Από το 1962 έκοψα κάθε σχέση με τον κινηματογράφο, αφού ως μαθητής υπήρξα φίλος του βλέποντας κυρίως καουμποϊστικα.

Μου άρεσε πολύ ο μύθος τους και η λεβεντιά τους.
Σταμάτησα, ωστόσο, όταν είδα ότι οι ταινίες με επηρέαζαν πολύ, τόσο που μετά δεν μπορούσα ούτε να φάω ούτε να κοιμηθώ.
Μου ξεχαρβάλωναν το νευρικό μου σύστημα.

Από τότε δεν πήγα παρά ελάχιστες φορές στο σινεμά: μία για να κάνω το χατίρι της μητέρας μου που ήθελε να δει Βέγγο, μία για να γνωρίσω από περιέργεια τις ταινίες πορνό (θυμάμαι ότι έφυγα στη μέση) και δύο ή τρεις φορές – μόνο – για ψωνιστήρι.

Δύο ταινίες από όσες είδα επηρέασαν τη ζωή μου και την τέχνη μου.
Η πρώτη είναι το “Πικρό ρύζι” (Πόθοι στους βάλτους), με τη Συλβάνα Μάγκανο , που την είδα αν θυμάμαι καλά 10 φορές.
Και την είδα τόσες φορές γιατί μου άρεσε και το περιεχόμενο (κοινωνική και ερωτική τραγωδία) και Η Συλβάνα Μάγκανο.

Νομίζω ότι την είχα λίγο ερωτευτεί, έγραψα μάλιστα γι’ αυτήν και για την ταινία ένα ποίημα, που στην αρχή μου άρεσε και ήθελα να της το στείλω, αλλά ντρεπόμουν να παρακαλέσω τον φίλο μου τον Κάρολο Τσίζεκ να μου το μεταφράσει ιταλικά.
Έτσι δεν έστειλα ποτέ το γράμμα και αργότερα αποκήρυξα και το ποίημα.

Η δεύτερη ταινία που αγάπησα είναι το “Λεωφορείο ο Πόθος” με τον Μάρλον Μπράντο.
Και αυτή η ταινία μου άρεσε πολύ για τη σεξουαλική ωμότητά της (την είδα εννέα φορές). Άλλωστε είχα ερωτευτεί τον Μάρλον Μπράντο κυρίως από το “Λεωφορείο” και λιγότερο από το “Ζαπάτα”.

Γι’ αυτόν δεν έγραψα ποίημα, έγραψα όμως ένα μικρό δοκίμιο με τον τίτλο “ίνδαλμα τέχνης και ομορφιάς”, ένα δοκίμιο που εξακολουθεί ακόμη να μου αρέσει, παρόλο που εδώ και αρκετές δεκαετίες ο Μπράντο έπαψε πλέον να ενσαρκώνει και την τέχνη και την ομορφιά.

Τέλος, για την ιστορία, σημειώνω ότι και από τη μοναδική ταινία πορνό που είδα πολύ αργότερα, και έφυγα στη μέση εμπνεύστηκα ένα ποίημα μου και μάλιστα από τα καλύτερα: είναι η “Γονυκλισία” του 1978.

Ντίνος Χριστιανόπουλος, “Θεσσαλονίκην, ου μ’ εθέσπισεν” εκδόσεις ΙΑΝΟΣ