Και έρχεται αυτή η μέρα…

Ξέρεις… αυτή που περίμενες και επιδίωκες τόσο καιρό. Και το τεστ έχει εκείνη τη διπλή γραμμούλα. Και ξαφνικά ο κόσμος σου αλλάζει σύσταση και νόημα. Ταχυκαρδία, φόβος, ευτυχία…

« Και τώρα;» σκέφτεσαι. « Θα γίνω χοντρή; Θα με θέλει ο άντρας μου; Θα είμαι καλή μαμά;» Κάθεσαι εξουθενωμένη και το μυαλό σου γυρίζει με 10.000 στροφές. « Αγόρι ή κορίτσι; Πώς θα φτιάξω το παιδικό δωμάτιο;

Είναι νωρίς να ψωνίσω μωρουδιακά; Θα ακολουθώ ΑΥΣΤΗΡΑ υγιεινή διατροφή για να μην πάρω πολλά κιλά. Α! Πρέπει να πάω πρώτα γυναικολόγο.» Γελάς. « Όχι…πρέπει πρώτα να το πω στον άντρα μου. Μήπως να το πω σε όλους; Να αρχίσω να παίρνω τηλέφωνα; Όχι! Σύνελθε! Είναι νωρίς.»

Ο γιατρός σε επιβεβαιώνει ότι η εγκυμοσύνη σου προχωράει ομαλά και φυσιολογικά. Ο πρώτος υπέρηχος. Απ’ τις πιο συναρπαστικές εμπειρίες. Ακούς μια καρδούλα να χτυπά και συνειδητοποιείς ότι κουβαλάς μια ανθρώπινη ζωή μέσα σου. Το παιδί σου, το οξυγόνο σου, τη ζωή σου όλη.

Ουφ! Το πρώτο άγχος έφυγε. Τώρα έρχονται άλλα. Πρέπει να ψωνίσω, πρέπει να ξεψειρίσω ότι βιβλίο και άρθρο έχει γραφτεί ποτέ για τη μητρότητα. Πρέπει , πρέπει, πρέπει… Τόσο άγχος! Θεέ μου! Και είσαι ακόμη στην αρχή. Όχι τίποτα άλλο, έχεις και τις αδιαθεσίες και τρεις την ώρα τρέχεις αγκαλιάζεις τη λεκάνη. Καιέχεις και την έγνοια μην γκρινιάξεις πολύ και το αγοράκι (το μεγάλο)  φρικάρει και μας πάθει και τίποτα.

Το ανακοινώνετε στους συγγενείς. Γέλια, κλάματα, αγκαλιές, χαμός! Οι επικείμενες γιαγιάδες κατουριούντε απ’ τη χαρά τους. Και ξαφνικά σ’ έχουν βάλει να ξαπλώσεις στον καναπέ λες και είσαι του θανατά και έχουν αρχίσει να μαλώνουν για το ποιανού το όνομα θα πάρει το μωρό. Εσύ φυσικά δεν έχεις καμία συμμετοχή σ’ αυτή τη συζήτηση.

Οι εβδομάδες περνάνε, η κοιλίτσα μόλις έχει αρχίσει να φαίνεται. Οι αδιαθεσίες ευτυχώς έχουν ελαττωθεί. Τρως και την πρώτη κλωτσιά και η ευτυχία είναι ατέλειωτη, το άγχος όμως άγχος. Και φυσικά, χαχα, δεν έχεις ανοίξει ούτε το εξώφυλλο απ’ τα δέκα διαφορετικά βιβλία που έχεις αγοράσει. Και έχεις και την κάθε μαμά, θεία, γιαγιά, ξαδέρφη, γειτόνισσα, να σου δίνει συμβουλές και να σου προτείνει ονόματα και να σε ξεματιάζει κάθε μισή ώρα. Έλεος!

Και κάπως έτσι, μπήκες στον έβδομο. Τρως σαβούρες απ’ το πρωί ως το βράδυ (υγιεινή διατροφή ΑΥΣΤΗΡΑ!), έχεις βάλει δέκα κιλά στο νερό και ο Θεός βοηθός. Ακόμη δεν έχεις διαβάσει κανένα απ’ τα βιβλία, για τα οποία παρεμπιπτόντως έδωσες μια μικρή περιουσία και μπαίνεις “δυναμικά” στον όγδοο.

Έχεις βαρύνει, δεν έχεις όρεξη ούτε να πας το πιάτο σου στον νεροχύτη. Βλέπεις τα ωραία σου ρουχαλάκια στη ντουλάπα άθικτα και λες « θα σας ξαναβάλω άραγε ποτέ;» Τουλάχιστον ο άντρας σου είναι εκεί. Σε φροντίζει, σε αγαπάει και κάνει φιλότιμες προσπάθειες να κρατήσει το σπίτι σε ανθρώπινη κατάσταση…ε περίπου.

Μπαίνεις στην τελική ευθεία. Πετάς στα ουράνια, συγχρόνως έχεις άπειρα νεύρα, άπειρες φοβίες έχουν εμφανιστεί απ’ το πουθενά, οι ορμόνες σου έχουν χτυπήσει κόκκινο και εκεί που νόμιζες ότι έχεις πολύ χρόνο ακόμη, ξαφνικά έχεις μείνει με δυο-τρεις βδομάδες. Και ξεκινάς μανιωδώς να διαβάζεις τα έρμα τα βιβλία που σε παρακαλάνε μήνες τώρα να τ’ ανοίξεις και τρέχεις (αν μπορεί να το πει κανείς τρέξιμο αυτό),με την κοιλιά κυριολεκτικά στο στόμα, να ψωνίσεις τα τελευταία πράγματα. Έχεις ετοιμάσει βαλίτσα, έχεις κλείσει το ραντεβού σου και περιμένεις. Και έτσι περιμένοντας, βάζεις άλλα 7-8κιλάκια, έτσι για το γαμώτο.

Ξυπνάς καταϊδρωμένη και πονάς. Πονάς, πονάς, πονάς και ξαφνικά δεν πονάς άλλο. Και φτου απ’ την αρχή και όλο και πιο συχνά. Ταρακουνάς τον καημένο τον άντρα σου, ο οποίος πετάγεται αλαφιασμένος και για κάποιο λόγο πιο αγχωμένος και από’ σένα. Τρέχει γύρω-γύρω στο δωμάτιο χωρίς να βοηθάει ιδιαίτερα. Και’ συ μες τον πόνο σου και μες την αγωνία σου έχεις ν’ αντιμετωπίσεις και την κρίση του μεγάλου μωρού.

Εν τέλει, καταφέρνετε κακήν κακώς, μετά από φωνές, κλάματα, γέλια, αγκαλιές και πάλι φωνές, να συντονιστείτε και να μπείτε στο αυτοκίνητο. Οι πόνοι έχουν αρχίσει να γίνονται αρκετά οδυνηροί πλέον και’ συ προσπαθείς μάταια να θυμηθείς τις αναπνοές για να απαλύνεις λίγο τον πόνο σου. Μπα, τίποτα. Μπλακ άουτ. Τόσες ώρες να βλέπεις βιντεάκια, πήγαν χαμένες. Φτάνεις νοσοκομείο. Οκ, το έχεις, δεν είναι τίποτα. Τόσες χιλιάδες χρόνια οι γυναίκες γεννάνε. Σιγά τ’ αυγά.

Σε προετοιμάζουν, σε φροντίζουν και όλοι είναι πολύ ευγενικοί. Και ξαφνικά σε παίρνουν και σε μεταφέρουν στο χειρουργείο. Και σου’ρχεταιντουβρουτζάς… Κανείς, μα κανείς , ούτε τα βιβλία, ούτε η ίδια σου η μάνα, ούτε κανένας, δεν σε’ χει προετοιμάσει γι’ αυτό που πρόκειται να επακολουθήσει.

Νιώθεις σαν να σε σφάζουν. Το περίεργο είναι ότι χαίρεσαι γι’ αυτό και ότι η ανυπομονησία και η λαχτάρα να αντικρύσεις τον έρωτα της ζωής σου, υπερτερεί του πόνου, του φόβου μήπως κάτι πάει στραβά και της κούρασης. «Τελευταίο σπρώξιμο» φωνάζει ο γιατρός. Και ακούς το νιαούρισμα. Τον πιο γλυκό ήχο που έχεις ακούσει και που θ’ ακούσεις ποτέ.

Και το αφήνουν στην αγκαλιά σου. Και όλα γύρω εξαφανίζονται. Είστε μόνο οι δυο σας. Και μέσα σε δευτερόλεπταέχουν φύγει και ο πόνος, η κούραση, το άγχος, ως δια μαγείας. Φοβερή αίσθηση!

Σας καθαρίζουν και σας μεταφέρουν στο δωμάτιο. Σας περιμένει ο άντρας σου και έχει ζωγραφισμένο το πιο χαζό χαμόγελο ευτυχίας στο πρόσωπό του και… ας το παραδεχτούμε… το  έχεις και’ συ! Οι μέρες στο νοσοκομείο περνάνε γρήγορα. Λίγα μαθήματα θηλασμού, έτοιμα γεύματα σερβιρισμένα, δώρα, γλυκά, έρχονται άλλοι και σου μπανιαρίζουν το μωρό…τέλεια! Και έρχεται η μέρα να πάτε στο σπίτι.

