Όσοι άνθρωποι έφυγαν από τη ζωή άφησαν πίσω τους ανεξίτηλα σημειώματα σα να λένε στη ζωή φεύγοντας: Να, ήμουν και εγώ εκεί. Τελικά έζησα. Αυτό ήταν λοιπόν.

Όσοι άνθρωποι έφυγαν από τη ζωή άφησαν χαραγμένες τις ψυχές εκείνων που έμειναν πίσω να βαστούν τη ζωή χέρι χέρι με τους εφιάλτες αλλά και το φως του ίδιου τους του εαυτού. Μεγάλος ο αγώνας, ξέρει καλά να σου γδέρνει τη ψυχή που στο τέλος όταν πια έχεις νικήσει, λησμονάς για λίγο ακόμα ίσα ίσα για να νιώσεις πως είναι να αναζητάς τον εαυτό σου.

Υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι φεύγοντας από τη ζωή άφησαν πίσω τους ανεξίτηλα σημειώματα πόνου, πόνου αβάσταχτου σε ψυχές που δεν το άντεξαν κι ούτε το άξιζαν. Οι κατηγορίες ανθρώπων που ανήκουν σε αυτήν; αμέτρητες. Από έναν γονέα που καταδίκαζε το παιδί του με πιστή αόρατη αλυσίδα σκλαβιάς για το υπόλοιπο της ζωής του έως και τους συντρόφους, τους φίλους και τα αδέλφια που ακονίζουν ένα ένα τα μέρη της καρδιάς με αγκάθια, γινόμενοι πλέον πιόνια με μαύρο βασιλιά τη ζωή τους.

Άλλοι πάλι αφήνουν ανεξίτηλη αγάπη για να τους θυμούνται και να γλυκαίνει η ψυχή τους. Να, ακόμα και τότε αυτοί που έφυγαν είχαν στον λογισμό τους την αγάπη, να μην πονέσουν οι ψυχές που αποχαιρετούν, μα να τους θυμούνται και η καρδιά τους να μαλακώνει από την αγάπη που πήραν όσοι έμειναν πίσω. Αυτοί είναι οι καθαροί τη καρδία που όσοι κόπιασαν να αντιγράψουν, έχασαν σθεναρά τον δρόμο μιας και η ψευδαίσθηση της αγάπης τους έταξε λαγούς με πετραχήλια!

Μα κι αυτοί μια μέρα θα αφήσουν τα δικά τους ανεξίτηλα σημειώματα στον κόσμο αυτό.

Άλλοι κεκτημένα σημειώματα, μεγάλα έργα, σπουδαία που έδωσαν μια νέα ριψοκίνδυνη πνοή στον κόσμο.

Γράφει η Τζουλιάνα Ντότσι – Ντέλεϊ