Ακόμα κολλήσατε και διαβάζετε τον τίτλο; Κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε;
Για κοπιάστε, για κοπιάστε.. σκύψτε λίγο στην οθόνη να σας το ψιθυρίσω (μήπως μας ακούν και μικρά αφεντικά εδώ τριγύρω…).. Σσσσσς….
Κάθε φορά που το ζευγάρι επιδίδεται στο προπατορικό αμάρτημα, στέλνει εμμέσως το βιογραφικό του στο σύμπαν. Όπως συμβαίνει και στην επαγγελματική ζωή, μπορεί να χρειαστούν πολλές αποστολές βιογραφικών μέχρι να περάσεις στην επόμενη φάση…
Κάποια φορά όμως, θα έρθει και το τεστ το θετικό… τι θέλει να μας πει ο ποιητής με αυτό; Ότι φίλε μου, πέρασες στην επόμενη φάση… Έχεις επιλεχτεί για το short list των ατόμων που είναι πλέον πολύ κοντά στην πρόσληψη από το μωρό – headhunter…
Ακολουθούν 9 μήνες εντατικής εκπαίδευσης. Πρέπει να διαβάσεις πολλά σχετικά βιβλία και περιοδικά, πολλά ιντερνετικά άρθρα περί εγκυμοσύνης, εμβρύου και βρέφους αρχικά, και αν όλα πάνε καλά, εκεί κοντά στις 38-40 εβδομάδες εκπαίδευσης, θα έχεις την χαρά να γνωρίσεις το αφεντικό σου από κοντά και αυτοπροσώπως…
Θα σου φανεί λίγο περίεργο στην αρχή το αφεντικό. Λίγα λόγια και σταράτα. Ουά. Ουά. Και πάλι ουά. Κι εσύ καταλαβαίνεις πως πρέπει να δώσεις ένα 20ευρω φακελάκι στη γραμματέα του, τη μαία, που στο φέρνει αγκαλιά και σου δίνει τη χαρά της συνάντησης. Και κάπως έτσι ξεκινάει η επίσημή πρόσληψή σου…
Είσαι ο εκλεκτός του αφεντικού. Σου υπόσχεται μονιμότητα θέσης, σχετικά σταθερή ανταμοιβή (που φυσικά δεν είναι υλική), ωραίο περιβάλλον εργασίας που είναι στο χέρι σου το πώς θα το διαμορφώσεις, αφού κυρίως θα είναι working from home…
Είσαι υποχρεωμένος να διακοσμήσεις το γραφείο του αφεντικού σου με το δικό σου γούστο (και δικές σου πηγές εννοείται), να φροντίσεις για χώρους ξεκούρασης, διασκέδασης, καθαριότητας, τροφοδοσίας.
Με την αρχική αποστολή του βιογραφικού (έλα, μην κάνεις πως δεν θυμάσαι), έχεις υπογράψει αποδοχή εκ των προτέρων στον όρο για εργασία χωρίς ωράριο και χωρίς κοινωνική ασφάλιση. Δεν υπάρχει σωματείο να σε στηρίζει, δεν έχεις επίσημη άδεια, παρά μόνο κάποια μικρά ρεπό, για τα οποία φροντίζει να προσλάβει το αφεντικό σου κάποιους από το σόι σου, να τους ενισχύσει κι αυτούς στην ανάγκη για εργασία τέτοιες δύσκολες εποχές…
Έτσι, η μαμά σου ή η πεθερά σου, ο αδερφός και η νύφη σου μπορούν να καλύψουν κάποια ρεπό σου, όμως εσύ πρέπει να είσαι πάντα on call και πάντα διαθέσιμος, ακόμα και αν βρίσκεσαι στους χώρους όπου εξασκείς το hobby σου, για παράδειγμα, σε μία πολυεθνική που σε πληρώνει μισθό και κοινωνική ασφάλιση για να πηγαίνεις στους χώρους της και να μαλώνεις όλη μέρα με τα πλήκτρα του υπολογιστή σου.
