Το σημαντικό είναι να χτίσεις μία προσωπική σχέση με τον Θεό. Να του μιλάς, όπως μιλάς σε έναν φίλο σου.

Να ψιθυρίζεις το «Πάτερ Ημών» όταν δε σε βλέπει κανείς ή όταν βγαίνεις και περπατάς στο δρόμο. Να ζητάς να βιώσεις την παρουσία Του, να αισθάνεσαι ασφάλεια όχι επειδή σε ακουμπά ανθρώπινο χέρι, αλλά μία άυλη και άφθαρτη Παντοδυναμία που μπορεί να κάνει τα πάντα.

Να κάνεις το Θεό φίλο σου. Να του εκμυστηρεύεσαι όλα αυτά που σε βαραίνουν, όλα αυτά που αντέχεις και δεν αντέχεις. Να χάνεις τα κλειδιά σου και να μη φωνάζεις «γαμώτο, πάλι τα έχασα, τι θα κάνω». Αλλά να πεις: «Θεέ μου, φώτισέ με και θα τα βρω». Να μη θυμώνεις όταν καθυστερείς με την κίνηση στο δρόμο, αλλά να πεις «Θεέ μου, βοήθησέ με να φτάσω εγκαίρως στη δουλειά».

Να μιλάς στον Θεό, όχι να γκρινιάζεις. Μη λες «Θεέ μου γιατί μου συνέβη αυτό; τι θα κάνω;». Πες «Εσύ Θεέ μου, μπορείς από όλα σήμερα να με γλιτώσεις με μία σου λέξη, μπορείς να γίνεις η προστασία μου».

Χτίσε μία σχέση με τον Θεό την οποία θα φροντίζεις. Άφησε το Θεό να μεριμνά για εσένα, άφησε Εκείνον να προπορεύεται στην πορεία σου και να σου ανοίγει το δρόμο.

Άφησε τον Θεό να αγωνιά για εσένα, άφησε τα πάντα στα χέρια Του και Εκείνος θα σου δώσει τη λύση.

Μόνο έτσι θα αισθάνεσαι πάντοτε ασφαλής…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη