Το κενό που άφησες μένει ανοιχτό
Ένα κενό που έρχεται κάθε φορά που ολοκληρώνω κάτι με επιτυχία
και δεν είσαι εκεί
Δεν είσαι εκεί να μοιραστούμε την χαρά.
Αποδεκτή η αλήθεια, βέβαια, πως και να ήσουν
δεν θα ήσουν εκεί για εμένα

Ένα παράπονο φάντασμα, που κάθε επίτευγμα ή ανησυχία μου
δεν σταματάει στην αγκαλιά σου
Το πρόσωπό σου
που ποτέ πια δεν θα με περιμένει μες στο πλήθος
Ένα κενό
που μένει να σκονίζεται και ύστερα να καθαρίζεται ξανά
σαν αδειανό δωμάτιο σε σπίτι
Σαν παρασκήνιο θεάτρου σκονισμένο,
σκοτεινό
και φορτωμένο, πια, ενθύμια παράστασης που παίχτηκε
πριν από πολύ, πολύ καιρό

Μια απογοήτευση βέβαιη
για κάθε πόνο και δυστυχία της ανθρώπινης ύπαρξης
με τον οποίο μαθαίνει, ένας άνθρωπος, να ζει
Μα και αποδοχή.
Σαν μια πληγή που αργεί να κλείσει
και ένας πόνος, που σου δείχνει καθαρά, πως θα επιμείνει
Και ζω με αυτόν, δεν τον αρνιέμαι
και αν θέλω να φωνάξω <<Εξαφανίσου!>>
δεν θα φύγει

Σαν το Αντίο κάποιου φίλου κολλητού που μετακόμισε
και τώρα έχεις να συμφιλιωθείς με την ανατροπή
Σαν τον θάνατο
που γνώμες δεν ζητά.
Μαθαίνω να ζω με ένα κενό νοητό
που άφησε η παρουσία, αυτού, που έγινε απουσία
πριν να φύγει το νοιάξιμο
Έμαθα να ζω με ένα κενό
Ένα κενό.
Το δικό σου.

????? ?? ??? ?????