Αν τα χείλη μας ενώνονταν, η γεύση του φιλιού θα ήταν γλυκιά, σαν οιωνός αμαρτίας και περιπέτειας.
Θα ήταν ένα ταξίδι στην άβυσσο, δυο πλασμάτων που ερωτεύτηκαν τον πόθο.
Μια πράξη σύντομη και ταυτόχρονα παρατεταμένη, μια περιπλάνηση των αισθήσεων κόντρα σ’ έναν αέρα τρέλας.
Θα ήταν η άκρη μιας επιθυμίας χωρίς τέλος, ένα ξέσπασμα των απωθημένων, μια διαστροφή χωρίς πρόσχημα, ένας παροξυσμός, ένας συγκλονισμός διαρκείας.
Αν τα χείλη μας ενώνονταν, θα άγγιζαν το ερωτικό ιδανικό, θα αντικαθιστούσαν κάθε παλιά έννοια και θα δημιουργούσαν καινούργια πρότυπα.
Θα ήταν ένα βραχυκύκλωμα των συναισθημάτων, ένας κρότος στη μονοτονία του έρωτα, ένα ψηφιδωτό από κυρίαρχα «θέλω».
Θα προκαλούσαν αναρχία και επανάσταση στην σαρκική εμπειρία, ένα αισθησιακό γεγονός χωρίς προηγούμενο, μια αλληλεπίδραση έμφυτη, μια μικρή μανία των στομάτων να κατακτήσουν και να κατακτηθούν.
Θα ενσάρκωναν την απληστία μιας θέλησης που παρέσυρε τις αντιστάσεις, μια ερωτική εγγύτητα που διέλυσε κάθε αμφιβολία.
Θα σήμαιναν το τέλος της παράνοιας, την εκθρόνιση της λογικής, τη θριαμβευτική νίκη της ένωσης.
Θα ήταν μια παρανομία της σκέψης που νομιμοποιήθηκε όταν βγήκε στο φως, ένας μικρός δαίμονας που απελευθέρωσε τα άγρια ένστικτα.
Θα ήταν το έπαθλο μιας συμπαρουσίας της λαγνείας και της αγνείας, της ηδονής και της οδύνης, της ευγένειας και της χυδαιότητας, του σκανδάλου και της μυσταγωγίας.
Αν τα χείλη μας ενώνονταν, θα αποκτούσαμε ύπαρξη και ερωτική υπόσταση.
Θα γινόμασταν μια μόνιμη ρωγμή μέσα στον χρόνο, ένα μικρό πέρασμα στην αιωνιότητα.
Θα τριγυρνούσαμε στα κακόφημα παζάρια του νου, θα αγοράζαμε πειρασμό και θα ξεπουλούσαμε αθωότητα.
Θα θυσιάζαμε δύο κόσμους ξένους, θα προσφέραμε δυο σώματα γυμνά και θα γράφαμε μια ιστορία με χίλια χρώματα.
Κι αν, όταν τα χείλη μας ενώνονταν, το φιλί δεν ήταν κάτι από όλα αυτά, θα ήταν σίγουρα ανυπόφορα απαιτητικό, διεκδικητικό, βασανιστικό μα πάνω απ’ όλα απολαυστικό, αληθινό, μοναδικά δικό μας.
Το φιλί μας. Κι αυτό θα ήταν αρκετό.
Κείμενο: Ιωάννα Γκανέτσα
