Μια άλλη εποχή που δυστυχώς δεν την έζησα!

Η ανακάλυψη του σκονισμένου μας πικάπ και η κούτα με τα βινύλια με θρυλικά συγκροτήματα με ταξίδεψαν πίσω σε μια άλλη εποχή.

Μου ήρθαν στο μυαλό μου εικόνες όπου ο πατέρας μου άκουγε και παθιαζόταν με αυτά τα μουσικά κομμάτια της δεκαετίας του 80 και εγώ μικρό παιδί χόρευα στους ρυθμούς του Χαριτοδιπλωμένου και της Πωλίνας, η οποία μου είχε καρφώσει στο μυαλό μου ότι όταν θα μεγαλώσω πρέπει όπως και δήποτε να πάω στις περιβόητες Σεϋχέλλες γιατί λόγω αυστηρότητας των γονιών μου μόνο εκεί θα μπορούσα να κάνω τις τρέλες μου.

Κατευθείαν πληκτρολόγησα στην μηχανή αναζήτησης όλους τους τίτλους των τραγουδιών, ο ρυθμός τους ήταν τόσο ωραίος σε πετούσαν από τον καναπέ για να χορέψεις στους ρυθμούς της ντισκοτεκ, σταματούσαν την μελαγχολία σου!

Η μουσική στη διαπασών, να ακούγεται το live is life aπο το θρυλικό συγκρότημα ‘’opous”, στη συνέχεια το σώμα μου να λικνίζεται με το footsteps από τους motels!Με ταξίδεψαν σε μια άλλη εποχή που δυστυχώς δεν την έζησα!

Μια εποχή που το ‘’ καμάκι” έπαιρνε και έδινε όχι μέσα από ένα κινητό η ένα υπολογιστή αλλά μέσα σε μια ντισκοτέκ ή στον δρόμο. Σήμερα τα πράγματα είναι απλά.Δυο ματιές ή ένα ποτό είναι αρκετά για να προχωρήσουμε στο παρασύνθημα. Οι παραδοσιακοί ρόλοι είναι πλέον ιστορία και οι γυναίκες επιδίδονται στο σπορ σχεδόν όσο και οι άντρες, ίσως λίγο πιο διακριτικά.

Κάποτε όμως, τη δεκαετία του 80, το καμάκι ήταν δουλειά πλήρους απασχόλησης. Τα του Συντάγματος και των νήσων ήταν πρόσωπα υπαρκτά και είχαν να αντιμετωπίσουν φαινομενικά ανυπέρβλητα εμπόδια.Γλώσσα, διαφορά κουλτούρας και συναλλάγματος, συντηρητισμό και το φάντασμα του, κυριολεκτικά, μεγάλου αδελφού. Η διασκέδαση ήταν πολύ διαφορετική σε σχέση με το σήμερα.

Τα νυχτερινά μαγαζιά που διασκέδαζαν στην θεσσαλονίκη ήταν το Lavalbone, Crypton, Cronos, Amnesia, Palladium, όπου ξεφάντωναν στους ρυθμούς της μουσικής.

Η δεκαετία του 80 όπως λέει ο πατέρας μου εξυμνούσε τον Νίκο Γκάλη, τον Στάθη Ψάλτη, την Μαρινέλλα (που επιβαλλόταν να πάει κάποιος να διασκεδάσει ακούγοντάς την), τα θρυλικά παπάκια και τα πειραγμένα 72αρια και τα σποτάκια στην τηλεόραση που άφησαν εποχή.

Κάποια είναι γνωστά μέχρι και σήμερα όπως του Νίκου Γκάλη που έτρεχε σε <<slow motion>> στον λευκό πύργο εγκαινιάζοντας με αυτόν τον τρόπο την συμμετοχή αθλητών σε σποτ.

Ήταν κάποτε μια εποχή που ο επιμένων ελληνικά πλήρωνε τα ξενόφερτα τσιγάρα του «παφ και τάληρο», που ο Πίκος Απίκος ερευνούσε το μυστήριο της εξαφάνισης του Μανώλη του Μανάβη από τη Φρουτοπία του Ευγένιου Τριβιζά και που οι νοικοκυρές γυρνούσαν κεφάτες από τον Βερόπουλο.

Ήταν, επίσης, μια εποχή που στη ντισκοτέκ την παλιά δεν τολμούσες να εμφανιστείς χωρίς το σακάκι με τις βάτες σου, που τα μαλλιά χτενίζονταν προς τα έξω και όχι προς τα κάτω και που οι χωρισμοί ξεπερνιόντουσαν με το Total Eclipse of the Heart στο repeat.

Εκείνη ή δεκαετία παραπέμπει επίσης στον μεγάλο μπασκετικό Αρη και στις βιντεοταινίες με τα αλλοιωμένα χρώματα και τα χιόνια στην τηλεόραση! Σε κάθε γειτονιά ήταν πολύ πιθανόν να υπάρχει και ένας πειρατικός σταθμός.Από αυτά που έχω ακούσει κατά καιρούς θα την χαρακτήριζα εποχή της αθωότητας,της αυθεντικότητας, του ακούρευτου μαλλιού, του ανεκδιήγητου ρουχισμού, του στρας και της βάτας. θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ή εφηβεία της ελληνικής κοινωνίας!

Πολλοί λένε και τι δεν θα έδιναν έστω να ξαναζήσουν λίγο από εκείνη την εποχή. Όλοι μας έχουμε την ανάγκη εκείνης της εποχής, δεν την έζησα μόνο την άκουσα σε ιστορίες και σε γεγονότα. Την αγάπησα γιατί μου άρεσαν οι άνθρωποι του τότε που είχαν όνειρα, ξεγνοιασιά και μπέσα.

Γράφει η Μαρία – Ελισσάβετ Παπάζογλου