Είμαστε θνητοί και αθάνατοι μαζί!... από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη

Είμαστε θνητοί και αθάνατοι μαζί!… από τη Μαρία Σκαμπαρδώνη

Είμαστε τα φορεμένα ρούχα της ζωής. Ξεκινάνε σιδερωμένα, καθαρά και στη συνέχεια σκίζονται και παλιώνουν.

Είμαστε θνητοί και αθάνατοι μαζί. Θνητοί διότι το σώμα μας είναι τρωτό και το χώμα θα είναι η κατοικία στην οποία θα επιστρέψει. Όσο και να ξεγελάμε, να παίζουμε με το θάνατο όπως η γάτα με το ποντίκι και να θεωρούμε ότι θα του ξεφύγουμε, τόσο εκείνος θα εμφανίζεται και θα υπενθυμίζει την κατάληξή μας.

Και αθάνατοι, διότι το πέρασμά μας σε αυτή τη ζωή μπορεί να είναι μοναδικό, ανεξίτηλο, αξεπέραστο. Μία σπιθαμή, έλεγε ο Καζαντζάκης, είναι η ζωή μας. Μα προλαβαίνουμε!

Ο Μάρκος Αυρήλιος έγραψε πως ακόμα και αν δεν υπάρχει η πιθανότητα της μετά θάνατον ζωής, μπορούμε και πάλι να πιούμε από το ποτό της αθανασίας με το είδος της ζωής που θα ζήσουμε.

Επισκέφτηκα σήμερα το Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών. Ήθελα εδώ και καιρό να επισκεφτώ ένα μέρος που ενώνει το πέρασμα από αυτή τη ζωή και παράλληλα την αθανασία. Ένα μέρος που ενώ είναι σιωπηλό, κραυγάζει παράλληλα. Ένα από τα σπουδαιότερα μέρη της Αθήνας με γλυπτά υψηλής αισθητικής αξίας τα οποία πλημμυρίζουν τα μάτια και την ψυχή με έναν κυκεώνα συναισθημάτων.

Όλη η ιστορία, ακόμα και μέσα από τα μνήματα, ζωντανή μπροστά στα μάτια μου. Η Κοιμωμένη του Χαλεπά, οι τάφοι επιφανών προσωπικοτήτων οι οποίοι σημάδεψαν τη νεότερη ιστορία του τόπου, όλα ζωντανά μπροστά στα μάτια μου.
Και σκεφτόμουν πως ο Πλάτωνας ή ο Καμύ ή ο Νίτσε είναι ακόμα ζωντανοί. Γιατί η βαρύτητα της περπατησιάς τους επηρέασε την πορεία και το διάβα άλλων τόσων ανθρώπων.

Είμαστε θνητοί και αθάνατοι μαζί! Γιατί αυτό το σύντομο πέρασμά μας κάτι μπορεί να αφήσει σε άλλους ανθρώπους πίσω μας. Αυτά τα αποτυπώματά μας θα είναι η απόδειξη ότι κάποτε υπήρξαμε, ότι αφήσαμε τη δική μας ζωγραφιά στο καβαλέτο της ζωής.

Ναι, είσαι θνητός, έχεις τέλος στη βιολογική σου ύπαρξη. Αλλά φρόντισε να ζήσεις μία τέτοια ζωή, ώστε να μείνεις αθάνατος.

Ναι, είμαστε θνητοί και αθάνατοι μαζί, είμαστε όντα μοναδικά και πολυσύνθετα. Και ο θάνατός μας αξίζει να είναι αντάξιος του βίου μας.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

 

Διαβάστε επίσης

Close