Όλοι το έχουμε ακούσει, πάρα πολλοί το έχουμε τραγουδήσει και πολλοί έχουν γίνει κυριολεκτικά “κομμάτια” από το πάθος αυτού του τραγουδιού και από τους στίχους.

Μερικές φορές ωστόσο, οι στίχοι αποκτούν μια διαφορετική αίσθηση όταν τους διαβάζουμε απλά σαν ποίηση, άσχετα αν οι νότες έρχονται στο μυαλό μας.
Οι λέξεις γίνονται πιο σημαντικές.

Δημήτρης Συμεωνίδης

“Το πάτωμα
Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου
Θα βάλω πόρτες μ’ αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου
Αφού κι οι έρωτες μού τα φαγαν τα χρόνια

Να κοιμηθώ στο πάτωμα
Να κλείσω και τα μάτια
Γιατί υπάρχουν κι άτομα
Που γίνονται κομμάτια

Ξυπνάω μεσάνυχτα κι ανοίγω το παράθυρο
Κι αυτό που κάνω ποιος σου το πε αδυναμία
Που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο
Και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία

Λίνα Νικολακοπούλου”