Αν η μουσική είχε λέξεις, θα ήταν τραγούδι!
Αν όμως οι νότες ήταν λέξεις, σκέφτηκες ποιες θα ήταν;
Ίσως χέρια, αγκαλιά, βλέμμα, άγγιγμα, αναπνοή, στιγμές!

Με μία λέξη;
Αγάπη!
Πάνω από εγωισμό. Πέρα από την λύπη. Πάνω απ’ την απογοήτευση.

Κι αν ήταν εξίσωση;

Μήπως θα είχαμε μια εξαίρεση αφού η Αγάπη είναι και ζητούμενο και δεδομένο;
Μήπως χωρίς αγνώστους «x» όλα είναι πιο καθάρια;
Είσαι έτοιμος να συναντηθείς με το μόνο συναίσθημα που ξεπερνάει όλα τ άλλα; Θα έχεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά; Θα αφήσεις τα ρούχα σου να πέσουν για να την γευτείς γυμνός; Χωρίς αρνητικά συναισθήματα, χωρίς κατηγορώ;

Αν όχι, κλείσε τα μάτια και προχώρα.
Θα βρεις πιο συναρπαστικούς προορισμούς. Ακαταμάχητους, διεγερτικούς, στρωμένους με αδρεναλίνη.
Βλέπεις, η αγάπη έχει μόνο βεβαιότητα και αυτό την κάνει δεδομένη. Από ακριβή φαντάζει φθηνή και προσπελάσιμη.
Σαν το νερό… σαν το φρούτο που απλά σηκώνεις το χέρι στο περαστικό δέντρο και το κόβεις.

Όμως τα δεδομένα είναι πολύτιμα και όχι φθηνά. Χωρίς αυτά δεν ζεις.
Τώρα που ξέρεις μα την απαρνιέσαι, τρέξε πάλι μακριά να βρεις τους καταρράχτες. Αν αδειάσεις, γύρνα να ξεδιψάσεις.
Η αγάπη θα ναι πάντα εδώ!

Κείμενο: Χαρά Μαζίδη