοί και ξέπνοοι κοιτούσαν ο ένας τα μάτια του άλλου και αβίαστα υπόσχονταν το «ποτέ» και το «για πάντα», κανείς δεν τους ανάγκασε.
Κανείς δεν του υποσχέθηκε κάτι. Την ώρα που ντοπαρίζονταν με λόγια, έλεγαν την αλήθεια τους.
Αλήθεια που αργότερα έδωσε την θέση της σε μια άλλη αλήθεια.
Γι’ αυτό το λόγο οι παλιές αγάπες πρέπει να πηγαίνουν στον παράδεισο.
Είναι έρωτες που δώσανε τα πάντα. Είπαν τα πάντα.
Κι εκείνες τις στιγμές της απόλυτης αρμονίας, τα εννοούσαν όλα. Τα ένιωθαν όλα.
Κι ύστερα ήρθε ο χρόνος, η φθορά, η ρουτίνα, η αλλαγή πλεύσης ή σχεδίων στη ζωή του καθενός. να γκρεμίσει τα κάστρα του πρώτου ενθουσιασμού, να σβήσει τη φωτιά του ακατανίκητου πόθου, να κλέψει την ένταση στα φιλιά.
Και κάποιος θρηνεί, μπορεί καμιά φορά και οι δυο, πάνω από τα απομεινάρια ενός έρωτα που έμοιαζε αλλιώτικος αλλά αποδείχτηκε λίγος μπροστά στο «για πάντα» τους.
Έτσι γίνεται άλλωστε. Ο έρωτας σε ξανανιώνει, σου δίνει νέα πνοή, φρέσκια ματιά, ευχάριστη ευφορία.
Οι κανόνες αισθητικής παύουν να έχουν αξία. Ο χρόνος και ο κόσμος σου συγχρονίζεται με τα έντονα συναισθήματα.
Κι ύστερα έρχεται η μέρα που όλα αυτά φαντάζουν μέρος μιας πραγματικότητας που δεν υπήρξε ποτέ, μακρινοί διάττοντες αστέρες που όπως ξαφνικά ήρθαν, έτσι έφυγαν.
Υπόσχεσαι στον εαυτό σου την επόμενη φορά να μην πέσεις με τα μούτρα στη δίνη του.
Να αντισταθείς στο κάλεσμα του. Να τρέξεις μακριά μόλις νιώσεις πως πλησιάζει.
Όμως, ο πραγματικός έρωτας δεν έχει έξοδο κινδύνου. Δεν έχει καν έξοδο.
Έχει μόνο δαιδαλώδη μονοπάτια.
Όλα τα άλλα, εκδίκηση, πίκρες, πείσματα, απειλές, είναι αστεία πράγματα.
Γράφει η Ιωάννα Γκανέτσα
Πηγή eyedoll.gr
