Συνενοχή!

Δεν ήξερα πώς να ονομάσω αυτήν την ποιότητα, μέχρι που έμαθα ότι υπάρχει μια λέξη να την χωρέσει. Και δεν έχω σταματήσει να τη σκέφτομαι. Και ούτε πρόκειται νομίζω…

Η συνενοχή είναι η ποιότητα του συνεργού, του να είναι κανείς συνένοχος. Ο από κοινού ένοχός. Σε τι; Σε αλληλεγγύη και συντροφικότητα, σε επικοινωνία, διάδραση, σύνδεση. Η συνενοχή αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο σε μια φιλία.

« Είναι η απόχρωση της ένωσης ανάμεσα σε δυο υπάρξεις που συνεπάγεται μια βαθιά γνώση του άλλου, των αναγκών, των προτιμήσεων, των δυνατοτήτων και των αδυναμιών του. Το να είναι συνεργός κάποιος με κάποιον, στο πλαίσιο των διαπροσωπικών σχέσεων, σημαίνει να είναι μαζί σωματικά και διανοητικά, να κατανοεί και να ολοκληρώνει ο ένας τον άλλον».

Συνένοχος είναι αυτός που έχει το κλειδί για την κλειδαριά μας, αυτός που με ένα άγγιγμα ή ένα χτύπημα μπορεί να γκρεμίσει τους τοίχους μας και να γίνει συνεργός μας. Αυτός που σκοτώνει τους φόβους μας και μας επιτρέπει να είμαστε ο εαυτός μας. Γι’ αυτό και η συνενοχή συνεπάγεται και προϋποθέτει αποδοχή. Αποδοχή του εαυτού μας και του άλλου.

Ο ένας εξερευνά και ανακαλύπτει τον άλλον δίχως να μεσολαβούν λέξεις ή μια ζωή ντυμένη με μονιμότητα. Μέσα από τη συνέργεια υπάρχουν τα κατάλληλα κίνητρα και η κατάλληλη ροή. Συνεννοείσαι με ένα βλέμμα ή μόνο και με μια σκέψη. Η συνενοχή, πέρα από αποδοχή, σημαίνει κατανόηση. Και αυτή συμβαίνει σε μη λεκτικό επίπεδο. «Με τα λόγια όλα γίνονται πιο περίπλοκα, ακόμα και έτσι όμως, αν τα λόγια προσπαθήσουν να εξαπατήσουν, τα μάτια συχνά αρνούνται το στόμα».

Στη συνενοχή δεν υπάρχουν μυστικά. Θριαμβεύει η αλήθεια. « Μεταξύ δυο συνενόχων δημιουργείται μια ατμόσφαιρα που γίνεται ένα είδος συναισθηματικής προφητείας που συνδέει τα συναισθήματα και τις καρδιές». Σε αυτήν την αλήθεια σίγουρα θα υπάρχει και σύγκρουση, πώς αλλιώς να είναι ανθρώπινη. Η διαφορά που αποδεικνύει την ύπαρξη συνενοχής είναι ότι ο συνένοχος σου αφαιρεί αυτό που σε αναστατώνει ή καταπιέζει και σε κάνει να δεις μέσα σου ώστε να αλλάξεις τη ζωή σου. Η συνενοχή μοιάζει με μια αγκαλιά που σε χωράει και σε μεταφέρει σε μια άλλη διάσταση. Στον έρωτα βιώνεται όπως ένας χορός. Ένας χορός ορόσημο.

Η μουσική γίνεται συνένοχη και αυτή. Τα βήματα συνεργοί. «Χτίζονται οι δονήσεις που συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον τέλεια, με τον ίδιο τρόπο που ένα κοινό μυστικό πλένει την άνευ όρων φύση της ψυχής». Δεν είναι συνένοχοι όσοι χορεύουν μαζί, ούτε χορεύουν πάντα μαζί όσοι είναι πραγματικά συνένοχοι. Ο χορός των συνενοχων είναι μια ιεροτελεστία και “hay un secreto entre los dos”, υπάρχει ένα μυστικό ανάμεσα στους δύο. Άσχετα με το αν τελικά αποδέχεται κανείς ή κατανοεί τη συνενοχή, την αισθάνεται. Δεν είναι του ενός. Είναι των δύο.

