Σε μια εποχή που τα έχουμε δει, τα έχουμε πει και τα έχουμε ακούσει όλα…

Σ΄έναν κόσμο που ψάχοντας για ταυτότητα, ακροβατεί, ονειροβατεί και παραπαίει ανάμεσα σε φιλοσοφίες και αμπελοφιλοσοφίες του τύπου: «βρες τον εαυτό σου, αλλά μη χάσεις τον άνθρωπό σου», «γίνε πολύτιμος λίθος κι όχι η μπανάνα που θα επιλέξει κάποια μαϊμού», «μη μεγαλώνεις είναι παγίδα» κι άλλα τέτοια…

Σ’ έναν κόσμο που σκοντάφτει σε άσκοπες συζητήσεις, αναζητήσεις και σκεπτικισμούς,βλέποντας μόνο το δάχτυλο που δείχνει κι όχι το δάσος που απλώνεται μπροστά του,χάνοντας την ουσία.

Που μετράει τι δίνει και τι παίρνει με το ζύγι, λες και υπάρχει μονάδα μέτρησης στις ανθρώπινες σχέσεις και στο συναίσθημα,τόλμησε και πλησίασε με…

Έλα κοντά μου για μια παρτίδα «έρωτα» κι όποιος κερδίσει…Να τα δώσουμε όλα, να τα νιώσουμε όλα, να τα κερδίσουμε ή να τα χάσουμε όλα!

Αν φοβάμαι; Πολύ… όμως δε θα δειλιάσω ν’ αναμετρηθώ μαζί σου!

Ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί, άλλωστε; Να κερδίσεις εσύ και να χάσω εγώ; Να πληγωθώ, ν’ απογοητευτώ, να νιώσω μόνη, άδεια, γελασμένη και γελοία;

Τι παίκτης να είσαι άραγε; Θα παίξεις τίμια και καθαρά; Θα ποντάρεις στην ουσία, στην εμπιστοσύνη και στο συναίσθημα; Ή θα μπλοφάρεις, κάνοντάς με να πιστέψω ότι έχεις τον «άσσο» τον καλό, για να καταλήξεις να παίζεις ύπουλα, με φύλλα «πειραγμένα»και θα μ’ απογοητεύσεις;

Κι όλα εκείνα που θα χάσω αν φοβηθώ; Αν δειλιάσω και δεν τολμήσω να ρισκάρω μαζί σου; Αν χάσω την ευκαιρία, να σε πιστέψω και τελικά είσαι παίκτης τίμιος και καλός; Αν ποντάρω λιγότερα απ’ αυτά που έχω να δώσω, απ’ αυτά που θέλω να κερδίσω κι απ’ αυτά που πραγματικά μπορώ, τότε τι νόημα έχει το παιχνίδι αυτό;

Να παραιτηθώ από φόβο, μην τυχόν κι απογοητευτώ απ’ τις πιθανά άκαρπες κι απατηλές προσδοκίες μου για σένα; Απ’ την πιθανή δειλία που θα δείξεις στα δύσκολα, απ’ την υποθετικά ρηχή ψυχή που μπορεί να έχεις, απ’ τα πιθανά ψέματα που μπορεί να μου πεις, απ’ τα λίγα που μπορεί να νιώσεις ή που έχεις να δώσεις;

Να κάνω πίσω, μήπως τυχόν και πληγωθώ απ’ την πιθανή αναισθησία, τον υποθετικό κυνισμό, την υπεροψία, τον εγωισμό και την υποθετική κακία που μπορεί να κρύβεις μέσα σου περίτεχνα;

Κι αν από φόβο, χάσω την ευκαιρία να κερδίσω την αλήθεια σου που μπορεί να μοιάζει με τη δική μου; Κι αν χάσω τη μαγεία του να νιώσω δυνατούς τους χτύπους της καρδιάς σου, του να λιώσω στην αγκαλιά σου, του να γευτώ τα παθιασμένα φιλιά σου, του να πάρω ανάσες ζωής με τ’ άρωμά σου;

Κι αν χάσω το όνειρο που μπορεί ζήσω μαζί σου, τα ποιήματα που μπορεί ν’ ακούσω απ’ το στόμα σου, τον έρωτα, τη φιλία, τη συντροφικότητα και την μουσική που μπορεί να κρύβεις μέσα σου για μένα;

Κι αν τρεκλίζοντας φοβισμένα, χαμένη σ’ ένα λαβύρινθο από σκέψεις, φιλοσοφίες, αμπελοφιλοσοφίες και όλα αυτά τα υποθετικά «αν», πέσω στην παγίδα της «θεωρίας» αντί της «πράξης», ψάχνοντας απαντήσεις σε υποθετικές και ρητορικές ερωτήσεις;

Όχι! Δεν είμαι παίκτης δειλός! Θα τολμήσω και θα παίξω μαζί σου ξεκάθαρα και θαρρετά, για να τα κερδίσω όλα ή να τα χάσω όλα!

Κόψε και μοίρασε, αν τολμάς να παίξεις μαζί μου λοιπόν, σε προκαλώ κι ας φοβάμαι!

Έλα, για μια παρτίδα «έρωτα»…

Δείξε τα φύλλα σου και κέρδισέ με, αν αξίζεις κι αν μπορείς…Ή ξεγέλασέ με και χάσε με, αν αυτό θέλεις κι αυτό μπορείς! Γίνε το μάθημα που θα με πάει στην επόμενη παρτίδα που θα παίξω, πιο σοφή, πιο δυνατή, πιο ώριμη, πιο ερωτεύσιμη.

Όπως κι αν επιλέξεις να παίξεις, το ίδιο θαρρετά θα σε αντιμετωπίσω, συγχαίροντάς σε για τη νίκη σου, όποια κι αν είναι αυτή.

Γιατί ο παίκτης ο καλός ξέρει να παίζει τίμια και καθαρά, να χάνει ενίοτε ίσως,αλλά αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι ότι, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα του παιχνιδιού, δεν παραλείπει ποτέ να συγχαρεί τον συμπαίκτη του!

Έλα λοιπόν, για μια παρτίδα «έρωτα»…

Εσύ κι εγώ, ο ένας απέναντι απ’ τον άλλο…Ας δώσουμε τα χέρια σαν καλοί συμπαίκτες για να ξεκινήσει το παιχνίδι και ας κερδίσει ο καλύτερος!

Γράφει η Μαρία Κουγιουμτζόγλου