Να’ ναι καλά η ζωή.
Αν σε κάποιον οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ, αυτός δεν είναι άλλος από την ζωή μου.
Αυτή που μου χάρισε μακρόχρονα ταξίδια, ασπρόμαυρες εμπειρίες και σμήνη ανθρώπων, λάθη για να’ χω να θυμάμαι και φόβους για να’ χω να νικήσω.
Που μου έμαθε να βουτάω στα κύματά της και ν’ αγωνίζομαι μα να έχω φυλαγμένα στην ντουλάπα μου τα χειμωνιάτικά μου για να προστατευτώ, να μυρίζω την άνοιξη μα και τις πρώτες ψιχάλες.
Αν ερχόμαστε εδώ για να βρούμε μια κρυμμένη Ευτυχία, νομίζω πως εγώ την δική μου την βρήκα: Βρίσκεται στις αντιθέσεις μου.
Είναι οι τέσσερις εποχές μου που με μεγαλώνουν. Είναι που μπορώ να νικάω τον εαυτό μου. Να χτίζω μέσα μου σπηλιές για καταφύγια, να ταΐζω τον λύκο μα και το πρόβατο, να μου δίνουν πόνο και εγώ να τον κάνω γλυκό του κουταλιού.
Να φαίνομαι εύθραυστη από έξω μα μέσα μου σιγά-σιγά και κρυφά να ανδρώνομαι. Και αν οι άλλοι μου αρνούνται τ’ όνειρο δεν με πειράζει. Δεν έχουν μάθει όλοι να ονειρεύονται, δεν μπορούν όλοι να φτιάξουν παραμύθια!
Όπως και να’ χει θα συνεχίσω να ζω για να δω τις εποχές του χρόνου να με διαμορφώνουν, τον Θεό μου να παλεύει με τον Διάολό μου, την αγάπη μου να παλεύει με τον εγωισμό μου, τον φόβο μου ν’ αναζητά ελπίδα, την πραγματικότητά μου να ονειρεύεται λίγη φαντασία.
Το γέλιο μου να γίνεται δάκρυ, το σκοτάδι μου χορός και η θάλασσά μου λιμάνι. Θα μείνω εδώ, στον δικό σας πλανήτη για να με δω ν’ αλλάζω, να μεγαλώνω και να μεταμορφώνομαι.
Ο κάθε ένας από εμάς αντλεί την ευτυχία του και την δύναμή του από διαφορετική πηγή. Άλλος από έναν Θεό, άλλος από το άλλο του μισό, άλλος από τους δικούς του άλλους, άλλος από την αγάπη, άλλος από τη φύση και άλλος από τη Δύση, άλλος από την ψυχή του.
Άλλος την βρίσκει, άλλος την χάνει, άλλος την εκτιμά και άλλος την πετά. Ευτυχία.. Εσύ ξέρεις που θα την βρεις;
Γράφει η Νάντια Πάλμου
