Την είχα αυτή την «τρέλα» από μικρή.

Να αγαπάω τα αγάλματα, ακόμα και αυτά που είναι κρυμμένα πίσω από πελώρια δέντρα και δεν βλέπει σχεδόν κανείς. Ακόμα και αν οι περισσότεροι άνθρωποι τα προσπερνούν για να πάνε βιαστικά στις δουλειές τους, πάντοτε εμένα τα βήματά μου σταματούσαν για να δω ποιανού το όνομα θα αναγράφεται στο γλυπτό.

Αυτές οι μεγάλες μαρμάρινες μορφές που αποδίδουν προσωπικότητες που σημάδεψαν την Ιστορία, αυτές τραβούσαν πάντοτε τις ματιές μου. Από τον Κωνσταντίνο Παλαμά στο Πνευματικό Κέντρο Αθηνών, μέχρι τον Γεώργιο Αβέρωφ στο Παναθηναϊκό στάδιο, αυτοί οι ανδριάντες ασκούσαν επάνω μου μία αδιόρατη μαγεία. Έβλεπα τη μαγεία της Τέχνης να συναντά κομμάτια της Ιστορίας.

Ήθελα όσο τίποτα, να γυρίζω όλες τις περιοχές και να μάθω σε ποιους ανήκουν οι προτομές και οι ανδριάντες. Ακόμα και σήμερα, γνωρίζω όλα τα αγάλματα, σε ποιον ανήκει η προτομή ή ο ανδριάντας ενός αγάλματος που θα συναντήσω στη Νέα Σμύρνη ή το κέντρο της Αθήνας.

Η Γλυπτική τέχνη αναπαριστά με μαεστρία τη στάση σώματος ενός ρήτορα με το χέρι του που σηκώνεται ως μία κίνηση διδαχής, έναν πολιτικό που σκέφτεται τις επόμενες πολιτικές του κινήσεις, έναν αγωνιστή που δίνει σήμα στους ανθρώπους του για να μπουν στη μανία της μάχης.

Τα αγάλματα, αποτελούν μνημεία και ομορφαίνουν τις πλατείες και την ίδια τη χώρα μας, ακόμα και αν οι περισσότεροι αγνοούν ποιες προσωπικότητες αποδίδουν. Είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής, απέναντι σε ένα γενναίο σώμα που φιλοξένησε σκέψεις, μάχες, επιστημονικές έρευνες στη διάρκεια της επίγειας ζωής του, το να ζωντανέψει μέσα από την Τέχνη και το μάρμαρο.

Τα αγαπάω τα αγάλματα, τα βλέμματα που φαίνονται ακόμα και μέσα από τα κενά τους μάτια, την ιστορική και αισθητική τους σημασία.
Πάντοτε τα προσέχω και τα ανακαλύπτω. Η σιωπηλή τους ιστορία είναι τόσο ζωντανή!

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη