Σε ένα παγκάκι, στις όχθες μιας λίμνης.

Οι δυο φιγούρες συναντήθηκαν ξανά μετά από λίγο καιρό. Σε ένα παγκάκι αυτή τη φορά στις όχθες μιας λίμνης.

Τελικά καθετί που συμβαίνει, όπως και οι συναντήσεις των ανθρώπων εξυπηρετούν μια ανάγκη. Μάλλον υπάρχει ένα κίνητρο προσωπικό που κινητοποιεί τους ανθρώπους. Είτε για να ανταμώσουν, είτε για να χωριστούν. Είναι ο δρόμος του καθενός και κάποιες στιγμές στην πορεία εμφανίζονται τα σταυροδρόμια που είτε τους ενώνουν είτε τους χωρίζουν.

Α: Σε τι διαφέρουμε ο ένας από τον άλλον;

Β: Είσαι σε κάποια ηλικία.., ενώ εγώ .. εγώ είμαι στα ντουζένια μου! Έχω όλη τη ζωή μπροστά μου!

Α: Γιατί τότε κάνεις παρέα με αυτήν την “κάποια ηλικία” όπως λες;

Β: Δεν ξέρω. Σε βαριέμαι κάποιες φορές, άλλοτε με γοητέυουν οι συζητήσεις μας, μα κυρίως .. κυρίως (πάυση) . ναι το βρήκα! Οι σιωπές σου, όταν απλά συνυπάρχουμε δεν κάνουν καθόλου θόρυβο.

Α: ( Χαμογελάει γλυκά). Άλλο πάλι και τούτο.

Β: Μα ναι.. Δεν σου έχει τύχει να είναι κάποιος στο ίδιο δωμάτιο με σένα και πανάθεμα τον, αν και αμίλητος κάνει τόσο θόρυβο που δεν τον αντέχεις ούτε λεπτό, σου παίρνει τα αυτιά! Ενώ με σένα νιώθω σα να συντονιζόμαστε στο τίποτα. Χα! Να ένας ωραίος ορισμός της αληθινής συντροφιάς.

Α: Άρα έχεις συνειδητοποιήσει πως τα πολλά λόγια κάποιες στιγμές κρύβουν την αλήθεια του καθενός. Οι φλυαρίες οι ακατάπαυστες απομακρύνουν τους ανθρώπους, δεν δίνουν χώρο για επικοινωνία.

Β: Βάλε υπότιτλους, παρακαλώ! Πάλι μπερδεμένα μου τα λες.

Α: Σκέψου τον εαυτό σου. Σίγουρα το έχεις νιώσει. Είσαι με κάποιον άνθρωπο και τα λίγα λόγια σας γεμίζουν το χώρο, δημιουργούν μια αίσθηση ικανοποίησης και αλληλοσυμπλήρωσης. Δεν υπάρχει αμηχανία στις σιωπές σας, γιατί το φορτίο των όσων λέτε έχει μια δυναμική που τροφοδοτεί το κενό.

Β: Όπως τώρα δηλαδή…( Σιωπή παρατεταμένη)…. Κοίτα, κοίτα μπροστά σου! Κοίτα το πέταγμα του γλάρου πάνω από την λίμνη. Ισορροπεί και διασχίζει το κενό, δεν κουνάει τα φτερά του αλλά πετάει ισορροπώντας πειθαρχημένα και με απλότητα. Δεν κάνει θόρυβο καθόλου, να κοίτα και ακόμα ένας τον ακολουθεί. Το κενό του ουρανού γέμισε, με σιωπές αθόρυβες που δίνουν αξία στις στιγμές.

Α: Κλείσε τα μάτια τώρα. Το στιγμιότυπο του γλάρου αποθήκευσε το στη μνήμη σου γιατί θα σου χρειαστεί κάποια στιγμή στο μέλλον. Τι παράξενο; Πόσα μπορεί να σου διδάξει η ίδια η φύση με λίγη παρατήρηση και πολύ φαντασία!

Β : Από τα πάντα μαθαίνεις τελικά. Από τη φύση, τα πανεπιστήμια, τα πεζοδρόμια, τις μουσικές, τα βιβλία, τους ανθρώπους… Όπως απαντούσε κάποτε και ένας παλιόφιλος όταν τον ρωτούσαν τι ήθελε από τη ζωή του. “Θέλω να πεθάνω μαθητής” και τα άφοβα μάτια του πετούσαν σπίθες. Αρκεί να υπάρχει θέληση και θα μαθαίνεις δίχως σταματημό.

Α : Αρκεί να είσαι απόλυτα παρών σε κάθε σου στιγμή. Λέω εγώ τώρα…

Β : Αυτό είναι! Είναι η στιγμή που γεννιέται και πεθαίνει ακαριαία και έπειτα ακολουθεί μια άλλη και μια άλλη τη διαδέχεται και πάει λέγοντας . Ή στιγμή που ήμουν απόλυτα παρών με όλες μου τις αισθήσεις ανοικτές και τα συναισθήματα μου πάλλονταν αρμονικά, μπρος στο πέταγμα του γλάρου. Τι μάθημα αλλόκοτο κι αυτό. Α ρε γλάρε..(γελάει)

Α : Έχεις οίστρο απόψε.. Για συνέχισε..

Β : Και … ήταν δική μου η στιγμή. Για κάποιον άλλον ο γλάρος δεν θα σήμαινε τίποτα, θα ήταν ένα τυχαίο ψαροπούλι.

Α : Επιρροές από το μικρό πρίγκηπα με το μοναδικό του τριαντάφυλλο διακρίνω.

Β : Ας είναι . Όλοι από κάτι επηρεάζονται στην τελική! Προτιμώ πρωταγωνιστές βιβλίων παρά τα ψευτοείδωλα των τηλεοπτικών εκπομπών που μας πλασάρουν να ασκούν επιρροή σε ότι εν ολίγοις κουβαλάει η κούτρα μου. Αυτό!

Α : Να τη και η αντίδραση από το νιάτο. Σε καλό σου! (μειδίαμα συγκατάβασης)

(Σιωπή.)

Γράφει ο Θανάσης Γκατζόπουλος