Μέσα στο νοσοκομείο δίνει τη δική της μάχη. Με μαλλιά που πέφτουν, σωληνάκια, ακτινογραφίες, χημειοθεραπείες.

Αγχώνεται, αλλά το κρύβει. Αντί να την εμψυχώνουν, εμψυχώνει. Καταπίνει τα άσχημα λόγια του εκνευρισμού και προσπαθεί απέναντι στο τέρας να σταθεί με αξιοπρέπεια, με πείσμα, με αίσθημα κυριότητας και νίκης.

Γιατί αυτό δεν είναι τέρας όπως οι μπαμπούλες στις ιστορίες τρόμου ή όπως οι serial killers στις slasher ταινίες. Είναι ένα τέρας ήρεμο που κατατρώει το σώμα, επιτίθεται στα κύτταρα, τσακίζει την ψυχή. Διαλύει την αυτοπεποίθηση, κλονίζει το υψηλό ιδανικό της ζωής, θυμίζοντας το θάνατο. Είναι μία νάρκη έξω από ένα θησαυροφυλάκιο, προσπαθεί να ισοπεδώσει τη ζωή για να σκορπίσει θάνατο.

Να καπνίσει δεν μπορεί, ακόμα και αυτή την απόλαυση της την έχουν απαγορέψει. Ακόμα και η διατροφή της περιορισμένη, κουράστηκε να τρώει αυτά που πάντα χαρακτήριζε «νερόβραστα». Δέχεται ανθοδέσμη, δώρα πολύτιμα, αγκαλιές και φιλιά. Αλλά δεν μπορούν ούτε αυτά να μπουν στην ψυχή της και να αισθανθούν αυτό που αισθάνεται εκείνη. Γιατί τις μεγάλες μας μάχες στη ζωή τις περνάμε μόνοι μας.

Δε φοράει πανοπλία, δεν κρατάει σπαθί. Αλλά είναι ένας μαχητής με θάρρος εκατό πολεμιστών. Δίνει μία μάχη κυτταρική. Αλλά είναι μάχη ζωής και θανάτου.

Οι περισσότεροι ξυπνάμε το πρωί και έχουμε στο νου μας τις δικές μας υποθέσεις, τα δικά μας άλυτα, τους ανθρώπους που γνωρίζουμε. Δε γνωρίζουμε τη ζωή των ανθρώπων που περνάνε βιαστικά από δίπλα μας, δε γνωρίζουμε τη ζωή των περισσότερων.

Και όμως, ο κάθε άνθρωπος που συναντάς δίνει μία μάχη για την οποία δε γνωρίζεις τίποτα. Και αυτή η μάχη μπορεί να είναι για τη ζωή του.

Διέλυσε το αυτό το τέρας το αιμοδιψές. Πάτησέ το κάτω, μην το αφήσεις να σε πληγώσει περισσότερο. Το άφησες να σε αδυνατίσει, αλλά όχι να υποδουλώσει το σώμα σου. Είναι ένας ληστής που ήρθε να κλέψει για λίγο τη χαρά σου, αλλά όχι να αφαιρέσει τη ζωή σου.

Ένας τέρας είναι. Και αν στα παραμύθια υπάρχουν τα τέρατα, υπάρχει και το καλό τέλος. Σου αξίζει να το νικήσεις, να γίνεις η νεράιδα του παραμυθιού σου. Εκείνη που δε θα την έσωσε κανένας πρίγκιπας με μαγικό φιλί, αλλά εκείνη που πάλεψε με τους γιατρούς, την πίστη στο καλύτερο και τη δύναμή της.

Διέλυσε το το τέρας! Γιατί σου αξίζει η Ζωή, το χαμόγελο, το αύριο που ξημερώνει και κοιτάζει δειλά πίσω από τη μισόκλειστη πόρτα του δωματίου σου…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη