Χρησιμοποιώ τα μάτια σου ως άλλοθι για την ύπαρξή μου, κι όσο δεν τα κοιτάζω, νιώθω ένοχος απέναντι στη ζωή.

Απά σ’ ένα σώμα γυμνό, πώς καταφέρνει -αναρωτιέσαι- να κατοικούν και να κρύβονται όλα τα μυστικά του κόσμου. Κι είναι η ψυχή μας γυμνή, πιο γυμνή μέσα στους καμβάδες, για να μπορούν τα χρώματα ν’ ασελγούν επάνω της ελεύθερα, και κανείς να μην τα πικραίνει.
Μοιάζεις πιο πολύ από ποτέ σ’ ό, τι αγαπάς, κι είν’ ο κόσμος σου μικρός, κι εμέ δε με χωρένει.

Τι αριστουργηματικά που κρύβει ο άνθρωπος το χαμόγελό του, όταν θέλει.
Εφηύρες έναν τρόπο -λες- ν’ αποκρύψεις και τη θλίψη.
Και χόρεψες παθιασμένα, σοβαρή, θηλυκή, επάνω στη ζωή μου, πιο μπλε κι από τη θάλασσα, ανασηκώνοντας ανταριασμένα μου ως κύματα τις αναμνήσεις, να με πνίξουν.

Ο άνθρωπος χάρη στην ομορφιά της φύσης εφηύρε το Θεό, κι η τέχνη τού’ δωσε όνομα.
Εσένα που σε εφηύρε τ’ όνειρο, τί όνομα να σου δώσω, να σου ταιριάζει;
Θα σε πω: Γυναίκα.

Η φωτογραφία-έργο τέχνης είναι της Δήμητρας Πατρινέλη και ονομάζεται ”Femminilità nascosta, Αφροδίτη”

Γράφει ο Βαλάντης Γαούτσης