Δεν ξέρω τι θέλω αυτές τις ημέρες, τι ζητώ.

Περίεργες μέρες, ανούσιες και η θλίψη μας ανείπωτη.
Δεν χωράει στα λόγια μου.

Σαν τα λόγια εκείνα που πέρασαν και δεν ακούμπησαν.
Σαν τις μέρες του δειλινού που σε περίμενα να έρθεις…

Μη με ρωτάς τι φταίει, ούτε κι εγώ ξέρω να σου πω ακριβώς.

Μία περίεργη ζάλη με γυροφέρνει.
Και οι μπερδεμένες σκέψεις μου με τρελαίνουν.

Δεν μπορώ να τις ελεγξω.
Και θυμώνω με μένα.

Εξοργίζομαι που είμαι τόσο αδύναμη.
Όχι, όχι δεν πρέπει να δείξεις την αδυναμία σου.

Είσαι μια χαρά. Χαμογέλα για να μην το καταλάβουν.
Ναι έτσι, ψεύτικα, επιτηδευμένα ίσως τους ξεγελάσεις.

Όταν κλείσει η πόρτα όμως είσαι χαμένη.
Δεν πειράζει αρκεί να μην το ξέρουν αυτοί, δεν τους εμπιστεύεσαι και πολύ.

Θέλω να φύγω μακριά για λίγο.
Αρκεί να είσαι κι εσύ εκεί. Το στήριγμά μου, πάντα.

Είμαι ένα πλάσμα περίεργο, με όνειρα μα και φόβους.
Στεναγμούς και συναισθήματα.

Σ αγαπώ κι αυτό με κρατάει όρθια.
Πάλι καλά που έχω κι εσένα.

Περίεργες μέρες, αναμνήσεις κακές.
Τρυπώνουν στο μυαλό μου και το στοιχειώνουν.

Μην τα συζητάς άστα γιατί με πονάνε.
Τα αγκάθια που οι άνθρωποι άφησαν πίσω τους.
Θα αντέξω και θα σταθώ πάλι στα πόδια μου.

Δεν αντέχω όμως την ανουσιότητα αυτού του κόσμου.
Όλα είναι μάταια το συζητούσαμε και χθες.

Συμφώνησες μα συνέχισες τη ζωή σου.
Δεν έχεις άλλη επιλογή, είσαι καταδικασμένος.

Δε θέλω να βουλιάζω άλλο και δεν θέλω να σε βλέπω κι εσένα έτσι.
Κράτα μου το χέρι ίσως πάρεις κουράγιο, αγάπη μου.

Μία παρηγοριά όταν δεν έχει μείνει κάτι άλλο.
Εγώ κι εσύ…

Μία πρόσκαιρη παρηγοριά ενώ ξέρουμε πως τίποτα δεν αλλάζει.
Λίγα μας ευχαριστούν γιατί εκεί έξω υπάρχει αδικία.

Και κακία και πόνος.
Και τι να κάνεις… στέκεσαι σαν έρμαιο και τα δέχεσαι όλα.

Ανάξιος να λέγεσαι άνθρωπος.
Ας με σηκώσει κάποιος…

Όχι, όχι θα σηκωθώ από μόνη.
Όπως πολλές φορές άλλοτε έπραξα.

Να θυμάσαι πως η δύναμη πηγάζει από μέσα σου.
Και μεγαλώνει όσο την αφήνεις εσύ.

Δώσε της χώρο και δημιούργησε τα εχέγγυα για μια καλύτερη ζωή.
Το αξίζεις, όλοι το αξίζουμε…

Κάνε έναν καλύτερο κόσμο ξεκινώντας απ’τον εαυτό σου.
Δραπέτευσε απ’τις αλυσίδες σου και δημιούργησε.
Ζήσε.

Ζωή. Λίγοι ζουν αληθινά.
Ελάχιστοι γύρω μου.

Όλοι είναι μίζεροι, νεκροί, με φλατ ζωή.
Φλατ συναισθήματα.
Ένα μηδενικό.

Είστε κενοί τους φώναξε.
Γιατί εσύ τι είσαι; Της απάντησαν.

Ένα απέραντο κενό, μια επιφάνεια που τρέφεται καθημερινώς.
Ώρα να το αλλάξουμε αυτό.

Ώρα για περισυλλογή.
Και για αλλαγή.
Νοοτροπίας και κοσμοθεωρίας.

Θα είναι σίγουρα επίπονη μα και κουραστική.
Θα την κάνουμε όμως. Με το κεφάλι ψηλά.
Θα βγούμε απ’τη ματαιότητα και το τίποτα.

Και σιγά σιγά θα γίνουμε κάτι.
Κάτι ιδεώδες, κάτι άπιαστο, κάτι αιθέριο..

Είναι η στιγμή μας και οφείλουμε να μην είμαστε κομπάρσοι.
Στην ίδια μας τη ζωή.

Μόνο πρωταγωνιστές. Σε μια παράσταση αμφιλεγόμενη, με υπόσταση όμως.
Και κυρίως με συναισθήματα και πάλη.

Ας αποτινάξουμε τη μετριότητα και την ελαφρότητα επιτέλους.
Ας γίνουμε αυτό για το οποίο έχουμε προοριστεί ή τελοσπάντων αυτό που θέλουμε.

Κάτι ουσιαστικό, μια καλλιεργημένη και αυθεντική ύπαρξη, η καλυτερη εκδοχή του εαυτού μας.
Ναι αυτό το τελευταίο μου αρέσει, θα το επιδιώξω.

Θα συμμετάσχεις κι εσύ; H προτιμάς να περιμένεις τους άλλους να σε κάνουν να νιώσεις καλά με τον εαυτό σου;
Ένα φλερτ, ένα φίλο, ένα πρόσωπο, μια κατάσταση.

Γι’αυτή ακριβώς τη ματαιότητα μιλούσα.
Γι’αυτόν τον πάτο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Δεν θέλω να εξαρτώμαι από κανέναν. Εσύ;

Γράφει η Μαρία Βασιλάκη

Thessaloniki Arts and Culture