Ο κόσμος μας είναι συνήθως ο μικρόκοσμός μας που περικλείεται από τις αξίες, τις επιθυμίες, τους στόχους με υποκειμενικότητα.

Συνήθως αγαπούμε όποιον μας μοιάζει ή αυτό που θα θέλαμε να είμαστε. Συνήθως αγαπούμε τους νικητές κι αλληθωρίζουμε κοιτάζοντας μόνο τη νίκη λες και δεν προϋπήρξε αγώνας και πολλές ήττες που φυσικά δε θέλουμε ή δεν έχουμε τη διάθεση να τις δούμε. Θαυμάζουμε την εικόνα κάποιου, τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του ( ομορφιά, δύναμη, πλούτο, δημοφιλία κλπ.). Βλέπουμε λοιπόν το αποτέλεσμα κι άκριτα με άπλετο ενθουσιασμό φωνάζουμε ωσαννά.

Μέχρι να δούμε ότι αυτός που τώρα δοξάζουμε μπορεί να έχει και στοιχεία που δεν κατανοούμε ή δεν συνάδουν με την βραχύβια ματιά μας ή μας ενοχλούν γιατί μας βάζουν να αμφισβητήσουμε την ήδη εδραιωμένη αντίληψή μας. Τότε έχουμε έτοιμο το σταυρό. Αναιρούμε τα ωσαννά λες και δεν τα είπαμε ποτέ και φωνάζουμε σταύρωσον. Δικάζουμε και καταδικάζουμε συλλήβδην χωρίς καμία αίσθηση του δικαίου, απλά γιατί άλλα νομίζαμε, άλλα φανταζόμασταν κι άλλα είδαμε. ‘

Μα Εκείνος που γνωρίζει τούτες τις παρορμητικές μας αντιδράσεις που είναι αβαθείς και ανώριμες, ταπεινά θα δεχθεί το ωσαννά και με καρτερία θα αντέξει το σταύρωσον. Απλά γιατί είναι γεμάτος κατανόηση κι αμέτρητη αγάπη «εις τέλος αγάπη» πέρα από τη δική μας εξαθλιωμένη από τους συμβιβασμούς ματιά.

Γράφει η Αρσινόη Βήτα- Αγγελική Γιαννόπουλου
Η Αγγελική Γιαννοπούλου (Αρσινόη Βήτα) γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας. Σπούδασε ελληνική φιλολογία, ψυχολογία και ιστορία της τέχνης. Εργάστηκε ως καθηγήτρια φιλόλογος. Άρθρα της, δοκίμια, ποιήματα και διηγήματα έχουν δημοσιευθεί σε ιστοσελίδες. Είναι παντρεμένη κι έχει τρεις γιους.