Άσε με να φύγω κι ας λες ότι γεννήθηκα για να αλλάξω τάχα αυτόν τον κόσμο

Άσε με ένα βράδυ στην παραλία κι ας κρυώσω
Άσε με να βγάλω τη μαντίλα από το κεφάλι μου κι ας με αφορίσει ο θεός μου

Άσε με να χορέψω στη βροχή κι ας με περάσουν για τρελή
Άσε με να κοιμηθώ το μεσημέρι στην αιώρα κι ας κάψει ο ήλιος τα σαχλά καλοκαιρινά μου όνειρα

Άσε με να χαμογελώ κι ας περιτριγυρίζομαι από σκυθρωπούς ανθρώπους
Άσε με να είμαι ρομαντική και ονειροπόλα κι ας ζω σε έναν πεζό κόσμο

Άσε με να κλάψω με λυγμούς κι ας φύγει η μάσκαρά μου
Άσε με να περπατήσω ξυπόλητη στην αγάπη κι ας πληγώσουν τα αγκάθια της τα λευκά γυμνά μου πόδια

Άσε με να μεθύσω κι ας παραλογίζομαι
Άσε με να βάλω φωτιά στα όνειρα κι ας καώ

Άσε με να τρέξω κι ας βρεθώ σε αδιέξοδο
Άσε με να βάψω τα χείλη μου κόκκινα κι ας φαίνομαι χυδαία

Άσε με να κάνω φερέλπιδες ευχές καθώς πέφτουν τ΄ αστέρια κι ας μην πραγματοποιηθεί καμία
Άσε με να γεμίσω έρωτα τα ανέραστα σκοτεινά σοκάκια κι ας με δουν

Άσε με να πετάω στα σύννεφα κι ας πέσω, ας τσακιστώ
Άσε με να αγαπήσω με πάθος κι ας χαθώ

Άσε με να κάνω λάθη κι ας το μετανιώσω…

Μόνο το σωστό μην μ΄ αφήσεις να κάνω. Δε θέλω. Και ξέρεις γιατί; Γιατί και γω και συ διδαχθήκαμε μέσα από τα λάθη μας.Μας βοήθησαν να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο μέλλον. Έτσι δεν είναι; Έτσι δεν έμαθες να ζεις;

Άλλωστε αυτή είναι η ανθρώπινη φύση μας. Κάνει λάθη, πληγώνει τους γύρω της, πληγώνει τον εαυτό της, χάνει ευκαιρίες. Το σημαντικότερο όμως είναι να μη μένουμε εγκλωβισμένοι στην συναισθηματική παγίδα των ενοχών που τα λάθη μας αφήνουν ως κατάλοιπο.

Γράφει η Αμαλία Ταραμπάνη, Εκπαιδευτικός