Δεν ξέρω πόσοι έχετε δει το μιούζικαλ «Χορεύοντας στο σκοτάδι» (Dancer in the dark) με πρωταγωνίστρια την Bjork.
Είναι η ιστορία μιας μετανάστριας που, ενώ πάσχει από μια σπάνια ασθένεια και γνωρίζει πως σύντομα θα χάσει το φως της, αναγκάζεται να ταξιδέψει στην Αμερική με μοναδικό σκοπό να μαζέψει χρήματα, ώστε ο γιος της, ο όποιος πάσχει από την ίδια ασθένεια, να υποβληθεί σε εγχείρηση.
Όμως, το θέμα μου δεν είναι η ταινία αυτή καθ’ αυτή. Υπάρχει μια σκηνή, όπου η πρωταγωνίστρια καταλαβαίνει πια πως σιγά σιγά τυφλώνεται και, ενώ απαντά σε κάποιες ερωτήσεις συναδέλφου της στο εργοστάσιο που δούλευε, τραγουδά:
«Δεν έχω δει ελέφαντες, βασιλιάδες ή το Περού, είχα καλύτερα πράγματα να κάνω.
Δεν έχω δει το Σινικό τείχος, όλα τα τείχη είναι ίδια αρκεί να μην πέφτει η στέγη.
Δεν έχω βρεθεί ποτέ στους καταρράκτες του Νιαγάρα, έχω δει νερό, νερό είναι κι αυτοί, αυτό είναι όλο.
Ούτε στον πύργο του Άιφελ και το Empire State, ο σφυγμός μου ήταν το ίδιο ψηλά στο πρώτο μου ραντεβού… τα έχω δει όλα…»
Ας πούμε, λοιπόν, πως κάποιος ζει μια περίοδο της ζωή του γεμάτη συγκινήσεις. Παρόλο που ξέρει πως δεν γίνεται να κρατήσει για πάντα, ενθουσιάζεται από τις συναρπαστικές καταστάσεις, την έκρηξη ορμονών, την αίσθηση απελευθέρωσης, την ικανοποίηση ότι ξεπερνά τα όρια του, τη συγκίνηση σε έντονες καταστάσεις
Aκόμη και για τους μεγάλους σταρ, οι οποίοι ζουν για μεγάλο διάστημα μέσα στην αδρεναλίνη, έρχεται κάποια στιγμή που όλο αυτό φθίνει. Πολλοί από αυτούς, εξαρτημένοι από την ικανοποίηση που δίνει η αδρεναλίνη, όταν η παρακμή έρχεται – γιατί κάποια στιγμή έρχεται- εμφανίζουν ψυχολογικά προβλήματα και κατάθλιψη.
Ομοίως, πολλοί άνθρωποι, κάθε φορά που μια συναρπαστική περιπέτεια τους τελειώνει, κυριεύονται από πλήξη και αναζητούν ισχυρότερα ερεθίσματα, μεγαλύτερες περιπέτειες, στιγμές να ξεφύγουν από την ανιαρή ζωή τους.
Ενώ, όμως, ψάχνουν το διαφορετικό, τη φευγαλέα συγκίνηση της στιγμής σε πρόσωπα και καταστάσεις, ξεχνούν να ζουν το ενδιάμεσο, το οποίο είναι, αν μη τι άλλο, το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωή τους.
Ξεχνούν να χαίρονται και να βρίσκουν ενδιαφέρον στα μικρά και απλά πράγματα και θαύματα της καθημερινότητας.
Η αδρεναλίνη είναι ωραίο συναίσθημα ακριβώς επειδή δεν το αισθάνεσαι συχνά. Δίνει κάποιες φορές την ψευδαίσθηση πως “κάπως έτσι έπρεπε να είναι η ζωή”.
Ωστόσο, αν αυτό συνέβαινε κάθε μέρα, κάποια στιγμή θα κατέληγε να είναι τίποτε παραπάνω από μια βαρετή πραγματικότητα.
Υπάρχουν πράγματα στην καθημερινότητα που μπορούν να συντελέσουν στο να κάνουν τη στιγμή έντονη, όμορφη, συναρπαστική και δεν επιζητούν την προσοχή κανενός. Απλώς συμβαίνουν και ο καθένας πρέπει να έχει τα μάτια, τα αυτιά και τα χέρια ανοιχτά για να τα νιώσει.
Ας πάρουμε για παράδειγμα κάτι απλό, όπως ένα φιλί που δεν ξέχασες ποτέ. Μπορεί να ήταν στην εξοχή και να άκουγες το θρόισμα των φύλλων ενώ χωνόσουν σε μια αγκαλιά και ζητούσες την επαφή. Μπορεί να ήσουν στην θάλασσα και το κύμα να έσκαγε ρυθμικά στην εναλλαγή των γλωσσών σας. Μπορεί ένα τραγούδι να έπαιζε στο ράδιο μέσα στο αυτοκίνητο πριν την τελευταία καληνύχτα.
Πολλά απλά κι ασήμαντα «μπορεί» που βοήθησαν να γίνει η στιγμή αξέχαστη.
Έτσι είναι. Την πλήξη την δημιουργούμε οι ίδιοι γιατί δεν δίνουμε σημασία στη στιγμή, την όποια στιγμή. Δεν την ζούμε, περιμένοντας να έρθει η κατάλληλη, αυτή που έχουμε πλάσει στο μυαλό μας.
Όμως η καλύτερη στιγμή είναι το τώρα.
Χωρίς σχέδια, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς προσδοκίες.
Δεν χρειάζεται κάποιος να προσπαθεί να ξεφύγει από την πραγματικότητα, χρειάζεται απλά να μάθεις να τη ζει.
Τότε, ίσως φτάσει κάποια στιγμή να πει, όπως και η Bjork στην ταινία:
«Έχω δει ότι επέλεξα να δω κι έχω δει ότι ήθελα να δω κι αυτό είναι αρκετό. Το να θέλω παραπάνω θα ήταν απληστία…»
Κείμενο: Ιωάννα Γκανέτσα
Thessaloniki Arts and Culture
