Ο Βασίλης Αυλωνίτης και η σφαίρα που παραλίγο να τον σκοτώσει

Γεννήθηκε την 1 Ιανουαρίου του 1904 και μεγάλωσε στο Θησείο. Ήταν το δεύτερο αγόρι (μετά τον Αντώνη) του Αλέξανδρου και της Κωνσταντίνας (Ντίνας).

Ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένεια και έτσι πριν ακόμα τελειώσει το δημοτικό, αναγκάστηκε να δουλέψει σε διάφορες δουλειές, για να βοηθήσει την μητέρα του οικονομικά. Περιστασιακά δούλεψε και στο θέατρο «‘Εντεν», σαν βοηθός σκηνογράφου. Τα βράδια, μετά την παράσταση, ακολουθούσε τους ηθοποιούς σ’ ένα γειτονικό ταβερνάκι και όταν ερχόταν στο κέφι διασκέδαζε με τα καμώματά του τους θεατρίνους και τους θαμώνες.

Ένα από εκείνα τα βράδια του 1924, τον σπρώξανε ξαφνικά για «πλάκα» και βγήκε στη σκηνή. Στην αρχή τα ’χασε, αμέσως όμως και με το πρώτο γέλιο της πλάκας συνήλθε κι άρχισε να χορεύει, κουνώντας τα χέρια και τα πόδια του κωμικά, κάνοντας διάφορες γκριμάτσες. Ο κόσμος τρελάθηκε στο γέλιο και το χειροκρότημα που για πρώτη φορά εισέπραξε ήταν ενθουσιώδες. Εκείνο το βράδυ, στο θέατρο «Έντεν» του Θησείου, γεννήθηκε ένας μεγάλος κωμικός.

Το επίσημο ντεμπούτο του έγινε λίγους μήνες αργότερα, με το θίασο της Ελένης Ζαφειρίου, στο έργο «Ερωτικές Γκάφες». Ακολούθησαν πολλές οπερέτες και κωμωδίες έως το 1928, οπότε συγκρότησε δικό του θίασο και ασχολήθηκε με την επιθεώρηση. Το καλοκαίρι του 1960 συνεργάστηκε με τους Νίκο Ρίζο, Γιάννη Γκιωνάκη, Τάκη Μηλιάδη και Ρένα Βλαχοπούλου, στο θέατρο «Μετροπόλιταν», στο έργο του Γ. Γιαννακόπουλου «Κάθε καρυδιάς καρύδι». Την επόμενη χρονιά δημιουργήθηκε η θιασαρχική τριάδα «Βασίλης Αυλωνίτης – Γεωργία Βασιλειάδου – Νίκος Ρίζος», που διατηρήθηκε, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία, έως το 1965, παρουσιάζοντας διάφορες κωμωδίες, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στη Γερμανία για τους μετανάστες.

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1929, στην ταινία «Μαρία η Πενταγιώτισσα» του Αχιλλέα Μαδρά. Ακολούθησαν άλλες ογδόντα, από τις οποίες ξεχωρίζουν «Η ωραία των Αθηνών» (1954), «Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο» (1955), «Το Αμαξάκι» (1957), «Λατέρνα Φτώχεια και Γαρύφαλλο» (1957), «Ο Θησαυρός του Μακαρίτη» (1959), «Ο Κλέαρχος η Μαρίνα και ο Κοντός» (1960), «Η Χιονάτη και τα 7 Γεροντοπαλίκαρα» (1960), «Η Κυρία Δήμαρχος» (1960), «Τέρμα τα Δίφραγκα» (1962), «Οι Γαμπροί της Ευτυχίας» (1962), «Κορόιδο Γαμπρέ» (1962), «Ο Παράς κι ο Φουκαράς» (1964), «Η Σοφερίνα» (1964), «Ησαΐα χόρευε» (1966), «Ο Πεθερόπληκτος» (1968), «Κάθε Κατεργάρης στον Πάγκο του» (1969).

