Ήταν τέλη του 19ου αιώνα και ο ρόλος της γυναίκας ήταν συγκεκριμένος και περιοριστικός.

Το σ’ αγαπώ είναι μια ομολογία.

Έξυνε τα πυκνά γκρίζα γένια του, σημάδι πως τα είχε βρει σκούρα με την τελευταία κίνηση της λευκής βασίλισσας. Την κοίταζε τόσο επίμονα, που έδινε την εντύπωση πως είχαν μια δική τους επικοινωνία.

Είναι τέλη Δεκέμβρη. Στον χτύπο της αλλαγής, σαν δώρο θεού —ή διαβόλου— όλα επιτρέπονται…

Ο Gabriel Garcia Marques στο βιβλίο του «Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου» βάζει τον ήρωα του να κάνει την αυτοκριτική του στα 90 του.

Ο φιλόσοφος Σωκράτης, αιώνες πριν, υποστήριζε με σθένος πως κανείς άνθρωπος δεν είναι κακός με τη θέληση του και πως οι κακοί άνθρωποι οφείλουν τη συμπεριφορά τους στην άγνοια του καλού.

Δεν ξέρω πόσοι έχετε δει το μιούζικαλ «Χορεύοντας στο σκοτάδι» (Dancer in the dark) με πρωταγωνίστρια την Bjork.

Φορούσε ένα από εκείνα τα μακριά φορέματα που χάιδευαν τις καμπύλες του σώματος χωρίς να τις αγκαλιάζουν σφιχτά.

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας νέος που πίστευε πολύ στην αγάπη.

Στη γραμμή επικρατούσε περισσότερη σιωπή παρά θόρυβος. Οι σκέψεις και των δυο βούιζαν, ανίκανες να βγουν από το καβούκι της ασφάλειας και να ξεγυμνώσουν την αλήθεια τους.

—Κατάλαβα καλά, καθηγητά; Ρώτησα σαστισμένα θέλοντας να σιγουρευτώ πως δεν αστειευόταν όταν μου το πρότεινε.

Είναι περασμένα μεσάνυχτα αλλά ο Μορφέας αρνείται να ‘ρθει να με πάρει.

Διανύουμε την εποχή της άκρατης υπερβολής σε όλα τα επίπεδα και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.