Ημέρες απομόνωσης για όλους μας, μηδενός εξαιρουμένου. Για άλλους ίσως περισσότερο, που φτάνει να αγγίξει τα όρια της μοναξιάς και για άλλους λιγότερο μιας και τυχαίνει να συμβιώνουν με άλλους στον ίδιο χώρο.

Και εκεί που πλουτίζαμε τους εγωισμούς μας με υλικά αγαθά και συναισθήματα με χρονικό όριο ολίγων λεπτών, ήρθε ένα πολύ ενδιαφέρον διάλειμμα για να προλάβουμε να συντηρήσουμε και ίσως για μερικούς να καλλιεργήσουμε ξανά τα θεμέλια του ανθρωπισμού μας. Έφτασε η στιγμή που θα ζήσουμε αυτή τη διαφορετικότητα που τόσο καιρό αποζητούσαμε, αλλά ποτέ δεν τα καταφέρναμε λόγω υποχρεώσεων και ως επί το πλείστον φτηνών δικαιολογιών.

Άραγε πότε ήταν η τελευταία φορά (αν υπήρξε) που αναζητήσαμε λίγη γαλήνη και ηρεμία στη ζωή μας ή ακόμα και ανεξιχνίαστα μονοπάτια του εαυτού και της όλης προσωπικότητάς μας;

Τεράστια ευκαιρία για τους νέους να αξιοποιήσουν τα εργαλεία που παρέχει η τεχνολογία σήμερα για να επενδύσουν σε νέους γνωσιακούς ορίζοντες και νέες ακατέργαστες δεξιότητες.
Εξίσου μεγάλη ευκαιρία και για μεγαλύτερους. Να αρχίσουν να ασχολούνται με πράγματα που λόγω πολυάσχολης ζωής δεν κατάφεραν να τα συνεχίσουν. Να θυμηθούν τι γεύση έχει η δημιουργικότητα και η φαντασία εφαρμόζοντάς τα σε δικά τους «πειράματα» σε όποιο τομέα νοσταλγήσουν.

Βέβαια, δε θα μπορούσα να παραλείψω τα παιδιά και τους γονείς. Με χαροποιεί να βλέπω πόσο ευφάνταστοι μπορούν να γίνουν οι γονείς για χάρη των παιδιών τους. Πόσο μικροί μπορούν να γίνουν και να ζήσουν αυτήν την ξεχασμένη αθωότητα και ξεγνοιασιά μέσα από τα χαμόγελα και τις φωνές των παιδιών τους.
Και πιστέψτε με είναι τόσο απλό που με χρήση μερικών αντικειμένων αν προτρέψουμε τα παιδιά μας και τους διεγείρουμε τη φαντασία θα είναι σα να κατρακυλάει μια χιονόμπαλα σε χιονισμένη πλαγιά βουνού που όλο και μεγαλώνει. Να μη μακρηγορώ όμως…
Υπάρχουν και πολύ δύσκολες περιπτώσεις στις οποίες δεν υπάρχουν ούτε τα βασικά για να μπορέσουν να εφαρμόσουν και να πράξουν αυτά που ειπώθηκαν.

Όλοι εμείς που είμαστε «τυχεροί» και έχουμε τη δυνατότητα για φαγητό, στέγαση και γενικότερα όλες τις – εν καιρώ κορονοϊού – ανέσεις, χρέος μας λοιπόν να δώσουμε μια χείρα βοηθείας. Ας τολμήσουμε ΕΜΕΙΣ να κάνουμε το πρώτο βήμα και να χτυπήσουμε την πόρτα του διπλανού μας. Μία καλημέρα και μια απλή εκδήλωση ενδιαφέροντος μπορεί να είναι τόσο απλό και χωρίς κανένα απολύτως κόστος, αλλά δείχνει τόσο ικανό να γεμίσει και να χορτάσει ακόμα και πεινασμένους ημερών.

Κλείνοντας, θα αναφέρω μία φράση, που με έχει στιγματίσει, από το πρώτο ποίημα που υπάρχει στη συλλογή (1) ενός πολύ οξυδερκούς ανθρώπου και φίλου.

«Λεπίδα για τους άξιους και δίκοπη λεπίδα για τους ανάξιους».

Ας προσπαθήσουμε όλοι μας να γίνουμε αυτοί οι «άξιοι» – ο καθένας με το δικό του τρόπο – για να βγούμε από αυτήν τη μάχη με όσα περισσότερα εφόδια μπορούμε. Εγώ πρώτος λοιπόν αποδέχομαι την πρόκληση και δίνω υπόσχεση στον εαυτό μου να ξεκινήσω κάτι (2) που είχα παραμελήσει καιρό τώρα.

Μεταξύ μας …. μόλις την εκπλήρωσα.

1| «ΑΠ’ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΑΠ’ ΕΞΩ» του Θάνου Τσάμπρα
2| «Η ζωή είναι ένα παιχνίδι πάζλ, από τον Ζαχαρία Σιάτρη»

Γράφει ο Ζαχαρίας Σιάτρης
Απόφοιτος του Ο.Π.Α. (Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών) – Τμήμα Πληροφορικής.