Επεισόδιο:
Στις 22 Αύγουστου του 1931, παραλίγο να τον σκοτώσει σφαίρα από θερμόαιμο οπαδό ομάδας φιλελευθέρων, “Βενιζελικών”, που εισέβαλε στο θέατρο όταν έπαιζε τότε στην επιθεώρηση “Κατεργάρα” και άρχισαν να πυροβολούν θεωρώντας ότι σατιριζόταν ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος. Από την εισβολή αυτή τραυματίσθηκαν κάποιοι θεατές ενώ σκοτώθηκε ο τεχνικός του θεάτρου Παναγιώτης Μωραΐτης. Στη συνέχεια από τις ανακρίσεις που ακολούθησαν θεωρήθηκε ότι υπαίτια ήταν η σάτιρα και όχι οι δράστες.

Δύο από τους δράστες συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν, ενώ ως ηθικός αυτουργός θεωρήθηκε ο Παύλος Γύπαρης, ο οποίος υπήρξε καθοδηγητής και στη δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη 12 χρόνια νωρίτερα. Τότε εκδόθηκε και ο γνωστός νόμος “περί Τύπου” που περιελάμβανε και το θέατρο στην επακόλουθη λογοκρισία. Ο ίδιος μέχρι το τέλος της ζωής του έφερε το βάρος ότι ήταν η αφορμή για αυτόν τον θάνατο και είχε δηλώσει: «Θα περάσουν πολλά χρόνια για να βγω σε αθηναϊκή σκηνή».

Στην προσωπική του ζωή, ο Αυλωνίτης νυμφεύθηκε μία Ελληνίδα, την Πόπη, την οποία εγκατέλειψε όταν ερωτεύθηκε παράφορα μία θαυμάστριά του. Με αυτή, ταξίδεψε στη Γαλλία, όπου γνώρισε μία Γαλλίδα με το όνομα Γιογιό. Νυμφεύθηκε τη Γιογιό, και απέκτησε μαζί της δύο παιδιά, τον Γιάννη και την Ελένη. Ένα μεγάλο πάθος του ήταν τα στοιχήματα στον ιππόδρομο, κάτι που τον έφερνε συχνά σε τόσο δύσκολη οικονομική κατάσταση, ώστε να αναγκάζεται να παίζει σε δευτερεύοντες ρόλους.

Ο Βασίλης Αυλωνίτης υπέφερε από χρόνια βρογχίτιδα, η οποία εξελίχθηκε σε βρογχοπνευμονία και στις 10 Μαρτίου του 1970 άφησε την τελευταία του πνοή στα 66 του χρόνια, λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωση της ταινίας Η αριστοκράτισσα κι ο αλήτης. Κηδεύτηκε στο Β’ Νεκροταφείο των Πατησίων και σήμερα τα οστά του βρίσκονται σε οστεοφυλάκιο του κοιμητηρίου.

Ενστικτώδης, πηγαίος και πληθωρικός, ο Βασίλης Αυλωνίτης ήταν από τους ηθοποιούς που στήριξαν την επιθεώρηση και τον κινηματογράφο. Εμβληματική φυσιογνωμία του ελληνικού κινηματογράφου στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, πληθωρικός στις αντιδράσεις του, φιγούρα στέρεη και χαρακτηριστική. Στη 45χρονη πορεία του υπηρέτησε με συνέπεια και αφοσίωση όλα τα είδη του θεάτρου (οπερέτα, επιθεώρηση, μουσική κωμωδία και πρόζα).

