Πάντα τέτοιο καιρό, είναι και που φθινοπωριάζει, έρχεται χειμώνας, όλοι μας λίγο πολύ βάζουμε νέους στόχους.

Σχεδιάζουμε νέα πράγματα, κάνουμε νέα όνειρα, σκεφτόμαστε τα λάθη μας, προσπαθούμε να εντάξουμε κάποιες καινούργιες συνήθεις στη ζωή μας ή να αποβάλουμε άλλες κακές.

Γενικά, είναι μια μεταβατική περίοδος για όλους μας. Ο καθένας μας, βρίσκεται στο δικό του μετερίζι και προσπαθεί να ανταπεξέλθει όπως μπορεί καλύτερα με τον τρόπο του. Άλλος είναι μαθητής, άλλος σπουδαστής, άλλος εργαζόμενος σε δύσκολες συνθήκες, άλλος παλεύει με τους δικούς του δαίμονες, άλλος ενδεχομένως να παλεύει με μια αρρώστια.

Και η ζωή περνάει, οι στιγμές τρέχουν σαν τρελές και ο καθένας μας περιμένει κάτι. Τι γίνεται όμως αν αυτό το κάτι δεν έρθει ποτέ;

Φυσικά η αβεβαιότητα της εποχής, η γενική μαυρίλα που επικρατεί, όπου κι αν σταθείς εκεί έξω δεν μπορεί να μη σε ρίξει. Να μη σε προβληματίσει έστω και λίγο. Να σου ρίξει το ηθικό, να σε κάνει να θες να τα παρατήσεις. Εκτός και αν βρίσκεσαι συνειδητά σε δικό σου κόσμο.

Συχνά οι δικοί μου άνθρωποι με αποκαλούν υπεραισιόδοξη. Συνηθίζω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, να προσπαθώ μέσα από τις αναποδιές να βρίσκω κάτι θετικό, ένα φως δε μπορεί, θα υπάρχει ένα φως. Και οφείλεις να το ψάξεις και εσύ! Όσο δύσκολο κι αν είναι. Το τελευταίο διάστημα μέσα από προσωπικά μου βιώματα, κατάλαβα πόσο τεράστιο δώρο είναι να έχεις την υγειά σου.

Μια πολύ καλή μου φίλη, δίνει τη δική μάχη απέναντι σε μια ασθένεια. Εννοείται πως θα τη κερδίσει και εννοείται πως τη θαυμάζω περισσότερο, γιατί εκτός από ότι είναι μια σπουδαία μαχήτρια, σχεδιάζει να πραγματοποιήσει στο μέλλον, μεταπτυχιακές σπουδές στην Αμερική!

Μαρία, νέοι ορίζοντες σε περιμένουν!

Ίσως η υπεραισιοδοξία μου τελικά, να οφείλεται σε έναν μεγάλο βαθμό, στους ανθρώπους που έχω στη ζωή μου. Να αντλώ δύναμη από τις ιστορίες τους. Στη Μαρία που είναι αγωνίστρια ζωής. Στη Γιολάντα και στη Μαίρη, που σπουδάζουν στο Μιλάνο με υποτροφία. Δίδυμες αδελφές και φίλες μου, που ακόμα και αν ήταν όλα δυσοίωνα στην αρχή, όχι μόνο κέρδισαν την υποτροφία αλλά εργάζονται παράλληλα εκεί κάνοντας την πρακτική τους.

Στα ξαδέλφια μου, τον Λευτέρη και την Κωνταντίνα, που φέτος έδωσαν πανελλήνιες, και πέτυχαν στις σχολές που στόχευαν. Στις δυο φίλες μου, που κινούνται στην Αθήνα και κάνουν αυτό που επιθυμούν στα αλήθεια. Η μια ως ψυχολόγος, και η άλλη ως φοιτήτρια στο ΤΕΙ Αθήνας, στην εργοθεραπεία για δεύτερο πτυχίο.

