Θα σου πω μια ιστορία, από εκείνες που, συχνά, κανείς άλλος εκτός από τους πρωταγωνιστές δε μαθαίνει. Ούτε χρειάζεται να μαθευτεί. Υπήρξε και ήταν αρκετό.

Εκείνος, η μεγάλη καψούρα για εκείνη –από εκείνες που κοιτάς το ταβάνι βράδια αξημέρωτα, περιμένοντας ένα σημάδι.
Εκείνη, μία από τις ξεχωριστές –μετρημένες στα μισά δάχτυλα του ενός χεριού- γυναίκες της ζωή του.

Δεν υπήρξαν ποτέ ζευγάρι στα χρόνια που παιδεύονταν. Μια κρατούσαν εκείνον άλλες ιστορίες πίσω, μια εκείνη.
Δεν υπήρξαν ούτε εραστές. Μια φοβόταν εκείνη ότι θα βασανιζόταν σε κάτι που δεν είχε μέλλον, μια δίσταζε εκείνος να μπλέξει τα πράγματα.

Χρόνια χάνονταν, βρίσκονταν, κάποια φιλιά, κάποιες επαφές. Επαφές καρμικές, από εκείνες που μιλούσαν τα γέλια, οι ψίθυροι, οι σιωπές, οι κοφτές ανάσες.
Κάποτε, εκείνη αγάπησε βαθιά. Αποφάσισε να προχωρήσει τη ζωή της. Καιρό χαμένοι. Ο καθένας να παλεύει με τα «αν» του. Αν είχαν δοκιμάσει, αν θα υπάρξουν τυχεροί να βρουν κάποιον τόσο όμοιο με τον ίδιο τους τον εαυτό, πως θα ήταν αν είχαν κάνει μαζί το βήμα.

Κι ένα βράδυ, εκείνη έτυχε να βγει. Κι εκείνος έτυχε να τη θυμηθεί. Εκείνη του είπε «έλα», γιατί ήθελε απαντήσεις. Εκείνος πήγε, γιατί πάντα ήθελε εκείνη. Και είπαν την αλήθεια τους, ο καθένας τη δική του. Είχαν μεγαλώσει πια. Ο καθένας με τον τρόπο του.
Κανείς δεν είχε τίποτα στο μυαλό του, πέρα από το χρόνο που έχασαν, πέρα από το χρόνο που δεν είχαν.

Λίγο πριν την καληνύχτα, ξέροντας ότι αποχαιρετούσαν όχι μόνο το βράδυ αλλά την πιθανότητα στιγμών όπως τις ήξεραν, εκείνος την άρπαξε και τη φίλησε. Όπως μόνο εκείνος ήξερε. Και εκείνη τον φίλησε, όπως μόνο εκείνη μπορούσε. Με τα χέρια και τα πόδια μπλεγμένα, τα χείλη σχεδόν να ματώνουν και όλες τις αισθήσεις να ουρλιάζουν.

Ώσπου εκείνη του έπιασε τα χέρια και τον απομάκρυνε. «Ανάθεμα σε», ήταν το μόνο που κατάφερε να ψελλίσει. Εκείνος δεν είπε τίποτα. Έμεινε να την κοιτάζει να φεύγει. Ήξερε πως είχε αλλού να πάει.
Κι αν τότε, το να χωρίσουν με αυτόν τον τρόπο, φαινόταν –ή ίσως ήταν- η καλύτερη ή η σωστότερη επιλογή, αν τους ρωτούσες τώρα, δεν ξέρω αν θα έπαιρνες την ίδια απάντηση.

Γιατί σε ό,τι δυνατό δε δίνεις την ευκαιρία να ξεθυμάνει, βρίσκει πάντα τρόπους να σε βασανίζει. Γιατί όσος καιρός κι αν περάσει, κάποιες συναντήσεις είναι γεννημένες για να καίνε ατέρμονα, αιώνια, μέχρι οι εραστές να μην έχουν τίποτε άλλο να δώσουν.
Επιστρέφουν σαν πόθοι, σαν απωθημένα, σαν «αν», μέχρι να σταματήσουν οι σκέψεις να μιλούν στα μέσα τους.
Κι αν συναντιόντουσαν χρόνια μετά είναι βέβαιο ότι θα κυνηγούσαν λυσσασμένα εκείνη τη νύχτα, που τόσο ανώριμα -ή ώριμα- άφησαν να γλιστρήσει.

Γιατί τέτοιες συναντήσεις -όπως σου μαθαίνει η ζωή- δε συμβαίνουν συχνά. Όμως, η ζωή αρέσκεται να σε διδάσκει μόνο προσθέτοντας σου χρόνια.

Οι νεότεροι πάντα πιστεύουν ότι προλαβαίνουν να κυνηγήσουν το όνειρό, ενώ οι ωριμότεροι συνειδητοποιούν ότι πρέπει να το ζουν, όχι σαν κάτι άπιαστο αλλά σαν πραγματικότητα, γεμάτη ατέλειες, λάθη, ίσως ενοχές αλλά γεμάτη ονειρική αλήθεια. Και κάποιες αλήθειες αξίζουν το ρίσκο.

Εύχομαι σε σένα ο χρόνος να φανεί μόνο τρυφερός και η μία σου αλήθεια να μη συγκρουστεί ποτέ με τις υπόλοιπες γιατί τότε θα ξέρεις το βάθος της ιστορίας.
Γιατί τότε θα έχεις μάθει -μια και καλή- ότι είμαστε φτιαγμένοι από πολλά δυνατά συναισθήματα πέρα από την αγάπη.

Ιωάννα Γκανέτσα, Συγγραφέας