Πάει καιρός που έφυγες
Τίποτα δεν θυμίζει αγάπη πλέον
Οι φωτογραφίες μας λίγες και δεν σε θυμάμαι να γελάς
Λαμπερά χαμόγελα στο λουστραρισμένο χαρτί
που, όμως, δεν προκαλούν καμία ευτυχία τώρα

Άδειο το δωμάτιο από την παρουσία σου
και στο τηλέφωνό μου δεν θα ξανακούσω την φωνή σου

Ψυχρότητα σε κάθε αναπόφευκτη κοινωνική μας συναναστροφή
Άκαρδη επιβολή να επιδείξεις αντοχή
Τα πόδια μου, η ψυχή μου
δεν καλύπτουν πάντα τα νώτα μου
Με σπρώχνουν. Τρέχω.
Το βάρος του κορμιού μου ασήκωτο, μόλις που περπατάω αξιοπρεπώς
Κλείνω την πόρτα πίσω μου, κλειδώνω διπλά,
τακτοποιώ το παλτό μου στην ντουλάπα

Τα φώτα σβήνουν
Γκρεμίζομαι στον γκρεμό του κρεβατιού,
πιο ασφαλής από ποτέ
Σαν πρωταγωνίστρια σε κινηματογραφική λήψη
σπαράζω στους λυγμούς
Τραντάζομαι ανεξέλεγκτα
χάνω τον έλεγχό μου
“Γιατί”, αιωρούνται, αναπάντητα
Ποιός νοιάζεται να τα απαντήσει
Καταστροφή.
Καταστροφή και σιωπή
Ανυπόφορη σιωπή
που επιβάλλαμε στον εαυτό μας και οι δύο

Αντικείμενα και αναμνήσεις
που χαρίσαμε ο ένας στον άλλον,
παραμένουν στην θέση τους, αμετακίνητα
Νεκρά.

Πάει καιρός που έφυγες;
Ή μήπως πρόκειται για λίγα λεπτά;
Πάει καιρός που έφυγα;
Πέρασαν μήνες, ημέρες ή ένας χρόνος;
Πέρασε μια αιωνιότητα
και δεν το καταλάβαμε

????? ?? ??? ?????