Σ’ ένα δάκρυ έκρυψα δυο λογάκια ερωτικά τόσο δα μικρά χωράγαν σε μια στάλα

Σ’ ένα δάκρυ έθαψα πονεμένα μυστικά
πολύ προσωπικά συγγενείς με κάποιο τραύμα.

Κλείδωσα διπλά τριπλά
των δυο ματιών τα βλέφαρα
να μην μπορεί ούτε η μαμά να δει
πώς εγώ έσφαλα.

Έπαιζα θέατρο καθημερινά
τις παραστάσεις μέτραγα
άκουγα χειροκροτήματα πολλά
κι ότι δεν μου κανε μακριά το πέταγα.

Ο χρόνος κυλούσε έτσι νερό
με τρέλα και χαρά συνέχιζα και ζούσα
τον πόνο τον είχα ξεχάσει μέχρι κ εγώ
κι έτσι στα δυο πόδια μου γερά νόμιζα πως περπατούσα.

Ώσπου κάποτε συνέβη αυτό το τραγικό
να ο θάνατος μπροστά μου
κι εγώ έπρεπε πάλι να κρυφτώ
μα να διώξω και τον πόνο μακριά μου.

Τότε έψαξα δάκρυ να σε βρω
να σ΄αφήσω λεύθερο να ζήσεις
να μπορέσω άνθρωπος να γενώ και γω
για την ψυχή μου να μιλήσεις.

Ήταν όμως πια πολύ αργά
κι εσύ είχες στερέψει
κι ο θάνατος δεν άφησε ποτέ ξανά
την ψυχούλα να ηρεμέψει.

Και τώρα σε κάθε πόνο σε θρηνώ
δάκρυ και μιλιά μου
γιατί χωρίς εσέ
δε νιώθω τα συναισθήματα μου.

Γράφει η Άλκηστις Γαβριηλίδου