Τέσσερα βιβλία ποίησης με κεντρικό άξονα τον έρωτα και ένα βιβλίο με ευρύτερο συναισθηματικό υπόβαθρο είναι ο προσωπικός αναγνωστικός απολογισμός ποίησης των τελευταίων μηνών και τον μοιράζομαι μαζί σας.

Τα βιβλία που ακολουθούν, αποτελούν εξαιρετικούς λόγους να επανέρθετε ή να ξεκινήσετε να διαβάζετε ποίηση, είδος που όπως είπε και ο Έλιοτ, όταν το δημοσιεύεις «το κάνεις πρωτίστως για τους καμιά εκατοστή καλούς αναγνώστες – αν αποκτήσεις μεγαλύτερο κοινό δεν θα είναι άσχημα, δεν είναι όμως κάτι στο οποίο μπορείς να αποσκοπείς. Και οι καλοί αναγνώστες της ποίησης δεν θέλουν κι άλλο από το ίδιο: μέχρι να κάνεις κάτι αρκετά διαφορετικό, θα προτιμούν να ξαναδιαβάζουν ό,τι έχεις ήδη γράψει».

Αυτή είναι η γοητεία της ποίησης. Το γεγονός ότι μπορείς να επανέρχεσαι ξανά και ξανά, για λίγο ή πολύ και να βλέπεις καινούργια νοήματα μέσα στις ίδιες λέξεις. Ποίηση: μια λέξη, ένας κόσμος, ολόκληρο ταξίδι.

Ιωάννα Γκανέτσα, Συγγραφέας

Το κάτω κάτω της γραφής, Σπύρος Κιοσσές (Εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ)

Ελάτε λέξεις.
Συναχτείτε γύρω μου.
Ραμφίστε την τροφή σας.
Είμαι εγώ, που σας ταΐζω κάθε απόγευμα,
μόνος σ’ ένα παγκάκι,
της ύπαρξής μου το περίσσευμα,
της μνήμης πολυκαιρισμένα ψίχουλα,
μα πιο συχνά
τον άφθαρτο
τον έρωτά μου
σπόρο.

Όπως κυλά ο Λένας, Άγγελος Ήβος (Εκδόσεις ΚΥΜΑ)

«Εκαταρίνα, πανσπερμία των φτωχών,
Των αναπήρων, των ασήμαντων
Και των μοναχικών, Εκαταρίνα,
Κάθε σταλιά ερωτικών χυμών
Και χίλια ρούβια…»

SATI, Βάσω Χριστοδούλου (Εκδόσεις ΚΥΜΑ)

«Ανθισμένα στρώματα»
Στρώματα που κοιμήθηκα άνοιξη
μ’ εκδικούνται χειμώνα.
Ανθίζουν αγριόχορτα πάνω τους
– κραυγές αναλφάβητες
στη νοηματική.
Έκδοση εξαντλημένη
με ζήτηση σε έκπτωση.
Απρόσμενη ικανοποίηση σωμάτων
αδικαιολόγητα ερωτευμένων
υγρές αφές
ασωμάτων.
Γιορτάζουν εραστές ανώνυμοι
που τους παραχωρήσαμε
την αιωνιότητα.

Στη δική μου άνοιξη, Ράνια Αγγελακούδη (Εκδόσεις ΦΥΛΑΤΟΣ)

Μια συλλογή λυρικών ερωτικών ποιημάτων και την ομορφιά της φύσης. Απεγνωσμένη περιπλάνηση μέσα στο βουβό τοπίο της εγκατάλειψης.
Ένας έρωτας που επιμένει ν’ αναπνέει μέσα στον σκιερό χώρο της μοναξιάς, περιμένοντας λίγο φως να μπει από το κλειστό παράθυρο, που άφησε πίσω του εκείνος όταν έφυγε.

“Άσπλαχνη κόρη της απέραντης σιωπής,
φτερό που το πατάνε αόρατα κορμιά
Αντικείμενο χαμένου πόθου
που αφήνει να του μαστιγώνουν το σώμα…”.

Αυτοπροσοπωγραφία του λευκού, Χάρης Βλαβιανός (Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ)

Ο απωλεσθείς παράδεισος του οριστικά χαμένου αλλά εξακολουθητικά αναζητούμενου νοήματος, η επισφάλεια των λέξεων ενώπιον του τραύματος του παρελθόντος, αλλά και η αδυναμία επικοινωνίας στις καθημερινές επαφές, η διακειμενικότητα ως καταστατική συνθήκη της ποιητικής γραφής, ο ποιητής ως κρίκος μιας μακράς αλυσίδας ετερόκλητων προγόνων της εγχώριας όσο και εν γένει της δυτικής λογοτεχνικής παράδοσης είναι ζητήματα που διατρέχουν, φανερά ή υπογείως, και τις πέντε ενότητες της συλλογής.

Ο αναγνώστης έρχεται έτσι σε επαφή με το λευκό σε όλες τις αποχρώσεις και εντάσεις του – το τυραννικό λευκό της άγραφης σελίδας, το εναγώνιο λευκό της σιωπής, το βουβό λευκό του πένθους, το θαμπό λευκό της μνήμης, το λευκό ως σύμβολο λύτρωσης και ελπίδας, ως σημείο αναγέννησης.