Είναι νύχτα. Παρίσι. Χειμώνας. Κρύο. Δυο εραστές τρέχουν στους δρόμους. Χωρίς προορισμό. Σταματούν στην άκρη του δρόμου και φιλιούνται σαν κινηματογραφική ταινία. Ακόμα και στην ταινία θα έδειχνε παράταιρο. Ψεύτικο. Μα αυτοί εκεί να φιλιούνται δίχως αύριο. Με εκείνο το συναίσθημα του για πάντα να φέγγει σαν φωτοστέφανο πάνω απ’ τα κεφάλια τους. Αυτός λευκή καμπαρντίνα, εκείνη μαύρο παλτό. Αρχίζει να βρέχει. Στο ένα χέρι η ομπρέλα στο άλλο η αγκαλιά και το για πάντα, πάντα εκεί. Συνεχίζουν να περπατούν γρήγορα στα στενά του Marais. Ψίθυροι στα αυτιά της με λόγια που θα έκαναν τον Baudelaire να αναρωτιέται. Και κάπως έτσι θα γεννιόταν οι θρύλοι για παριζιάνικους έρωτες. Σταματούν σ’ ένα μπαρ με αχνισμένα τζάμια από τη ζέστη του κόσμου και ζωντανή μουσική. Ένας μουσάτος στο κοντραμπάσο, ο μεσήλικας στην κιθάρα και μια νεαρά να τραγουδάει la vie en rose. Δεν τους κάνει. Φεύγουν. Πάθος. Ένταση. Τρέξιμο στη βροχή. Φιλιά στην άκρη του δρόμου. Ησυχία. Μόνο ο ήχος της βροχής στις στέγες. Και κάποια φώτα μισάνοιχτα να φωτίζουν τη μιζέρια των άλλων. Έχουν ο ένας τον άλλον. Φεύγουν και πάλι. Ανηφορίζουν στη Μονμάρτη. Εκεί περισσότερη φασαρία. Το σόου μόλις τελείωσε. Καυλωμένοι τουρίστες ψάχνουν τριγύρω για φτηνό σεξ. Όλα φτηνά. Όλα φευγαλέα. Μόνο αυτοί οι δυο έχουν το για πάντα. Και θα είναι δικό τους για πάντα. Ανεβαίνουν ψηλότερα. Σκαρφαλώνουν αμέτρητα σκαλιά. Στη Sacré Cœur δυο πρεζάκια στη δική τους ευτυχία. Κι ας μην είναι για πάντα. Κοιτιούνται, χαμογελούν και ο κόσμος φωτίζεται. Στο πιο ψηλό σημείο του Παρισιού σταματούν και φιλιούνται με πάθος. Πάθος μεγαλύτερο και από αυτό του αποχαιρετισμού σε σταθμό τρένου. Πάθος στα φιλιά. Πάθος στο βλέμμα. Μ’ αυτό το βλέμμα ο κόσμος τους ανήκει. Δεν μπορεί να τους αγγίξει τίποτα. Ούτε το κρύο. Ούτε η βροχή. Έχουν ο ένας τον άλλο. Και αυτό το για πάντα.

Πηγή: https://easyncosy.com/