Στα σημεία συνδέεσαι με τον άλλον, πώς να τα παραβλέψεις. Κάποιοι μπορεί να σκεφτούν ότι η συνενοχή προκύπτει, καλλιεργείται. Σε ένα βαθμό ίσως ναι. Εφόσον υπάρχει. Αλλιώς δεν είναι συνενοχή, είναι συνεργασία. Και η συνενοχή απλά υπάρχει ( προϋπάρχει και θα υπάρχει). Υπάρχει από κάποια άλλη ζωή; Υπάρχει άραγε ζωή πριν και μετά; Δεν μπορώ να ξέρω… ξέρω όμως ότι γίνεται αισθητή στο τώρα. Είναι μνήμες από το μέλλον και προσμονές από το παρελθόν εκφρασμένες και βιωμένες στο παρόν. Έτσι κι αλλιώς, «ό, τι έχει συμβεί και ό, τι πρόκειται να συμβεί, συμβαίνει ήδη».

Η γνωστή μου άποψη για τον χρόνο, ότι είναι ψευδαίσθηση. Η συνενοχή όμως δεν είναι. Είναι πραγματικότητα, με την προϋπόθεση ότι δεν την φανταζόμαστε αλλά την βιώνουμε με όλες μας τις αισθήσεις. Έχει όσες πτυχές είμαστε διατεθειμένοι να αποδεχθούμε και να κατανοήσουμε. Έχει το σχήμα μιας βεντάλιας και τους ήχους ενός bandoneon. Η συνενοχή, όταν υπάρχει, είναι αναπνοή. Αρκεί μόνο να χαλαρώσουμε τα σχοινιά ώστε να μην πνιγόμαστε, να βγάλουμε τις μάσκες ώστε να αποκαλυφθούμε, να σπάσουμε τον καθρέφτη ώστε να δούμε ο ένας τον άλλον.

Οι συνένοχοι είναι εραστές. «Εραστές που πέθαναν και αργότερα ξαναγεννήθηκαν και επέστρεψαν για να πεθάνουν σε κάθε συνάντηση. Θάλασσες αμφιβολιών και όνειρα πτήσης. Εραστές που αγκαλιάζονται τρομαγμένοι από τη μοίρα. Εραστές που στη μνήμη συνεχίζουν να ερωτεύονται. Εραστές που τις εμπειρίες τους άλλοι θα ενσαρκώσουν».

Η συνενοχή όμως γδύνεται από αμφιβολίες. Οι συνένοχοι ενσαρκώνουν οι ίδιοι τις εμπειρίες τους. Αυτό είναι η συνενοχή. Και πλανάται στην αιωνιότητα. Η συνενοχή είναι σημείο τομής του συνειδητού και του ασυνείδητου σε μια διάσταση μεταφυσική. Ό, τι κι αν είναι, είναι κρίμα και άδικο να την αρνείσαι ή να την αγνοείς.

Η συνενοχή είναι για να τη ζεις. Να την καλωσορίζεις, να μουδιάζεις από την αφή της, να συνεργείς με τον συνένοχο. Αν ανάμεσα στους συνένοχους υπάρχει πόρτα, μάντεψε τι! Δεν υπάρχει κλειδί! Αυτό κι αν είναι ψευδαίσθηση, αυτό κι αν είναι φόβος. Η συνενοχή όμως απαιτεί θάρρος… το έχεις; Είναι σαν ένα όνειρο που επαναλαμβάνεται και πλησιάζει… θα το ζήσεις;

Γράφει η Sabina Tsampikaki