Αβεσσαλώμ... από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη

Αβεσσαλώμ… από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη

Της εξουσίας η παράφορη μανία,
σε στρέφει με διάθεση φονική απέναντι στο ίδιο σου το αίμα.
Της εξουσίας η λύσσα η κακιά,
σε τυφλώνει και δε βλέπεις το κακό που επιστρέφει σε εσένα.

Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ,
τους πάθους η παράφορη απληστία.
Τα σωθικά σου έκαψε,
εχθρό του εαυτού σου σε έκανε της εξουσίας
η μανία.

Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ,
σύμβολο της απληστίας.
Το ίδιο σου το αίμα κυνηγούσες,
παγίδες θανάτου του έστηνες μετά μανίας.

Η ομορφιά σου Αβεσσαλώμ,
ελάττωμα δεν είχε από την κορυφή ως τα πέλματά σου.
Τι ειρωνεία όμως! το κόσμημα της κεφαλής, τα μακριά μαλλιά σου,
η αιτία έγινε τη ζωή να χάσεις τη ζωή, σου, με δόρυ στην καρδιά σου.

Τον πατέρα σου μισούσες,
να τον σκοτώσεις προσπαθούσες.
Αλλά ο Δαβίδ μεγαλόψυχα θρηνούσε
στο χαμό σου και ας τον κυνηγούσες.

Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ,
βασιλιάς ήθελες να γίνεις, αντί του βασιλιά.
Όπως η αράχνη όμως παγιδεύτηκες,
μέσα στον ιστό που για άλλον ύφαινες τόσο αριστοτεχνικά.

Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ,
στο χαμό οδήγησες τον εαυτό σου.
Μάθημα διαχρονικό όμως έδωσες,
μην επιθυμείς να αρπάζεις αυτό που δεν είναι δικό σου.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Διαβάστε επίσης

Close