Φιλμογραφία:
Μαρία Πενταγιώτισσα (1929)
Διπλή θυσία (1945)
Ο άλλος (1952)
Η ωραία των Αθηνών (1954)
Χαρούμενο ξεκίνημα (1954)
Γλέντι λεφτά κι αγάπη (1955)
Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο (1955)
Η καφετζού (1956)
Κατά λάθος μπαμπάς (1957)
Λατέρνα φτώχεια και γαρύφαλλο (1957)
Μπάρμπα-Γιάννης ο κανατάς (1957)
Ο θείος της Βιολέττας (1957)
Της νύχτας τα καμώματα (1957)
Το αμαξάκι (1957)
Η Αθήνα χορεύει ροκ εν ρολ (ντοκιμαντέρ, 1957)
Μακρυά απ’ τον κόσμο (1958)
Μια ζωή την έχουμε! (1958)
Ο λεφτάς (1958)
Ο τζίτζικας κι ο μέρμηγκας (1958)
Τέσσερις νύφες και ένας γαμπρός (1958)
Το εισπρακτοράκι (1958)
Ο θησαυρός του μακαρίτη (1959)
Σαρακατσάνισσα (1959)
Αγαπούλα μου (1960)
Η κυρία δήμαρχος (1960)
Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλλήκαρα (1960)
Καλημέρα Αθήνα (1960)
Το αγρίμι (1960)
Μάνα μου τον αγάπησα (1961)
Το έξυπνο πουλί (1961)
Ο Κλέαρχος η Μαρίνα και ο κοντός (1961)
Γαμπρός για κλάματα (1962)
Έξυπνοι και κορόιδα (1962)
Η Ελληνίδα και ο έρωτας (1962)
Κορόιδο γαμπρέ (1962)
Ο Μιχαλιός του 14ου συντάγματος (1962)
Όταν λείπη η γάτα! (1962)
Πεζοδρόμιο (1962)
Τέρμα τα δίφραγκα (1962)
Το καρπουζάκι (1962)
Οι γαμπροί της Ευτυχίας (1962)
Αγάπησα και πόνεσα (1963)
Ένας βλάκας με πατέντα (1963)
Λενιώ η βοσκοπούλα (1963)
Μικροί και μεγάλοι εν δράσει (1963)
Ο ανηψιός μου ο Μανόλης (1963)
Ο Θύμιος στη χώρα του στριπτίζ (1963)
Ο ψευτοθόδωρος (1963)
Το τεμπελόσκυλο (1963)
Τρίτη και 13 (1963)
Άλλος για το εκατομμύριο (1964)
Η σωφερίνα (1964)
Ήταν όλοι τους κορόιδα (1964)
Μια εβδομάδα στον παράδεισο (1964)
Ο Γιάννης τάκανε θάλασσα (1964)
Ο λαγοπόδαρος (1964)
Ο παράς και ο φουκαράς (1964)
Οι προικοθήρες (1964)
Τρία κορίτσια από την Αμέρικα (1964)
Πικρή μου αγάπη (1964)
Δύσκολοι δρόμοι (1965)
Ένα έξυπνο έξυπνο μούτρο (1965)
Και οι 14 ήταν υπέροχοι (1965)
Τα δίχτυα της ντροπής (1965)
Διπλοπεννιές (1966)
Έχω δικαίωμα να σ’ αγαπώ (1966)
Η αδελφή μου θέλει ξύλο (1966)
Ησαϊα χόρευε (1966)
Ο Μελέτης στην άμεσο δράση (1966)
Ο μπαμπάς μου ο τέντι μπόις (1966)
Πονηρός πράκτωρ Καραγκιόζης (1966)
Σκλάβοι της μοίρας (1966)
Φίφης ο ακτύπητος (1966)
Σήκω χόρεψε συρτάκι (1967)
Τόσα όνειρα στους δρόμους (1968)
Ο πεθερόπληκτος (1968)
Η αρχόντισσα του λιμανιού (1969)
Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του (1969)
Τα κορόιδα η βαλίτσα μου κι εγώ (1969)
Φοβάται ο Γιάννης το θεριό (1969)
Η αριστοκράτισσα και ο αλήτης (1970)
Παράσταση για ένα ρόλο (ντοκιμαντέρ, 1978)