"Στο βάθος καραντίνα", Ιωάννα Γκανέτσα

“Στο βάθος καραντίνα”, Ιωάννα Γκανέτσα

Κάθε μέρα το ίδιο μοτίβο.

«Καλημέρα. Μου λείπεις».
«Καλημέρα. Είμαι πάντα δίπλα σου».

Πόσο δίπλα; Πώς μετριέται το δίπλα; Σε χιλιοστά, σε μέτρα, σε χιλιόμετρα;

Η δική τους καραντίνα μετρούσε αποστάσεις από όλα. Από τον χρόνο, τον χώρο, τα φιλιά. Επιβιώνει ένα έρωτας χωρίς φιλιά; Χωρίς φιλία; Είχαν κόψει τις πολλές κουβέντες. Λίγες στα πεταχτά. Όσο περνούσε ο καιρός λιγότερες.

«Πότε θα σε δω;»
«Σύντομα».

Πόσο σύντομα; Πώς μετριέται το σύντομα; Πάντα γι΄ αυτόν που περιμένει είναι μεγαλύτερο. Σαν τρένο που δε φτάνει, σαν πλοίο που δε δένει στο λιμάνι.

Ποιος περιμένει ποιον στη στεριά, στον σταθμό, στη στάση;

Μαθημένος δεν ήταν κανείς τους στην αναμονή. Καθένας στο δικό του ταξίδι. Διαδρομές παράλληλες που κάποτε συναντήθηκαν, ευθείες τεμνόμενες σε ένα σημείο, μια κουκίδα και μετά ευθεία γραμμή. Κι οι δυο μπροστά, στον δικό τους στόχο.

Ύστερα καραντίνα.

«Δεν θα της περάσει».
«Θα περάσει».

Τι θα περάσει; Η καραντίνα, ο έρωτας, η ζωή; Δύσκολη η αναμονή. Τρως τα νύχια σου περιμένοντας κάτι που δεν ορίζεις. Χτυπάς το πόδι στο πάτωμα νευρικά αδυνατώντας να παραδεχτείς ότι ο έρωτας αυτός σε ορίζει.

«Βγάλε τη μάσκα που φοράς».
«Δε φοράω».

Κι οι δυο φορούσαν. Τη μάσκα του δυνατού, του ασυμβίβαστου, του μοναχικού καβαλάρη. Οι άνθρωποι δεν είναι γεννημένοι να ζουν μόνοι, μόνο να νιώθουν μόνοι.

«Θα έρθουν καλύτερες μέρες».
«Εσύ δεν έρχεσαι».

Σιωπή μπροστά στη μεγάλη αλήθεια. Εγώ δεν έρχομαι, εσύ έχεις δίκιο. Πώς παραδέχεσαι κάτι τέτοιο; Δεν το κάνεις. Η καραντίνα φταίει για όλα. Για τις ευκαιρίες που χάθηκαν, τις στιγμές που δεν ήρθαν, τους έρωτες που έσβησαν. Βολική εξήγηση. Άβολος έρωτας. Στριμωγμένος ανάμεσα σε άλλες ανάγκες, κάλυπτε ότι περίσσευε, ένα κενό.

Πόσο κενός έρωτα, αλήθεια;
Σαν τις μέρες σε απομόνωση εν αναμονή ενός αποτελέσματος.

«Είμαι σε καραντίνα».
«Είμαι σε καραντίνα».

Στη χειρότερη καραντίνα όλων, αυτή που δημιούργησαν μόνοι τους, μέσα τους.

Διαβάστε επίσης

Close