Φτάνετε σπίτι. Και τώρα…αρχίζουν τα δύσκολα! Μην ανησυχείς όμως, τα πρώτα πενήντα χρόνια είναι ζόρικα.

Τη μέρα το μωρό είναι ένα αγγελούδι, κοιμάται μακάρια και εσύ μπορείς να ξαναδιαβάσεις εκείνα τα βιβλία που λέγαμε, να συμμαζέψεις λίγο το σπίτι και να κάνεις με την ησυχία σου ένα μπάνιο. Το βράδυ το ταΐζεις, κοιμάται και πάνω  που σ’ έχει πάρει ο ύπνος αρχίζει να τσιρίζει. Πετάγεστε και οι δύο πάνω, το ξαναταΐζεις, το αλλάζεις, το πηγαίνεις βόλτες πάνω κάτω… τίποτα. Κολικοί!

Έχει πάει πέντε τα ξημερώματα και επιτέλους κλείνει τα ματάκια του. Τώρα όμως έχεις υπερένταση. Το μάτι γαρίδα, το σώμα πονάει, το στήθος έχει φουλάρει κοντεύει να σκάσει, από πάνω γάλα από κάτω αίμα και έχεις και την στεναχώρια ότι το μωρό σου πονάει και’ συ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό.

Και κάπως έτσι περνάει το πρώτο εξάμηνο. Το μωρό έχει ξεπεταχτεί. Ο χαζομπαμπάς παθαίνει την πλάκα της ζωής του κάθε φορά που βγάζει έναν ήχο.  Οι γιαγιάδες ακόμη ξεματιάζουν κάθε μισή ώρα (αυτή τη φορά το μωρό, εσένα σ’ έχουν γραμμένη) και τώρα όλα είναι λίιιιγο πιο εύκολα.

Και περνάει ένας χρόνος, κάνει τα πρώτα του βήματα. Παθαίνουν όλοι αμόκ. Και σε αποκαλεί πρώτη φορά μαμά και κοντεύεις να λιποθυμήσεις απ’ τη χαρά σου.

Και περνάνε και άλλα χρόνια και έρχεται η πρώτη μέρα για το σχολείο. Καινούργιο άγχος. Θα έχει φίλους; Θα είναι καλός μαθητής; Και συν όλα αυτά, έχεις και τα δικά σου. Τα χρόνια έχουν περάσει, τα παραπανίσια κιλάκια όμως όχι. Και έχει έρθει η ώρα να κοιτάξεις και λίγο τον εαυτό σου.

Τελειώνει το δημοτικό, φτάνει η φάση της εφηβείας και’ συ ακόμη βλέπεις εκείνο το μικρό πλασματάκι που νιαούριζε στην αγκαλιά σου μέσα στο χειρουργείο. Τώρα βέβαια, έχει μετατραπεί σ’ ένα γαϊδούρι που σου αντιμιλάει, δεν έχει όρεξη να διαβάσει και φοβάσαι να του μιλήσεις μήπως και εκραγεί. Υπάρχουν και οι στιγμές όμως…εκείνες οι μοναδικές, ανεκτίμητες στιγμές, που μετατρέπεται πάλι στο μικρό πλασματάκι και έρχεται κουρνιάζει δίπλα σου και σου εκμυστηρεύεται το σημαντικότερο μυστικό του και καταλαβαίνεις ότι παρά τις αντιδράσεις και τα νεύρα, ακόμη σ’ αγαπάει, απλά περνάει μια φάση και θα είσαι πάντα η μαμά του.

Και αυτή η αίσθηση, αυτή η ατελείωτη, ανιδιοτελής αίσθηση απέραντης αγάπης, είναι το μόνο πράγμα που αξίζει πραγματικά. Και κάποια μέρα που το πλασματάκι σας θα φύγει και θα μείνετε μόνοι σας στο σπίτι, θα ξέρεις ότι δώσατε τα πάντα σας σ’ αυτό το παιδί και ότι κάνατε τον κόσμο λίγο πιο όμορφο και ότι όλη η κούραση, ο πόνος, τα νεύρα, οι στεναχώριες, τα έξοδα δεν έχουν καμία σημασία μπροστά στο μεγαλύτερο θαύμα της ζωής, τη γέννηση του παιδιού σας…

Γράφει η Sofi  K

Thessaloniki Arts and Culture