1. Χαίρομαι τον άνθρωπο που κολυμπάει κόντρα στο ρεύμα. Σίγουρα οι πιθανότητες να πνιγεί είναι πολλές. Αλλά σκέφτομαι πάντα πως μόνον όποιος πηγαίνει αντίθετα στο ρεύμα έχει τη δυνατότητα να φθάσει στις πηγές.
«Η ΚΟΥΤΣΟΚΩΣΤΑΙΝΑ»
2. Ανάμεσα σε ένα θεό παντοδύναμο (αλλά όχι πανάγαθο) και σε ένα θεό πανάγαθο (αλλά όχι παντοδύναμο) θα προτιμούσα τον δεύτερο. Προτιμώ να σκέπτομαι ένα θεό καλό που αγωνίζεται κι αυτός μαζί μας εναντίον του κακού – παρά έναν παντοδύναμο θεό που αδιαφορεί. (Έστω κι αν ένας θεός μη – παντοδύναμος, δεν είναι θεός…).
“ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ”
3. Ρωτάμε συνεχώς για το νόημα. Ίσως το λάθος μας είναι στο ίδιο το ερώτημα. Ίσως δεν πρέπει να ζητάμε νόημα – αλλά να δίνουμε νόημα.
«ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ»
4. Πόσοι σοφοί απολογητές προσπάθησαν να συμφιλιώσουν την ύπαρξη ενός πανάγαθου και παντοδύναμου θεού με την παρουσία του κακού στον κόσμο… Ο πόνος και μόνον ενός αθώου αρκεί για να γκρεμίσει όλα τους τα επιχειρήματα.
“ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ”
5. Η πείνα και η στέρηση είναι βασικές μορφές ανελευθερίας.
“ΟΙ ΝΕΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ” Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ
6. Καταναλωτική κοινωνία: τσίχλα υπ’ αριθμόν ένα. Όλες οι κοινωνίες, από καταβολής κόσμου, ήταν καταναλωτικές – όταν είχαν τα μέσα. Θυμηθείτε τις καταναλωτικές υπερβολές της παρέας του Αλικιβιάδη ή των Ρωμαίων του Λούκουλου… Η διαφορά είναι ότι τότε κατανάλωναν ελάχιστοι (οι προνομιούχοι) ενώ τώρα σχεδόν όλοι.
Αυτό, ενώ είναι απόλυτα δημοκρατικό, περιέργως ενοχλεί. Όταν διαβάζουμε σε μυθιστορήματα ότι η Λαίδη Χ πήγε στην Ριβιέρα, το θεωρούμε φυσικό. Όταν όμως πάει η κυρα Κατίνα η θυρωρός, τα βάζουμε με την καταναλωτική κοινωνία που της προξενεί «τεχνητές ανάγκες».
ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ «ΕΙΡΩΝΙΚΟ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ»
7. Ο έλληνας, όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξαντρο, είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε (τουλάχιστο) τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη…
Κι όμως, στην πραγματικότητα, ε ί ν α ι ο Καραγκιόζης που ονειρεύεται τον εαυτό του σαν Μεγαλέξαντρο. Ο Καραγκιόζης με τα πολλά επαγγέλματα, τα πολλά πρόσωπα, τη μόνιμη πείνα και τη μία τέχνη: της ηθοποιίας.
Βασικά, ο έλληνας αγνοεί την πραγματικότητα. Ζει δυο φορές πάνω από τα οικονομικά του μέσα. Υπόσχεται τα τριπλά από όσα μπορεί να κάνει. Γνωρίζει τα τετραπλάσια από όσα πραγματικά έμαθε. Αισθάνεται (και συναισθάνεται) τα πενταπλάσια από όσα πραγματικά νιώθει.
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει! (Μην απελπίζεστε: Ας προσπαθήσουμε λίγο ακόμα…)
“Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας” του Νίκου Δήμου -εκδόσεις Πατάκη
