Μου αξίζει ένα αρσενικό που θα προσπαθεί να με κρατήσει.

Μου αξίζει ένα αρσενικό που δεν θα με με παίζει στα ζάρια για να με χάσει.
Μου αξίζει ένα αρσενικό που είναι και μάγκας και κύριος.
Γέμισε ο κόσμος άντρες κότες που δεν εκφράζουν τα αισθήματά τους.

Που πήγαν τα αρσενικά;
Εκείνα που φλερτάρανε την γυναίκα για να την αποκτήσουν;
Εκείνα που ρίχνανε γροθιά στο μαχαίρι για να την κατακτήσουν;
Εκείνα που κάνανε την πρώτη κίνηση και την τελευταία.

Δεν λέω πως οι γυναίκες πρέπει να είναι απαθείς, αλλά κάποια βήματα γίνονται απ’ τον άντρα.
Αυτόν που έμαθε να στέκεται στα βήματά του και να ματώνει στις αποφάσεις του.
Είναι γιατί κάποιες γυναίκες είναι άβουλες, αναποφάσιστες, δεν παίρνουν πρωτοβουλία και περιμένουν από εκείνους να πάρουν τις αποφάσεις.
Να κάνουν το πρώτο βήμα και να δείξουν τα αισθήματά τους.

Δεν λέγεσαι αρσενικό μόνο όταν χορεύεις το ζεμπέκικο της Ευδοκίας.
Πρέπει να τσαλακώνεσαι για τα θέλω σου.
Να μοχθείς για τα πιστεύω σου, να μακελεύεις το παρελθόν σου και να στηρίζεις το παρόν και το μέλλον σου.

Γιατί η γυναίκα κρατάει παραμάσχαλα την ευαισθησία της.
Κρατάει παραμάσχαλα την περηφάνια της.
Και περιμένει από εσένα άντρα να της δείξεις την αγάπη σου.

Γιατί μια γυναίκα με αξιοπρέπεια δείχνει τα αισθήματα της και περιμένει από τον άντρα το επόμενο βήμα.
Χάθηκε το φλερτ, χάθηκε το ενδιαφέρον, χάθηκε η αγάπη.
Μας μακέλεψε η κρίση και χάθηκαν τα αρσενικά.
Αλλά υπάρχουν εκεί έξω κάτι αρσενικά που τον λόγο τους κρατούν.

Υπάρχουν κάτι αρσενικά που δεν σε παίζουν στα ζάρια.
Που τιμούν τα παντελόνια που φορούν.
Που προστατεύουν τα άτομα που αγαπούν, παρ’ όλες τις συνθήκες.
Που δεν φοβούνται να κλάψουν όταν πονάνε.

Που σε κοιτάνε στα μάτια σαν να είσαι η μοναδική γυναίκα στον κόσμο.
Που θα είσαι η μοναδική επιλογή του κι ας έχει πλημμυρίσει ο κόσμος γυναίκες που τον διεκδικούν.
Ένα τέτοιο αρσενικό σου/μου αξίζει.

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου