Απόψε κλαίω

για τους δειλούς πρίγκιπες

για τις ξηρές θάλασσες

για τα τόσα γιατί που επειδή δεν βρήκαν.

Απόψε κλαίω

για τα λάθη που βρήκαν αγάπη

για την αγάπη που έγινε λάθος

για την αγάπη που είχε λάθος τέλος.

Απόψε κλαίω

για το μαζί που χωριστά μάθαμε να το ζούμε

για το μονάχοι που σαν δηλητήριο πίνουμε μαζί με τον καφέ το πρωί

για ένα παιδί που μας κοιτάει και απορεί.

Απόψε κλαίω

για όλα τα φιλιά του κόσμου

ανιαρά, εφηβικά, δραματικά, προσποιητά

και τελευταία.

Απόψε κλαίω

για το φεγγάρι που μόνο του πάλι θα λάμψει για μας

για τα φεγγάρια που μόνοι μας είδαμε

για τα φεγγάρια που μόνοι μας νομίζαμε πως βλέπαμε.

Από την Βασιλεία Παπαδημητρίου