Στον Γιώργο, που γνώρισα πρόσφατα, έναν νέο άνθρωπο, έναν καινούργιο φίλο, που έχει φύγει από την Ελλάδα από τα 18 του μόλις χρόνια, για να σπουδάσει στη Βοστώνη, και αυτή τη περίοδο διδάσκει ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Ντιέγκο.

Η ζωή μας είναι μια απίστευτη ροή που έχει πάρα μα πάρα πολλές εκπλήξεις. Και τα δυσάρεστα που μας συμβαίνουν κάποιο λόγο έχουν. Ίσως να μην εκτιμούσαμε τα καλά που έρχονται μετά.

Μη φοβηθείτε να πονέσετε, να κλάψετε, να πέσετε στα πατώματα. Ζήστε τις οδυνηρές στιγμές στο φουλ.

Σκέφτομαι, αν με έμαθε κάτι αυτή η χρονιά, είναι αυτό: Να παραδέχομαι τα συναισθήματα που βιώνω, πιο ουσιαστικά, θα έλεγα. Δεν είναι κακό να μην έχεις κέφι, να μην είσαι χαρούμενος για λίγο. Είναι μια φάση μόνο και θα περάσει!

Αργότερα, αφού φύγει αυτό το διάστημα της εκτόνωσης της λύπης, οφείλεις να σηκωθείς! Και να ενεργοποιηθείς ξανά! Πίστεψε με, όχι μόνο πρέπει, και το οφείλεις στον εαυτό σου πρώτα, αλλά επειδή είπαμε αυτή η ροή περνάει πολύ γρήγορα, αξίζουν οι ευκαιρίες, είναι εκεί έξω, κάτι καινούργιες μέρες, και σε περιμένουν.

Και ναι, τα καλύτερα είναι μπροστά.

Και ξέρετε κάτι; Αυτό που λένε, ότι τα ωραία, έρχονται απροειδοποίητα και εντελώς ξαφνικά, όταν είσαι χαλαρός και σκέφτεσαι άλλα πράγματα, νομίζω συμβαίνει.

Άλλα και το αντίστροφο. Το καλό θα σε βρει όπου κι αν είσαι. Ακόμα και με μεγάλη καθυστέρηση. Θα σου έρθει κάποια στιγμή σίγουρα.

Ας έχουμε εμπιστοσύνη στο καλό, ας προσπαθήσουμε να εμπιστευόμαστε όσο πιο δυνατά μπορούμε τον εαυτό μας και τι αξίζουμε. Το εισπράττουν αυτό και οι γύρω μας έτσι πάει.

Αυτό που λέγεται σύμπαν, μάλλον ξέρει τι κάνει. Ναι οκ, πολλές φόρες, ίσως να μη παίζει τίμια.

Ίσως να μας κάνει να παιδευόμαστε, μόνο και μόνο για να νιώσουμε την μεγάλη ικανοποίηση, όταν πάρουμε τη ρεβάνς. Λες;

Γράφει η Κατερίνα Ψωμαδέλη

‘‘Είμαι φοιτήτρια στη φιλοσοφική σχολή Αθηνών, στο τμήμα Φιλοσοφίας – Παιδαγωγικής – Ψυχολογίας με κατεύθυνση ψυχολογία. Το τελευταίο διάστημα με έχει κερδίσει η αρθογραφία. Έχω πάντα μαζί μου ένα σημειωματάριο και καταγράφω οτιδήποτε για τους γύρω μου / γεγονότα κτλπ.

Η οικογένεια μου και οι φίλοι μου έχουν εξαίσια θέση στη ζωή μου και παίζουν καταλυτικό ρόλο σε στιγμές δυσκολίας. Το μότο που έχω στη ζωή μου είναι να ζώ και να απολαμβάνω κάθε στιγμή με τα καλά και τα στραβά της. Άλλωστε κάθε μέρα που ξημερώνει είναι διαφορετική….!»