Ένα χέρι να έχεις να ακουμπάει το δικό σου, ακόμα και αν πάλι μόνος εξακολουθείς να παρακολουθείς τα γεγονότα της ζωής σου. Απλά για να αισθανθείς και ένα δέρμα διαφορετικό από το δικό σου. Να αισθανθείς μία παρουσία ξανά κοντά σου, να νιώσεις πως και κάτι άλλο μπορεί να υπάρχει. Πως δεν είσαι μόνος –ακόμα και αν είσαι.

Για να αισθάνεσαι πως μπορεί κάπου να ακουμπήσεις μέσα στη ζωή αυτή. Ακόμα και αν γνωρίζεις πως και πάλι στα ζόρια ουσιαστικά μόνος θα είσαι.

Μόνοι μας γεννιόμαστε, μόνοι μας πεθαίνουμε. Μόνοι μας βαστάζουμε το ασήκωτο βάρος της ύπαρξής μας. Αλλά ναι, ένα χέρι όλοι το έχουμε ανάγκη για να κρατηθούμε κάποτε, κάποια στιγμή. Όποιου και αν είναι αυτό. Ενός φίλου, γείτονα, συντρόφου, παιδιού.

Ένα χέρι να ενώσει τα δάχτυλα, να σε σφίξει, να σου δημιουργήσει το αίσθημα μίας παρουσίας. Έστω και για ένα λεπτό και ας χαθεί μετά. Αρκεί να το ακουμπήσεις.

Έτσι και αλλιώς, τα προβλήματά μας τα βιώνουμε εμείς ουσιαστικά, οι άλλοι μπορεί να βοηθούν και να στηρίζουν, αλλά δε γιατρεύουν πάντοτε και απόλυτα. Είναι ένα σημαντικό στήριγμα, όχι μία ίαση καθολική.

Αλλά αυτό το χέρι το αποζητάς, γαμώτο. Θέλεις απλά να ξέρεις πως υπάρχει, ακόμα και αν δε σου προσφερθεί για να σε βγάλει έξω από την τρικυμία. Απλά να πεις ότι έστω και κάτι άλλο ανθρώπινο ακούμπησες. Κάτι που να θυμίζει και τη δική σου ανθρώπινη ιδιότητα, την ευθραυστότητα, την αναγκαιότητα της τρυφερής σωματικής κίνησης.

Ένα χέρι κάπου να υπάρχει. Να είναι εκεί για ένα άγγιγμα και ας χαθεί. Όχι γιατί θα σου λύσει τα αδιέξοδα, όχι γιατί θα σε λυτρώσει. Απλά για να ξέρεις ότι τουλάχιστον και αυτό το ένα ολιγόλεπτο άγγιγμα κάπου μπορεί να υπάρχει…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη