Ας μιλήσουμε ανοιχτά για την υποταγή των πάντων στην άνευ όρων και ορίων επίτευξη της ατομικής ηδονής -γι’ αυτό που πολλοί αγαπούν με πάθος κι ακόμα περισσότεροι, ιδιαίτερα μετά το μέτριο, πλην όμως πολυδιαβασμένο light πορνό love story «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι», θα θέλανε να δοκιμάσουν έστω και μια φορά.
Κυρίες και κύριοι, ναι, ο σαδομαζοχισμός συζητείται ανοιχτά και ενίοτε αντιμετωπίζεται πιο απενοχοποιημένα. Επίσης, ο όρος BDSM έγινε ευρέως γνωστός (αρκτικόλεξο που αντιπροσωπεύει τις έξι αγγλικές λέξεις “Bondage, Discipline, Dominance, Submission, Sadism, and Masochism”) και οι κανόνες του εν λόγω ερωτικού παιχνιδιού διαβάστηκαν ενδελεχώς σε διάφορα sites.
Εκατομμύρια γυναίκες αναστέναξαν στην ιδέα πως κάπου εκεί έξω υπάρχει ένας Christian Grey, κούκλος, γοητευτικός, πλούσιος, να κυνηγά με πάθος το αντικείμενο του πόθου του, έχοντας απλώς περίεργα γούστα στο σεξ και όντας λίγο παραπάνω kinky στις ερωτικές συνευρέσεις του. Μεταξύ μας, αν υπήρχε τέτοιος άντρας, μέχρι και η τελευταία θεούσα οπαδός του vanilla sex, θα άντεχε λίγο σαδομαζοχισμό για να τον έχει.
Επίσης, πολλοί άντρες διάβασαν την τριλογία στα κρυφά ή φανερά, μήπως και καταλάβουν γιατί οι γυναίκες γύρω τους έβλεπαν τη γκρι γραβάτα με άλλο μάτι (υπάρχει επίμαχη ερωτική σκηνή στο βιβλίο).
Ωστόσο, τα συγκεκριμένα βιβλία που μύησαν το ευρύ κοινό σε άγνωστα σαδομαζοχιστικά μονοπάτια, δεν είναι παρά απλή εισαγωγή στον κόσμο του διαστροφικού. Ο master σε τέτοιου είδους ερωτικές περιπτύξεις δεν είναι άλλος από τον Μαρκήσιο ντε Σαντ.
Πολύ μπροστά από την εποχή του, παρανοϊκός ή απλά ο εαυτός του, είχε σε όλα τα έργα του μία και μόνο σταθερά, τη λατρεία του κακού, του χυδαίου, του διατροφικού, του βρώμικου, επιβεβαιώνοντας τη ρήση του Ντοστογιέφσκι “Χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται”.
Φιλοσοφία του, την οποία ενστερνίζονται οι απανταχού σαδιστές, μαζοχιστές ή (τα κάνω όλα και συμφέρω) σαδομαζοχιστές, υπήρξε η επίτευξη της απόλυτης ατομικής ικανοποίησης, την οποία θεωρούσε ως την ανώτατη αξία.
Υπήρξε υπέρμαχος της ακραίας μορφής ελευθερίας, της ηθικής ελευθεριότητας και της απεξάρτησης του ατόμου από κάθε κατεστημένη νομική, ηθική ή θρησκευτική αρχή. Γι’ αυτό το λόγο συναντάμε συχνότερα τέτοια φαινόμενα σε ελίτ κοινωνικές τάξεις και κλάδους επιστημόνων, καθώς είναι πάντα πιο απενοχοποιημένοι σε θέματα προκαταλήψεων και δεισιδαιμονιών.
Η σκληρή και βίαια σεξουαλική δράση στα έργα του Ντε Σαντ και οι απόψεις του όπως το «η σκληρότητα είναι απλώς η ανθρώπινη ενέργεια που ο πολιτισμός δεν αλλοίωσε ακόμα ολότελα: είναι λοιπόν αρετή, όχι βίτσιο», οδήγησαν στο να «δανείσει», μετά το θάνατό του, το όνομα του στον όρο «σαδισμός».
Η αλήθεια είναι πως όσες συζητήσεις κι αν κάνει κάποιος, όσο κι αν απορεί ανοιχτά ή το φιλοσοφεί μονάχος, αιτία -πειστική τουλάχιστον- δεν θα βρει για να εξηγήσει γιατί υπάρχουν τόσο βρώμικα –υπερβολικά βρώμικα- μυαλά. Γούστα είναι αυτά κι όπως ένας μπορεί να αηδιάζει με τα διαστροφικά παιχνίδια, έτσι κάποιος άλλος μπορεί να απορεί με την επιμονή πολλών σε κλασικές και τετριμμένες επιλογές στο κρεβάτι –γιατί, για οποιοδήποτε άλλο μέρος συνεύρεσης, ούτε λόγος.
Ίσως κάποιοι αναρωτιούνται πώς μπορώ και είμαι τόσο ανοιχτόμυαλη με τις βιαιότητες και τις χυδαιότητες, γιατί εδώ δεν μιλάμε απλά για sex toys και περίεργες στάσεις του Κάμα Σούτρα. Μιλάμε για ερεθισμό με επιβολή πόνου ή ακόμη χειρότερα να μη σου σηκώνεται αν δεν πονάς, τόση εξάρτηση.
Έχω να πω, πως αν καταφέρει κάποιος και ολοκληρώσει την ανάγνωση του βιβλίου του ντε Σαντ «Η φιλοσοφία του Μπουντουάρ» ή οποιοδήποτε άλλο βιβλίο του -όλα το ίδιο κολασμένα είναι- ή έστω ένα παρόμοιου τύπου βιβλίο ερωτικής λογοτεχνίας (υπάρχουν άπειρα) και κάνει και λίγο αναζήτηση στο ιντερνέτ (όπως εγώ καλή ώρα για την ανάγκες του κειμένου), όσο να πεις, συνηθίζει λίγο στην ιδέα πως κάπου εκεί έξω, μπορεί και δίπλα του, υπάρχουν άνθρωποι που το πρωί είναι καθώς πρέπει και το βράδυ πετάνε τη μάσκα της καθημερινότητας, φοράνε κολάρα ή παίρνουν μαστίγια και οργιάζουν.
Απόλαυση και διέγερση λοιπόν, μέσα από βασανιστήρια και παιχνίδια πόνου. Ανώμαλη επιλογή ή όχι, διαστροφική ή του τύπου «τι ζόρι τραβάτε, εγώ έτσι τη βρίσκω», η αλήθεια ότι είναι ότι εφόσον συμβαίνει μεταξύ συναινούντων ενηλίκων, λόγος δεν πέφτει σε κανέναν. Καμιά ράβδος πέφτει που και που, να έρθουν μερικοί στα ίσια τους.
Κείμενο: Ιωάννα Γκανέτσα
Thessaloniki Arts and Culture, http://www.thessalonikiartsandculture.gr/