Το πραγματικό αφεντικό είναι σπίτι και σε περιμένει πώς και πώς, να σε βάλει να δουλέψεις το απόγευμα, αφού όλο το πρωί ξεκουράζεσαι στους χώρους της πολυεθνικής, να συγυρίσεις τα παιχνίδια του, να ασχοληθείς με το φαγητό του, με την υγεία του, με τον ύπνο του.. αλλά αυτό δεν είναι καθόλου συνεργάσιμο…
Ως γνωστόν, ένα αφεντικό, ποτέ δεν κοιμάται.. Δεν θέλει να κοιμάται… Και κάνει τα πάντα να σε ξυπνάει τουλάχιστον 3 φορές κάθε νύχτα, γιατί ξεχείλισε τα πάμπερς ή γιατί βήχει ή γιατί είδε όνειρο και φοβήθηκε ή γιατί θέλει γάλα ή απλά γιατί ΈΤΣΙ! Αφεντικό είναι, δεν θα σου δώσει και λογαριασμό…
Εσένα σε ρωτάνε για τη δουλειά σου και λες πάντα τα καλύτερα… Είσαι πολύ ευτυχισμένος που βρήκες αυτήν την καταπληκτική δουλειά, έχεις ένα αφεντικό που καλύτερό του δεν υπάρχει στο σύμπαν ολόκληρο, σου τρώει όλα τα λεφτά που έχεις στις τσέπες σου με τις γκρίνιες του και τις χαρές του, σου ροκανίζει όλο τον «ελεύθερό» σου χρόνο, σου γεμίζει κάθε στιγμή ξεκούρασης με μία στιγμή έντασης, κάθε μορφής… γέλιου, κλάματος, νεύρων… παιδικότητας…
Ο χρόνος εργασίας σου πια αποκτά άλλο νόημα… Έρχονται τα πάνω κάτω… Το πρωί μαζεύεις ένσημα και λεφτά στο hobby σου για να μπορείς να τα αφιερώσεις όλα μπροστά στο τοτέμ του πολυαγαπημένου σου αφεντικού, που σιγά σιγά το βλέπεις να μεγαλώνει…
Στα πόδια σου το μεγάλωσες το αφεντικό σου. Και το καμαρώνεις. Κι άμα δεν ήσουν εσύ, αυτή η δουλειά δεν θα είχε τέτοια επιτυχία… Και πάνω που απέκτησες την εμπειρία στη δουλειά και πλέον την κάνεις με άνεση και χωρίς να σκέφτεσαι, μία μέρα, μετά από δύο δεκαετίες περίπου προσφοράς σε αυτό το αφεντικό, να εύχεσαι, να σε καλέσει στο γραφείο του και να σου ανακοινώσει με περισσή αγάπη πως ήρθε η ώρα να απολυθείς.. Γνωρίζει πως δεν θα είχες παραιτηθεί ποτέ από μόνος σου…
Ας έχει τη δύναμη να έρθει να σε απολύσει. Να είσαι περήφανος γι’ αυτό. Μάλλον κοντεύει η ώρα που θα αρχίσει να στέλνει τα δικά του βιογραφικά…
Γράφει ο Αλέξανδρος Παπαγιάγκου
“Γεννήθηκα τυχαία στη Θεσσαλονίκη στα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Η έμφυτη εσωτερική τάση μου προς τις ανθρωπιστικές επιστήμες και η αγάπη μου για την ψυχολογία δεν κατάφερε να βγει προς τα έξω μου την ώρα της επιλογής σπουδών.
Σπούδασα Χρηματοοικονομική και τα τελευταία 13 έτη πέρασα τη ζωή μου από πολυεθνική σε πολυεθνική, από πόλη σε πόλη ή από κράτος σε κράτος για να εξασκήσω την Χρηματοοικονομική Ανάλυση.Κέρδισα εμπειρίες, ταξίδια, γνωριμίες με πολλούς ανθρώπους από διάφορες κουλτούρες, κέρδισα επίσης έναν γάμο – από τον οποίο έχασα – και ένα παιδί, του οποίου έχω την επιμέλεια, για το οποίο αισθάνομαι ο υπερτυχερός του Τζακ Ποτ!
Τον τελευταίο καιρό μπαίνει δυναμικά στη ζωή μου το Life Coaching και όσο δεν βρίσκω έναν ισάξιο έρωτα, είναι ικανό να μου πάρει τα μυαλά! Από πολύ νωρίς στη ζωή μου είχα ένα μότο να με κινητοποιεί: «ρίχνω ένα παιχνιδιάρικο βλέμμα κι ένα συνένοχο χαμόγελο στη ζωή, κι η ζωή θα μου την κάνει τη χάρη»!
Στις γειτονιές του internet κυκλοφορώ και ως Χάπι Daddy, που είναι και ο τίτλος του βιβλίου μου που εκδόθηκε πρόσφατα”.
Thessaloniki Arts and Culture, http://www.thessalonikiartsandculture.gr
