Artist: Amber Rose Ortolano (detail)

Εκστατικός έρωτας

Tον συναντάς αναπάντεχα. Μπαίνει μπροστά σου, σου κλείνει το δρόμο. Δεν σε ρωτά αν είσαι έτοιμος να τον ζήσεις. Αν μπορείς, αν έχεις χρόνο, αν θέλεις.

Δεν σε παίρνει από το χέρι. Δεν είναι ευγενικός. Εισβάλει βίαια στη ζωή σου και αναστατώνει τα πάντα. Ζητά τα πάντα.
Σπάνια γοητευτικός έρωτας που δοκιμάζει τα όρια σου, τις αντοχές σου. Σε βάζει να περπατάς σε τεντωμένο σκοινί. Σε φέρνει στην άκρη του πιο ψηλού κι απόκρημνου γκρεμού και σου ζητά να πηδήξεις και να τον ακολουθήσεις.

Όλες οι αισθήσεις σου φωνάζουν να κάνεις πίσω, σε τραβάνε με αόρατους μανδύες μακριά από τα μεγάλα πάθη. Αναγνωρίζουν τον κίνδυνο όχι απλά να πληγωθείς αλλά να ρισκάρεις να παραδοθείς στην πυρά του πόθου και να καείς. Εσένα, όμως, δε σε νοιάζει να καείς.
Κοιτάς κατάματα το κενό, εκεί στην άκρη του γκρεμού, έτοιμος να βουτήξεις στην θάλασσα των συναισθημάτων που απλώνεται στα πόδια σου. Μόνη επιθυμία σου να κολυμπήσεις στα νερά του πάθους ή της ηδονής. Ας μην έχεις δίχτυ ή σκοινί ασφαλείας. Ας μη ξέρεις πόσο θα σου κοστίσει.

Τολμάς να κλείσεις τα μάτια για μια στιγμή και με το βήμα μετέωρο και τα χέρια ανοιχτά εύχεσαι να ζαλιστείς, να χάσεις την ισορροπία σου και να ορμήσεις στο κάλεσμα του έρωτα.
Κι όλο κάτι συμβαίνει και σε κρατά πίσω, κι όλο κάτι συμβαίνει και σε σπρώχνει μπροστά. Κι εσύ εκεί, στα όρια. Με την ανάσα κομμένη, με την καρδιά δεμένη κόμπο, με το μυαλό μπερδεμένο κουβάρι. Η ασφάλεια παλεύει με την έξαψη, η ανατριχίλα με το χάδι κι οι αισθήσεις στήνουν χορό.

Είναι στιγμές που νιώθεις πως κουράζεσαι από την διαρκή ένταση κι άλλες στιγμές ζητάς κι άλλο. Παλεύεις να αντισταθείς γιατί ξέρεις πως τα άγρια πάθη, άγρια τελειώνουν. Ξεσκίζουν ότι βρουν μπροστά τους, ζητούν το «είναι» σου, μέχρι και το τελευταίο ψήγμα συναισθήματος σου.

Αχόρταγα πάθη. Σαρκοβόρα. Που δεν σταματούν παρά μόνο αφού έχουν ρούφηξε τα πάντα. Αιώνια πάθη. Καθαρά. Που σε πνίγουν στα φιλιά, στα υγρά, στα πάντα. Δεν υπακούν στη λογική, έχουν δικούς τους κανόνες. Κι εσύ παραδίνεσαι στη μαγεία τους.
Αφήνεσαι να σε πλημμυρίσουν συναίσθημα κι ένταση. Να σε ζαλίσουν. Να σε μεθύσουν. Να σε φέρουν αντιμέτωπο με ότι φοβάσαι κι ότι ποθείς. Να σε παρασύρουν στον παθιασμένο χορό τους.

Καταραμένα υπέροχα πάθη. Κάθε φιλί κι ένας μικρός θάνατος. Βλέμματα πλημμυρισμένα με έξαψη, χείλη τρεμάμενα, στήθη κολλημένα. Το πάθος για το πάθος. Ο έρωτας για τον έρωτα. Η ένταση και η στιγμή καλώδια ηλεκτροφόρα που διαπερνούν τα κορμιά.
Αλλά κανείς δεν κάνει πίσω ούτε βήμα. Κανείς δεν ανασαίνει μη τυχόν και χαθεί η παραμικρή σταγόνα πόθου. Ανάσες βαριές, ρυθμικές, με την ένταση να ξεχειλίζει. Και κανείς δεν λέει «φτάνει». Εκεί, κι οι δυο, στην άκρη του γκρεμού, στα όρια. Ο καθένας τα δικά του. Τις Σκύλες και τις Χάρυβδες της καρδιάς του. Δυο άκρα στην ίδια πλευρά.

Επικίνδυνα παιχνίδια δίχως αρχή, δίχως μέση, δίχως τέλος. Μόνο έρωτας. Έρωτας για τη στιγμή, για τον πόθο, για την ένταση, για την ηδονή. Χωρίς «γιατί». Απλά έρωτας. Μόνο έρωτας. Παθιασμένος. Γοητευτικός. Άγνωστος. Εγωιστής. Επικίνδυνος. Εκστατικός έρωτας.
Πες μου, αλήθεια… ακόμη σκέφτεσαι αν θα τον ζήσεις;

Κείμενο: Ιωάννα Γκανέτσα
Απόσπασμα από το βιβλίο “Ο έρωτας δε θέλει τίτλο” (εκδόσεις bookstars)

 

 

Διαβάστε επίσης

Close